Το «Free Birds» είναι μια από αυτές τις ταινίες και παρόλο που είναι ευχάριστη και θα μπορέσετε άνετα να παρακολουθήσετε, με το που τελειώσει, αυτό ήταν. Η θύμηση της θα κρατήσει μέχρις ότου βγείτε από την αίθουσα. Και αυτό, από τη μια, είναι εντάξει, αφού με την λογική τού θα περάσει η ώρα μου, το έργο θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί αξιοπρεπέστατο, τόσο οπτικά όσο και κωμικά. Από την άλλη, όμως, είναι τόσο φανερά τα μειονεκτήματα που διαθέτει, που ακόμα και αν σου αρκούσε το απλά αξιοπρεπές του πράγματος, εδώ δεν θα σου ήταν αρκετό.
Με το πρώτο μισό της ταινίας να χαίρει σωστής αντιμετώπισης από τους δημιουργούς της, οι πρώτες εντυπώσεις που δημιουργείς είναι θετικότατες. Ενδιαφέρουσα πλοκή, δυνατοί χαρακτήρες, έξυπνο χιούμορ, οπτική αισθητική, όλα δίνουν το παρόν δημιουργώντας μια σωστή βάση που για ακόμα μια φορά στον βωμό της γρηγοράδας και της επιτυχίας μένει ανεκμετάλλευτη. Δυστυχώς, από ένα σημείο και μετά, τα στερεότυπα και τα κλισέ καταλαμβάνουν πρώτη θέση, η αίσθηση του γνώριμου εμφανίζεται, τα αστεία μοιάζουν κοπιαρισμένα από παλιότερες (και καλύτερες) ταινίες κινούμενων σχεδίων, οι ανατροπές είναι γελοίες και η ηθική που διαποτίζει το όλο εγχείρημα ταιριάζει σε παιδιά νηπιαγωγείου.
Είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί οι συντελεστές του έργου το τράβηξαν τόσο πολύ και οδήγησαν την ταινία σε έναν αχταρμά καταστάσεων που και κουράζει και δεν βγάζει και νόημα. Ίσως γιατί επιδίωκαν τη δημιουργία μιας αθώας ανοησίας. Αν ναι, τότε τα κατάφεραν, γιατί η ταινία είναι κυριολεκτικά αυτό, μια ανοησία για παιδιά μέχρι δέκα χρόνων. Όλοι οι άλλοι, με τηλεσκόπιο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου