Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2013

The Wolf of Wall Street [4/5]

Βλέποντας τον «Λύκο της Wall Street» ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια, βασισμένη σε αληθινή ιστορία, ταινία που εξιστορεί τη ζωή του χρηματιστή Jordan Belfort, ενός ανθρώπου που ενώ είχε όλα τα μέσα να ζήσει μια αριστοκρατική ζωή, κατέληξε στο έγκλημα, τη διαφθορά και τη σύλληψη. Απεικονίζοντας την άνοδο και την πτώση αυτού του ανθρώπου με τέτοιο ηδονιστικό τρόπο που δεν θα μπορείτε να τραβήξετε τα ματιά σας από την οθόνη, αυτή η ιστορία ενός αντι-ήρωα (γνώριμος χαρακτήρας των ταινιών του Scorsese) αποτελεί την πέμπτη συνεργασία του μαγικού δίδυμου Martin Scorsese και Leonardo DiCaprio και όπως και τις προηγούμενες φορές («Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης», «Ιπτάμενος Κροίσος», «Ο Πληροφοριοδότης» και «Το Νησί των Καταραμένων») οι δυο τους τα καταφέρνουν περίφημα παραδίδοντας μια τρίωρης διάρκειας καθηλωτική εξτραβαγκάντσα. Ο Leonardo DiCaprio πρωταγωνιστεί ως Belfor. Ο χαρακτήρας του ζει μια πολυτελή ζωή και χάρη στην ερμηνεία του DiCaprio θα νιώσετε τον εαυτό σας σαν ένα κομμάτι του κόσμο

Lee Daniels' The Butler [3.5/5]

Είναι ελάχιστες οι ταινίες για τις οποίες, αφού τελειώσουν, συνειδητοποιείς ότι οι προσδοκίες που είχες για αυτές έχουν ικανοποιηθεί. Δεν τις ξεπέρασε, ούτε απογοήτευσε, απλά είναι ακριβώς αυτό που περίμενες να δεις. Μια τέτοια ταινία είναι και ο «Μπάτλερ» του Lee Daniels, μια ως επί το πλείστον ενδιαφέρουσα, ελευθέρα βασισμένη σε αληθινή γεγονότα ιστορία για την τριακονταετή σταδιοδρομία ενός μπάτλερ στον Λευκό Οίκο. Επικεντρωνόμενο κυρίως στις φυλετικές αλλαγές που γνώρισε η Αμερική όλα αυτά τα χρόνια, η ταινία του Lee Daniels διαθέτει μια ιστορία που κατά κύριο λόγο θα πρέπει να ακούσετε. Αν και η πλοκή μοιάζει να επικεντρώνεται κυρίως στον μπάτλερ Cecil Gaines, ο ίδιος δεν είναι παρά ένα κομμάτι της πολύ μεγαλύτερης ιστορίας που ο Daniels θέλει να διηγηθεί. Εκτελώντας χρέη σεναριογράφου, ο Danny Strong («Η Καταμέτρηση», «Game Change») κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια στο να απεικονίσει πολλά ιστορικά γεγονότα, αλλά και πολλούς χαρακτήρες κάτω από τα στενά πλαίσια μιας δίωρης διάρκε

Χρυσές Σφαίρες 2014

Καλύτερη Δραματική Ταινία 12 Years a Slave Captain Phillips Gravity Philomena Rush Καλύτερη Ταινία - Κωμωδία ή Μιούζικαλ American Hustle Her Llewyn Davis Nebraska Wolf of Wall Street  Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία σε Δραματική Ταινία Chewitel Ejiofor, 12 Years a Slave Idris Elba, Mandela: Long Walk to Freedom Tom Hanks, Captain Phillips Matthew McConaughey, Dallas Buyers Club Robert Redford, All is Lost   Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία σε Δραματική Ταινία  Cate Blanchett, Blue Jasmine Sandra Bullock, Gravity Judi Dench, Philomena Emma Thompson, Saving Mr Banks Kate Winslet, Labor Day   Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ Christian Bale, American Hustle Bruce Dern, Nebraska Leonardo DiCaprio, The Wolf of Wall Street Oscar Isaac, Inside Llewyn Davis Joaquin Phoenix, Her  Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ Amy Adams, American Hustle Julie Delpy, Before Midnight Greta Gerwig, Frances Ha

Tracks [2/5]

Το «Tracks» είναι μια μάλλον όμορφη, πανέμορφα κινηματογραφημένη ταινία που περιγράφει την αληθινή ιστορία της αυστραλής Robyn Davidson που έκανε μια πορεία 1.700 μιλίων διασχίζοντας την αχανή χώρα της, από τις κεντρικές ερήμους μέχρι τον Ινδικό Ωκεανό, παρέα μόνο με τέσσερις καμήλες και τον πιστό της σκύλο. Ξεκινώντας με τα θετικά… Τα στοιχειά εκείνα που ξεχωρίζουν στο φιλμ είναι δύο. Η Mia Wasikowska, που κουβαλήσει όλη την ταινία πάνω της και δίνει μια άρτια ερμηνεία σε έναν σωματικά δύσκολο ρόλο, και η φωτογραφία της Mandy Walker, μια άξια οσκαρικής βράβευσης κινηματογράφηση που απεικονίζει στο έπακρο το άγονο περιβάλλον και τις δυσκολίες που αυτό διαθέτει. Από εκεί και πέρα, το κύριο πρόβλημα της είναι ότι δεν υπάρχει και πολύ ιστορία να αφηγηθείς. Είναι άκρως ενδιαφέρον το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης John Curran δεν αισθάνεται την ανάγκη να κάνει τα πάντα προφανή κι εύκολα, επιτρέποντας μας να ανακαλύψουμε το μυστήριο της πρωταγωνίστριας, από την άλλη όμως το οδοιπορικό ενός ατόμ

12 Years a Slave [3/5]

Για ένα φιλμ που μαζεύει τόσα βραβεία κι επαίνους ως μια ασυμβίβαστη ματιά στην κουλτούρα των σκλάβων στον βαθύ νότο, έχω να πω ότι βρήκα το «12 Χρόνια Σκλάβος» κάπως λειψό. Με κάθε ειλικρίνεια, δεν υπήρχε κάτι που μου έδωσε μια βαθύτερη κατανόηση του «πραγματικού» κόσμου της δουλείας, όπως τόσοι πολλοί έχουν ισχυριστεί. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι τα πάντα σε αυτή την ταινία είναι εντελώς ρεαλιστικά, ενώ είμαι βέβαιος ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι φρόντισαν τη διατήρηση της αυθεντικότητας του όλου εγχειρήματος, αλλά στο τέλος, τίποτα δεν βοήθησε στην παροχή μιας οποιαδήποτε σκληρότερης απεικόνισης της δουλείας από οτιδήποτε είχα δει παλιότερα. Το γεγονός αυτό, ωστόσο, δεν μειώνει τα επιτεύγματα που διαθέτει η ταινία. Πρώτα απ` όλα, το σενάριο είναι διαφορετικό από τις άλλες ιστορίες σκλάβων που ξέρουμε. Έχουμε δει ανθρώπους να οδηγούνται από την Αφρική στη σκλαβιά (Amistad), να πωλούνται και να αγοράζονται (Django, ο Τιμωρός), να συλλαμβάνονται και ούτω καθεξής, αλλά αυτή είναι η πρώτ

20th Screen Actors Guild Awards Nominations

Ανακοινώθηκαν σήμερα οι υποψηφιότητες του αμερικάνικου σωματείου ηθοποιών (SAG) για τον κινηματογράφο. Αναλυτικά, η λίστα των υποψηφιοτήτων έχει ως εξής: Καλύτερος Β' Αντρικός Ρόλος Barkhad Abdi, Captain Phillips Daniel Brühl, Rush Michael Fassbender, 12 Years a Slave James Gandolfini, Enough Said Jared Leto, Dallas Buyers Club Καλύτερος Β' Γυναικείος Ρόλος Jennifer Lawrence, American Hustle Lupita Nyong'o, 12 Years a Slave Julia Roberts, August: Osage County June Squibb, Nebraska Oprah Winfrey, Lee Daniels' The Butler   Καλύτερος Α' Αντρικός Ρόλος Bruce Dern, Nebraska Chiwetel Ejiofor, 12 Years a Slave Tom Hanks, Captain Phillips Matthew McConaughey, Dallas Buyers Club Forest Whitaker, Lee Daniels' The Butler  Καλύτερος Α' Γυναικείος Ρόλος Cate Blanchett, Blue Jasmine Sandra Bullock, Gravity Judi Dench, Philomena Meryl Streep, August: Osage County Emma Thompson, Saving Mr Banks Καλ

The Hobbit: The Desolation of Smaug [4/5]

Σχεδόν τα πάντα στο «Χόμπιτ: Η Ερημιά του Νοσφιστή» είναι βελτιωμένα σε σχέση με το πρώτο μέρος της τριλογίας του Peter Jackson. Και αυτή η γνώμη προέρχεται από κάποιον που απόλαυσε το «Χόμπιτ: Ένα Αναπάντεχο Ταξίδι» πολύ περισσότερο από τον μέσο θεατή. Επίσης, οποιεσδήποτε ανησυχίες είχα (και πιστεύω και πολλοί άλλοι μαζί με μένα) σχετικά με το αν και πώς ο Jackson θα μπορούσε να κάνει τρεις ταινίες, με δεδομένη την πρώτη ύλη στην οποία βασίστηκε, έχουν παραμεριστεί. Η ταινία ξεκινάει εκεί ακριβώς εκεί όπου μας είχε αφήσει η προηγούμενη. Ο Bilbo Baggins (Martin Freeman) μαζί με τους νάνους συνεχίζουν την πορεία τους στη Μέση Γη με τελικό προορισμό το Όρος Erebor και τη διεκδίκηση του από τον δράκο Smaug (Benedict Cumberbatch). Χωρίς να χρειάζεται να συστήσει τους χαρακτήρες όπως έκανε την πρώτη φορά, ο Jackson είναι σε θέση να παρουσιάσει συναρπαστικές σκηνές δράσης, τη μια μετά την άλλη. Από το συναρπαστικό ταξίδι μέσα από το σκοτεινό δάσος μέχρι την τολμηρή απόδραση από τα ξωτικά

The Secret Life of Walter Mitty [4/5]

Το «Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι» είναι βασισμένο στο διήγημα του Adam Thurber και αφορά έναν άνδρα που ονομάζεται, ναι σωστά μαντέψατε, Walter Mitty (Ben Stiller). Στην ταινία, ο Walter εργάζεται ως διευθυντής στο τμήμα αρνητικών του περιοδικού Life. Ο Walter είναι ένας απλός καθημερινός τύπος με μια αχαλίνωτη φαντασία. Το μονό ενδιαφέρον που φαίνεται να έχει είναι το πώς θα μιλήσει στην Cheryl (Kristen Wiig), την έξυπνη κι όμορφη συνάδελφο του. Μη θέλοντας να αποκαλύψω τα πάντα, θα πω μονό ότι τα πράγματα παίρνουν τέτοια τροπή που οδηγούν τον Walter σε καταστάσεις εξωπραγματικές. Πριν από όλα πρέπει να πούμε ότι το έργο, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο, είναι εκθαμβωτικό. Ο Stiller κι ο κινηματογραφιστής του, Stuart Dryburgh, παίρνουν την αισθητική των εικονικών φωτογραφιών του περιοδικού Life και την εμφυσούν στο πώς ο Walter αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του. Εντελώς αβίαστα, ο Stiller κι ο Dryburgh επιτρέπουν στην πραγματικότητα να αποτραβηχτεί κάθε φορά που ο Walter ονει

The Fifth Estate [0.5/5]

Παρά τις πραγματικά αξιέπαινες ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών και κυρίως του Benedict Cumberbatch, τίποτα δεν μπορεί να σώσει τον «Άνθρωπο που Πούλησε τον Κόσμο» από τη μοίρα του. Ένοχο από την ιδία γρήγορη κρίση που σαφέστατα δεν υποστηρίζει, το έργο είναι ένα άξιο περιφρόνησης, ηθικολογικό κι άστοχο φιλμ με μοναδικό σκοπό την αμαύρωση του ονόματος του Assange, παρουσιάζοντας τον ως έναν εγωιστικό παλιάνθρωπο. Παλεύοντας να αναδημιουργήσει τη δυναμική που κινούσε δεξιοτεχνικά το «The Social Network» του Fincher, η ταινία του Condon δυστυχώς δεν καταφέρνει ούτε μία στιγμή να προβεί σε μια συνθέτη μελέτη χαρακτήρων. Διαθέτοντας ένα αδύναμα γραμμένο σενάριο με άσχετες δευτερεύουσες πλοκές να ξεχειλώνουν τη διάρκεια, αλλά κι ένα απίστευτα περίεργο σύνολο επιλογών από άποψη σκηνοθεσίας, μετατρέπουν το «Ο Άνθρωπος που Πούλησε τον Κόσμο» σε μια πραγματικά κακή ταινία.

The Hunger Games: Catching Fire [4/5]

Η ολοκληρωμένη γνώμη μου για το «The Hunger Games: Φωτιά» συνοψίζεται στην έξης μία πρόταση: μια εξαιρετική ταινία σχεδόν υπό από όλες τις απόψεις. Επιτρέψτε μου, τώρα, να διευκρινίσω για ποιο λόγο το πιστεύω αυτό… Δομικά, το «Φωτιά» δεν διαφέρει πολύ από το «Αγώνες Πείνας». Οι πρωταγωνιστές πάνε από την Περιοχή 12 στο Καπιτώλιο για την εκπαίδευση και, στη συνέχεια, στους Αγώνες. Το «been there, done that» vibe είναι αναπόφευκτο, η ταινία όμως βελτιώνεται αισθητά από άποψη ανάπτυξης χαρακτήρων, μετατρέποντας τη δομή της ήδη υπάρχουσας ιστορίας αγάπης, πίστης και δύναμης ενάντια στο σύστημα σε μια σφιχτοδεμένη και συναρπαστική αφήγηση. Παίρνοντας τον απαραίτητο χρόνο, το φιλμ οικοδομεί τον κόσμο του, έναν κόσμο σε διαρκή σύρραξη. Θίγοντας τη δυσκολία τού να είσαι ζωντανό σύμβολο, η Katniss βρίσκεται στο επίκεντρο αυτής της σύρραξης, αβέβαιη σχετικά με το τι ακριβώς να κάνει με αυτή την εξουσία που της έχει δοθεί. Και δεν είναι μονό εκείνη, όλοι, πρωταγωνιστικοί και μη, χαρακτήρες έχο

Thor: The Dark World [2.5/5]

Φτάσαμε στη χειμερινή σεζόν και όπως και η καλοκαιρινή είχε την Avenger ταινία της (Iron Man 3), έτσι κι από αυτήν δεν θα μπορούσε να λείπει ακόμα μια Disney/Marvel ταινία, προκειμένου η διάσημη εταιρία να βγάλει μερικά ακόμη εκατομμύρια. Όσο κι αν πιστεύω λοιπόν ότι οι συγκεκριμένες ταινίες από ένα σημείο και μετά γυρίζονται στον αυτόματο πιλότο, κρίνοντας αντικειμενικά πρέπει να ομολογήσω ότι το «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος»» παραμένει αρκετά διασκεδαστικό καθ` όλη τη διάρκεια του. Πρέπει επίσης να παραδεχτώ ότι, από οπτική και τεχνολογική πλευρά, είναι σαφέστατα βελτιωμένο σε σχέση με το πρώτο. Η δράση είναι πολύ καλύτερη, είναι αισθητικά πιο ευχάριστο στο μάτι, διαθέτει ανώτερο CGI και μια Άσγκαρντ που μοιάζει σαν μια πραγματική διαστημική πόλη. Ωστόσο, αυτός ο Thor, από άποψη πλοκής, αιμορραγεί, όχι θανάσιμα, αλλά αιμορραγεί. Και τι εννοώ; Ακολουθώντας πιστά την ίδια φόρμουλα αυτών των ταινιών, το σενάριο της ταινίας πότε τα καταφέρνει και πότε όχι. Από τη μια διαθέτει ένα πρώτο μ

The Wind Rises [2.5/5]

Η μυθιστορηματική βιογραφία του Jiro Horikoshi, ενός ανθρώπου παθιασμένου με τα αεροπλάνα που γίνεται μια σημαντική μορφή στην επιστήμη της αεροναυπηγικής χάρη στο σχεδιασμό τόσο του Mitsubishi A5M όσο και του διάσημου διάδοχου του, Mitsubishi A6M Zero, αποτελεί τον πυρήνα του κύκνειου άσματος του εξαιρετικού δημιουργού Hayao Miyazaki, πέντε χρόνια μετά την τελευταία σκηνοθετική του δουλειά («Ponyo»). Πρώτα πρώτα, μια συμβουλή: μην πατέ να δείτε την ταινία περιμένοντας ένα ακόμα «Ταξίδι στη Χώρα των Θαυμάτων» ή «Το Κάστρο στον Ουρανό», γιατί δεν θα δείτε κάτι τέτοιο. Το νέο πόνημα του Miyazaki είναι, πρώτον, κάτι διαφορετικό που όμως την ιδία στιγμή καταφέρνει και διαθέτει την ιδία αισθητική των παλιότερων ταινιών και, δεύτερον, ένα χωρίς καμία αμφιβολία δυνατό φιλμ από έναν μάστερ του κινουμένου σχεδίου. Οι δυο αυτοί παράγοντες, όμως, πέρα από το θετικό τους στοιχείο, αποτελούν και το ίδιο το πρόβλημα της ταινίας. Οι φαν του Miyazaki (με εμένα να είμαι ένας από αυτούς) έχουν κάποι

La Grande Bellezza [3/5]

Είμαι αρκετά διχασμένος όσον άφορα τη συγκεκριμένη ταινία. Από τη μία πλευρά, η πλοκή και οι χαρακτήρες του έργου είναι στοιχειά κάπως επιτηδευμένα (ακόμα και βαρετά σε ορισμένα σημεία), ενώ από την άλλη τα αιώνια θέματα με τα όποια καταπιάνεται και η αισθητική του καθιστούν την ταινία άξια παρακολούθησης. Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα ένα-ένα, αρχίζοντας από τα θετικά. Το «Η Τέλεια Ομορφιά» δεν είναι μια συμβατική ταινία με μια συγκεκριμένη αρχή, μέση και τέλος. Είναι περισσότερο σαν μια σειρά από εικαστικά και ποιητικά χρονογραφημένες εικόνες για την αγάπη, τη ζωή και τη λαχτάρα, μέσα από τα μάτια ενός κουρασμένου συγγραφέα, του Jep Gambardella, που πλησιάζει στο τέλος της ζωής του. Δοσμένα μέσα από το επιφανειακό μπλα-μπλα της καθημερινής φλυαρίας, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η ταινία είναι απλά: ζούμε, αγαπάμε, παύουμε να υπάρχουμε· θέλουμε, χρειαζόμαστε, σπάνια αποκτάμε. Το φόντο που συμβαίνουν όλα αυτά είναι η Ρώμη. Και η Ρώμη είναι η μεταφορά για τη ζωή. Και παρόλο π

How I Live Now [2/5]

Βασισμένη στο ομώνυμο βραβευμένο μυθιστόρημα της Meg Rosoff, η ταινία μας παρουσιάζει έναν διάκοσμο που θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει πραγματικότητα. Με φόντο το σκηνικό μιας συνεχούς επιδεινωμένης παγκόσμιας πολιτικής κατάστασης, η Daisy (Saoirse Ronan), μια νεαρή νεοϋορκέζα, επισκέπτεται τα ξαδέλφια της στη βρετανική ύπαιθρο, έναν κόσμο που απέχει πολύ από αυτό που έχει συνηθίσει. Έχοντας η ίδια δώσει υπόσχεση ότι θα ξεπεράσει τα όρια της, δεν γνωρίζει ότι το ταξίδι που την περιμένει απαιτεί πολλά περισσότερα από εκείνη. Κλασσική ταινία ενηλικίωσης, λοιπόν, που όμως, παρά το είδος της, είναι πραγματικά εντυπωσιακά καλλιτεχνική. Όχι μόνο στην απεικόνιση της πανέμορφης εξοχής και την τραγική καταστροφή της χάρη στο ξέσπασμα μιας τεράστιας παγκόσμιας σύγκρουσης, αλλά και στην απεικόνιση της ιδίας της φύσης του πολέμου. Παρόλο όμως που η αγγλική ύπαιθρος προσφέρει το απαραίτητο οπτικό υπόβαθρο και δίνει τη δυνατότητα στην ταινία να καταφέρει με επιτυχία να περάσει τους παραλληλισμο

Battle of the Year [0/5]

Έχετε δει το «Step Up 3D»; To «StreetDance 3D»; Τα άλλα χίλια έργα με χορό που υπάρχουν εκεί έξω; Ε τότε, έχετε δει και το «Στη Μάχη του Χορού»… Αφαιρώντας την παρουσία των δυο high-profile ονομάτων, του πρωταγωνιστή της τηλεοπτικής σειράς «Lost» Josh Holloway και του τραγουδιστή Chris Brown, η ταινία δεν διαθέτει τίποτα καινούργιο και καμία πρωτοτυπία. Ναι, τα χορευτικά είναι εντυπωσιακά. Αλλά αν θες να δεις χορό μπορείς άνετα να ανοίξεις το YouTube, παρά να σπαταλήσεις μία ώρα και σαράντα λεπτά από τη ζωή σου. Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι σε αντίθεση με τις υπόλοιπες 3D χορευτικές ταινίες, στα μισά περίπου του έργου συνειδητοποιείς ότι προσπαθούν να έχουν πλοκή και χαρακτήρες. Μα αν είναι δυνατόν! Με μια πλοκή που το μεγαλύτερο κομμάτι της αποτελείται από βαρύγδουπους ενθαρρυντικούς λογούς (τους σιχαίνομαι), τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αν και δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ τον συγκεκριμένο χαρακτηρισμό, εδώ δεν θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά αφού μιλάμε για αμερικανιά χειρίστ

Free Birds [1/5]

Δεν γίνεται όλες οι ταινίες κινουμένων σχεδίων είναι τόσο καλές όσο της Disney και της Dreamworks. Υπάρχουν κι εκείνες που δεν πρόκειται να μείνουν «κλασσικές» στον χρόνο, που δεν θα παίζονται ξανά και ξανά τις γιορτές, που υπάρχουν μόνο και μόνο γιατί πρέπει να κυκλοφορήσουν από το στούντιο μια συγκεκριμένη περίοδο του έτους. Το «Free Birds» είναι μια από αυτές τις ταινίες και παρόλο που είναι ευχάριστη και θα μπορέσετε άνετα να παρακολουθήσετε, με το που τελειώσει, αυτό ήταν. Η θύμηση της θα κρατήσει μέχρις ότου βγείτε από την αίθουσα. Και αυτό, από τη μια, είναι εντάξει, αφού με την λογική τού θα περάσει η ώρα μου, το έργο θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί αξιοπρεπέστατο, τόσο οπτικά όσο και κωμικά. Από την άλλη, όμως, είναι τόσο φανερά τα μειονεκτήματα που διαθέτει, που ακόμα και αν σου αρκούσε το απλά αξιοπρεπές του πράγματος, εδώ δεν θα σου ήταν αρκετό. Με το πρώτο μισό της ταινίας να χαίρει σωστής αντιμετώπισης από τους δημιουργούς της, οι πρώτες εντυπώσεις που δημιουργε

Ain't Them Bodies Saints [2/5]

Το «Μείνε Δίπλα μου» είναι η ιστορία ενός ερωτικού τρίγωνου στο Τέξας, κινηματογραφημένη με ποιητικό τρόπο έτσι ώστε να τονίζονται περισσότερο τα συναισθήματα παρά η δράση. Σαφέστατα επηρεασμένο από τον κόσμο του Terrence Malick, δυστυχώς το έργο δεν λέει πολλά. Αποτυγχάνοντας να μας παρέχει το απαραίτητο υπόβαθρο προκειμένου να ενδιαφερθούμε πλήρως για το τι βλέπουμε, το «Μείνε Δίπλα μου» είναι μια νωχελική ταινία που χρησιμοποιεί σκοτεινό φωτισμό και διάσπαρτο διάλογο προκειμένου να συλλάβει ένα συναίσθημα διαπεραστικού πόθου. Υπό την καθοδήγηση του κινηματογραφιστή Bradford Young και την υποστήριξη του μελαγχολικού σκορ του Daniel Hart, είναι μια ταινία που, ως έναν βαθμό, δεσμεύει τις αισθήσεις και μας ελκύει με στιγμές συγκινητικής ομορφιάς. Τελικά, όμως, η προχειρότητα του όλου εγχειρήματος επικρατεί, κάνοντας μας να πούμε ότι η ταινία είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις που κάποιοι θα θαυμάσουν, κανένας όμως δεν θα αγαπήσει.

Cloudy with a Chance of Meatballs 2 [0.5/5]

Με την πρόβλεψη ότι στο μέλλον θα αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι συμβαίνει στις ταινίες όταν το Χόλιγουντ θέλει να βγάλει λεφτά, το «Βρέχει Κεφτέδες 2» απλά δεν βλέπεται. Είναι απορίας άξιο το πώς το στούντιο παραγωγής διάβασε, έγκρινε, είδε και κυκλοφόρησε αυτή την ταινία. Η ταινία του 2009 μπορεί να μην αποτελεί και κάποιο φωτεινό παράδειγμα στον θαυμαστό κόσμο των κινούμενων σχεδίων, ήταν, αν μη τι άλλο, δημιουργική κι αξιοπρεπέστατη. Εδώ, όμως, τα πράγματα γράφουν μια εντελώς διαφορετική ιστορία. Η ιστορία του σίκουελ ξεκινά ακριβώς εκεί που τέλειωσε το πρώτο. Η μηχανή που παράγει φαγητό με κάποιον τρόπο συγχωνεύτηκε με το περιβάλλον και τα ζώα και τώρα πια παράγει «foodimals». Ναι, σωστά διαβάσατε, παράγει «foodimals» υπό τη μορφή καρπουζοελέφαντων, αραχνομπέργκερ και ούτω καθεξής. Όπως αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τέτοια παιδαριώδη λογοπαίγνια θέτουν τον τόνο για ηθελημένες νεανικές γελοιότητες σε αυτό το απωθητικό δεύτερο μέρος. Μπορεί το νέο σκηνοθετικό δίδυμο, Cod

Captain Phillips [3/5]

Με βάση την πρώτη πειρατεία που έγινε σε φορτηγό πλοίο των ΗΠΑ εδώ και διακόσια χρόνια, το «Captain Phillips» είναι μια τεταμένη κινηματογραφική εμπειρία. Ο Paul Greengrass, καθόλου ξένος στη δημιουργία ταινιών με πολύ σασπένς («Πτήση 93», η τριλογία «Bourne»), σκηνοθετεί αυτή την αληθινή ιστορία με το χαρακτηριστικό ντοκιμαντερίστικο στυλ του, παρέχοντας μας ένα τεχνικά άρτιο αλλά άνισα δομημένο έργο. Ο Tom Hanks πρωταγωνιστεί ως καπετάν Phillips, ένας αυστηρός τύπος που ξεκίνα από το Ομάν για να παραδώσει τα τρόφιμα και τις προμήθειες του στη Μομπάσα. Ωστόσο, σομαλοί πειρατές καταλαμβάνουν στα μέσα της διαδρομής το πλοίο ζητώντας λεφτά. Με τους πολιτισμούς των ΗΠΑ και της Σομαλίας να παρουσιάζονται από μια χούφτα σύντομων σκηνών αναμεμιγμένων μεταξύ τους, ένας αρκετά έξυπνος τρόπος επίδειξης των έντονων αντιθέσεων στις πολιτιστικές συμπεριφορές κι ανάγκες επιβίωσης, αυτή η πρώτη πράξη, η οποία καταλαμβάνει περίπου το ήμισυ της συνολικής διάρκειας της ταινίας, είναι αρκετά συγκλ

Philomena [4.5/5]

Με βάση μια αξιοσημείωτη αληθινή ιστορία και σκηνοθετημένη με ένα περίεργο μείγμα κινηματογραφικών ειδών που συνήθως δεν βλέπουμε να συνυπάρχουν στην ίδια ταινία, η νέα ταινία του Stephen Frears είναι ένα συγκινητικό, γλυκόπικρο φιλμ για τα μυστικά, καθώς και μια εξερεύνηση της θνησιμότητας και της λύτρωσης. Το πρωτεύον στοιχείο που κάνει την ταινία τόσο επιτυχημένη είναι το σενάριο της. Με επιτακτική την ανάγκη να δείτε την ταινία μην έχοντας καμία γνώση για αυτήν, τα μόνα που μπορώ να αναφέρω είναι ότι η ταινία βασίζεται στο βιβλίο «The Lost Child of Philomena Lee» του Martin Sixsmith και πως αξίζει όλα τα βραβεία που θα πάρει. Οι Steve Coogan και Jeff Pope έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια ιστορία γεμάτη από ολοκληρωμένους χαρακτήρες, διάλογους ρεαλιστικούς και μερικές φόρες τολμηρούς και αρκετές δόσεις χιούμορ και γοητείας χωρίς ποτέ να ξεχνούν την πραγματική σημασία της υπόθεσης. Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιποι παράγοντες που συμβάλουν στην επιτυχία της ταινία είναι πολλοί.

Miss Violence [3.5/5]

Υπάρχουν ταινίες που αποφασίζουν να πάρουν την ευθύνη και να ασχοληθούν με δύσκολα θέματα. Όσο δύσκολο κι αν είναι να τις παρακολουθήσεις, αποτελούν έναν αποτελεσματικό τρόπο για να «ριχτεί φως» και σε τούτη την πλευρά της ζωής. Έχοντας στον πυρήνα του ένα τέτοιο δύσκολο θέμα, το «Miss Violence» ανοίγει εντυπωσιακά. Ένα μινιμαλιστικό διαμέρισμα διακοσμημένο με παστέλ κι απαλά χρώματα αποτελεί τον τόπο διεξαγωγής του πάρτι γενεθλίων ενός κοριτσιού. Λίγο μετά το κόψιμο της τούρτας και καθώς η μουσική παίζει για τη μικρή εορτάζουσα, η εντεκάχρονη Αγγελική πηδάει απροσδόκητα από το μπαλκόνι του διαμερίσματος. Με ένα πέπλο μυστήριου να καλύπτει τους λογούς αυτή της η πράξης, το υπόλοιπο της ταινίας ακολουθεί την οικογένεια καθώς προσπαθεί να κρύψει τα, άξια θανάτου, μυστικά που κρύβει. Θυμίζοντας την αισθητική του «Κυνόδοντα», η ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά αφήνει την ιστορία της να εξελιχτεί σίγα-σίγα, αναπτύσσοντας και παρουσιάζοντας τις σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους, αλλά και με

Fruitvale Station [4/5]

Το «Μια Στάση Πριν το Τέλος», η πρώτη μεγάλου μήκους του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ryan Coogler, κέρδισε το βραβείο κοινού και της Κριτικής Επιτροπής στο φεστιβάλ Sundance του τρέχοντος έτους, καθώς κι ένα βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Κανών, και δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Αυτό το συναισθηματικά έξυπνο δράμα κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, καθώς μπροστά σου ξεδιπλώνεται η ζωή του Oscar Grant (Michael B. Jordan). Αν δεν γνωρίζετε πράγματα για την ταινία, θα ήθελα να σας προτείνω να πατέ να τη δείτε διαβάζοντας όσο το δυνατόν λιγότερα. Παρά το γεγονός ότι βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, η ταινία είναι κάτι πολύ παραπάνω απ’ ότι οι άξιες λόγου λεπτομέρειές του. Διαθέτοντας μια πολύ ξεκάθαρη ιστορία, είναι πραγματικά εκπληκτικό το πόσα καταφέρνει και επιτυγχάνει σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Ryan Coogler. Σε μόλις 85 λεπτά, σκηνοθετεί ένα έργο γεμάτο αυτοπεποίθηση, ένταση και ρυθμό

Prisoners [3.5/5]

Αν και με την πρώτη εντύπωση το Prisoners μοιάζει σαν μια στοιχειώδης ταινία γύρω από την απαγωγή, κάθε άλλο παρά τέτοια είναι. Χάρη στον αντισυμβατικό τρόπο αφήγησης, το περίπλοκο σενάριο και το γεγονός ότι προκαλεί συνεχώς την ηθική του θεατή, το Prisoners καταφέρνει και ξεχωρίσει υπενθυμίζοντας μας ότι οποιοδήποτε είδος πλοκής μπορεί να εξελιχτεί σε μια πολύ καλή ταινία, ανεξάρτητα από το πόσες φορές έχει ειπωθεί. Αν και κατά κύριο λόγο ένα θρίλερ αγωνίας, το είδος εκείνο στο οποίο καλούμαστε να «λύσουμε» την υπόθεση, το Prisoners διαφέρει γιατί μας προκαλεί συνεχώς σε μια επανεξέταση της ένοχης. Χωρίς να χάνει χρόνο και θέλοντας να βάλει το κοινό στο «παιχνίδι», το σενάριο του Aaron Guzikowski, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, καταφέρνει να σκιαγραφήσει ρεαλιστικές προσωπικότητες με κίνητρα, ηθικές και αρχές, αφήνοντας όμως έξυπνα τον θεατή να αντιληφθεί τους χαρακτήρες όπως εκείνος θέλει και να πάρει το μέρος οποιουδήποτε επιθυμεί. Κάνοντας μας μάρτυρες των συγκλονιστικών πράξεων που

All Is Lost [4/5]

Ο αμερικανός σκηνοθέτης J.C. Chandor εμφανίστηκε πρώτη φορά στα κινηματογραφικά δρώμενα με την υποψηφία για Όσκαρ ταινία του, «Ο Δρόμος του Χρήματος», η οποία, με τη χρήση διαλογών κι ομιλιών προσπάθησε να παρουσιάσει και να μας εξηγήσει την οικονομική κρίση σαν να ήμασταν «ένα μικρό παιδί». Η νέα του ταινία «Όλα Χάθηκαν» δεν έχει σχεδόν καθόλου ομιλία. Υπάρχει ένας σύντομος μονόλογος (που χρησιμεύει ως πρόλογος) και κάνα δύο φωνές, αλλά μέχρι εκεί. Η υπόθεση θέλει τον Robert Redford να παίζει έναν ανώνυμο και μοναχικό ιστιοπλόο που ξυπνά ένα πρωί για να βρει το σκάφος του να έχει πέσει πάνω σε ένα κοντέινερ, με αποτέλεσμα να υπάρχει διαρροή νερού στην καμπίνα του. Διαθέτοντας μια εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρεια, η ταινία επικεντρώνεται στην προσπάθεια επιβίωσης του πρωταγωνιστή, καθώς ήρεμα αλλά με προσοχή κάνει τα σωστά πράγματα, ξεπερνώντας μια σειρά από καταστροφικά και δραματικά γεγονότα, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι δεν θα πεθαίνει στη μέση του ωκεανού. Κι εδώ κρύβεται η δύ

Despicable Me 2 [3.5/5]

Όπως στα περισσότερα σίκουελ διάσημων κι επιτυχημένων ταινιών, έτσι και στο «Εγώ, ο Απαισιότατος 2» το στοιχειό της πρωτοτυπίας αλλά και της έκπληξης έχει ελαττωθεί κατά πολύ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, αυτό δεν πειράζει καθόλου αφού οι σεναριογράφοι Cinco Paul και Ken Daurio καταφέρνουν και κρατούν όλα τα θετικά της πρώτης, πατούν πάνω σε αυτά και διατηρούν σε έναν μεγάλο βαθμό τη μαγεία του πρώτου επεισοδίου. Ενώ η αρχική ταινία του 2010 μετέτρεπε έξυπνα τον κακό του πρωταγωνιστή Gru σε έναν ήρωα, αυτό το ακαταμάχητο σίκουελ καταφέρνει κι αξιοποιεί πλήρως τη νέα ιδιότητά του. Αν κι ένας σωφρονισμένος πρώην σούπερ-κακοποιός και νυν υπεύθυνος οικογενειάρχης, η πλοκή του έργου θέλει τον Gru να προσλαμβάνεται για να βοηθήσει την Anti-Villain League, προκειμένου να σώσει τον κόσμο από την εμφάνιση ενός νέου κακού. Χρησιμοποιώντας πλήρως τις δυνατότητες αυτής της ολοκαίνουργιας βάσης, η ταινία χτίζει έναν γνώριμο αλλά και νέο κόσμο. Σε αυτό το νέο σύμπαν, η χαριτωμενιά των τριών

Closed Circuit [1.5/5]

Δεν μπορώ να πω, το «Επικίνδυνο Κύκλωμα» είναι ένα διασκεδαστικό θρίλερ συνωμοσίας για την επικρατούσα αγγλοαμερικανική κατάσταση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, που δεν πασχίζει να είναι κάτι παραπάνω από αυτό που είναι, και στα 95 λεπτά της διάρκειας του, αν μη τι άλλο, δεν κουράζει. Το κακό όμως είναι έχουμε δει τόσες πολλές τέτοιους είδους ταινίες, που είναι πραγματικά δύσκολο να εκπλαγείς ή να ενθουσιαστείς ξανά. Ακόμα κι αν η ταινία διαθέτει ένα «μίνι-τουίστ», αυτό δεν σημαίνει ότι το κοινό θα ενδιαφερθεί για ένα, κατά τα αλλά, τετριμμένο έργο. Αναμφίβολα, βάση για κάτι καλό υπάρχει. Ο σεναριογράφος Steven Knight θέτει μια ενδιαφέρουσα ερώτηση: πώς μπορεί κάποιος να προβεί σε δίκαιη δίκη σε περιπτώσεις όπου οι απαιτήσεις της δικαιοσύνης και της ασφάλειας της χώρας φαίνεται να αντιτίθενται μεταξύ τους τόσο άμεσα; Η κατάσταση αυτή προσφέρει ένα σαφέστατο πρόβλημα και ενδεχομένως θα αποτελούσε έναν πρωτότυπο τρόπο δόμησης του σεναρίου. Αντ’ αυτού, όμως, τα πράγματα παίρνουν τη

Metallica: Through the Never [2/5]

Ως ταινία-συναυλία, το «Through the Never» είναι κάτι το σύνηθες που όμως, αντικειμενικά, θα σε απορροφήσει χάρη στη δύναμη της μουσικής. Εδώ, όμως, δεν μιλάμε για μια αυστηρά ταινία-συναυλίας. Η προσθήκη μιας εκπληκτικά κακοσχεδιασμένης, φανταστικής δευτερεύουσας πλοκής, που θέλει έναν βοηθό (ερμηνευμένο από τον Dane DeHaan) να ψάχνει μια μυστηριώδη τσάντα, ωθεί την ταινία του Antal στη σφαίρα της ανοησίας. Είναι σαφές ότι η πρόθεση αυτής της ιστορίας, πέρα από το να μετατρέψει τη συναυλία σε κάτι περισσότερο από μια απλή κινηματογραφική αναπαραγωγή ενός live-event, είναι να δώσει νέα οπτική αναπαράσταση και δυναμισμό στα εξαιρετικά γνωστά τραγούδια. Αντ’ αυτού, καταλήγει να είναι περισσότερο μια απογοητευτική απόσπαση της προσοχής σου από μια συναυλία που λειτουργεί αρκετά καλά από μόνη της. Δεδομένου όμως ότι είναι ως επί το πλείστον μια ταινία-συναυλία, είναι δύσκολο να δώσει κάποιος στο «Through the Never» μια σωστή αξιολόγηση. Ας το θέσω έτσι: αν είστε φαν των Metallica, να τρ

Le Passe [3/5]

Εντυπωσιακά παρόμοιο στον τόνο με το «Ένας Χωρισμός», η νέα ταινία του Asghar Farhadi ασχολείται, κυρίως, με ένα τρίο χαρακτήρων γεμάτων προσωπικά προβλήματα, που συνδέονται με απρόβλεπτους τρόπους. Εξελισσόμενο σαν μια σαπουνόπερα, όσον αφορά τις λεπτομέρειες των σχέσεων και τα προσωπικά διλήμματα του κάθε χαρακτήρα, το νέο κινηματογραφικό πόνημα του Farhadi, μπαίνοντας σε σύγκριση με το αριστουργηματικό «Ένας Χωρισμός», με την πρώτη εντύπωση μοιάζει ανεπαρκές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι ότι στην προσπάθεια εξέτασης, όσο πληρέστερα γίνεται, του κεντρικού θέματος, ο σκηνοθέτης κάνει χρήση περισσότερων ηρώων και καταστάσεων από ότι πρέπει ή μπορεί να κουμαντάρει. Είναι τόσες οι ανατροπές και οι προσωπικότητες, που η ταινία μοιάζει να χάνει την εστίαση της όλο και περισσότερο καθώς εξελίσσεται, εκπέμποντας παράλληλα μια εμφανή αίσθηση νοικοκυροσύνης των καταστάσεων εις βάρος του ρεαλισμού. Ακόμα και έτσι, όμως, το όλο εγχείρημα σώζεται από τη λεπτών αποχρώσεων σκηνοθεσία του Far

I Give It a Year [0.5/5]

Όταν οι εκ Βρετανίας προερχόμενες ρομαντικές κομεντί πετυχαίνουν τον σκοπό τους, τότε το αποτέλεσμα είναι συγκινητικό, αστείο αλλά κι αξέχαστο (βλέπε: «Αγάπη Είναι...» και «Τέσσερις Γάμοι»). Όταν όμως τα πράγματα δεν λειτουργούν σωστά, όπως στη προκείμενη περίπτωση, τότε αυτό έχει ως συνέπεια βαρετές, ντροπιαστικές και άκρως ενοχλητικές ταινίες. Γνωστός από τη συνεργασία του με τον Sacha Baron Cohen, ο σκηνοθέτης Dan Mazer καταφέρνει και συγκεντρώνει ένα υπέρλαμπρο, αλλά και πανέμορφο καστ ταλαντούχων ηθοποιών για να πρωταγωνιστήσουν στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, μια βρετανική κωμωδία που προσπαθεί να γίνει η αντίθεση σε ένα υπερβολικά γνώριμο είδος. Όμως, στην προσπάθεια του να αντιστρέψει το κλασικό ρομαντικό πρότυπο, ο Mazer καταφέρνει και δημιουργεί μια ταινία που ναι μεν θέλει να είναι εναντίον του είδους, αλλά παράλληλα το τιμάει κιόλας διαθέτοντας όλα τα κλισέ του. Είναι τέτοια η προβλεψιμότητα, που πραγματικά δεν ισχύει η έννοια της λέξης spoiler. Τα ιδία και τα ίδια τετρι

Gravity [5/5]

Μετά από μια παρατεταμένη απουσία από την καρέκλα του σκηνοθέτη (7 χρόνια έχουν περάσει από το αξιόλογο Τα Παιδιά των Ανθρώπων), ο Alfonso Cuaron επιστρέφει στα κινηματογραφικά δρώμενα με το Gravity, μια ταινία που για να την περιγράψεις απαιτείται η χρήση λέξεων όπως «απίστευτη» και «πρωτοποριακή». Ως βίωμα θεωρώ ότι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πιο συναρπαστική κινηματογραφική εμπειρία που έχει επιτευχθεί ποτέ. Παρακολουθώντας την ταινία σε 3D, αυτό που νιώθεις είναι τόσο έντονο που με δυσκολία θα σηκώσετε τα γαντζωμένα χέρια σας από την καρέκλα. Με ένα καστ των δύο, μια απλή πλοκή και διάρκεια 90 λεπτών, είναι πολλοί εκείνοι που θα υποστηρίξουν ότι η ταινία είναι στοιχειώδης, ασχολούμενη με κλασικές συμβολικές εικόνες και θέματα. Οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση κι ανάλυση όμως πάνω στο σενάριο, θα έπρεπε να περιέχει πολλά αποκαλυπτικά στοιχεία ικανά να σου καταστρέψουν τα πάντα. Επομένως, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι εκτίμησα ιδιαιτέρως τον τρόπο που ο Cuaron ενσωματώνε

Frances Ha [3/5]

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή όλων μας, γύρω στα 25 περίπου, όπου θα πρέπει να αποφασίσεις τι θέλεις από τη ζωή. Για πολλούς αυτή η στιγμή έρχεται μάλλον απροσδόκητα. Μια μέρα παρατηρείς ότι όλοι οι άλλοι γύρω σου χρησιμοποιούν λέξεις όπως «καριέρα» και «γάμος». Επιπλέον, όλα τα πράγματα που εσείς και οι φίλοι σας συνηθίζατε να κοροϊδεύετε, μετατρέπονται ξαφνικά σε εκείνα που εποφθαλμιάς να αποκτήσεις. Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση βρίσκεται και η Frances, ο κύριος χαρακτήρας στη νέα ταινία του Noah Baumbach. Διαποτισμένο με μπόλικες δόσεις χιούμορ, το σενάριο του Baumbach (συνυπογραμμένο από την πρωταγωνίστρια Greta Gerwig) εξερεύνα τα μαύρα κι άσπρα ζητήματα γύρω από τη φιλία, τα όνειρα και το μέλλον. Γυρισμένο σε έναν ασπρόμαυρο καμβά, αυτό το εκθαμβωτικό, μεθυστικό και συναισθηματικό πορτρέτο μιας χαρούμενης νεαρή γυναίκας που ψάχνει για την επόμενη ένδειξη που θα την κάνει να βρει την ταυτότητά της, είναι σαν μια ανάσα φρέσκου αέρα. Αν και σαφέστατα επηρεασμένος από μεγάλους σκην

Rush [3.5/5]

Το «Rush» δραματοποιεί τη μακροχρόνια κι αληθινή αντιπαλότητα δύο οδηγών αγώνων, του James Hunt (Hemsworth) και του Niki Lauda (Bruhl), όπως αυτή διαδραματίστηκε μπροστά σε κοινό εκατομμυρίων ανθρώπων κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Formula 1 το 1976. Ισορροπώντας τέλεια μεταξύ δράματος και δράσης, η ταινία του Ron Howard είναι τόσο καλά εκτελεσμένη που, πέρα από τους οπαδούς της Formula 1, είναι σίγουρο πως θα γοητεύσει κι εκείνους με μικρό ενδιαφέρον για το άθλημα. Για να μην πω ότι για όσους δεν έχουν και μεγάλη γνώση (πέρα από τα βασικά) για την αντιπαλότητα μεταξύ των δύο οδηγών, η ταινία θα λειτουργήσει πιο ολοκληρωμένα, αφού χωρίς πολλά στοιχειά διατηρείται η αίσθηση του μυστηρίου και η ένταση. Όπως και να ‘χει, το «Rush» δεν παύει να είναι μια συναρπαστική ταινία. Η ιστορία από μονή της δεν είναι περίπλοκη. Μπορώντας να υπερηφανευτεί για ένα λαμπρό σενάριο από τον Peter Morgan, το «Rush» αντλεί όλη του τη δύναμη βάζοντας έναν ισχυρό χαρακτήρα να αναμετρηθεί με