Φτάσαμε στη χειμερινή σεζόν και όπως και η καλοκαιρινή είχε την Avenger ταινία της (Iron Man 3), έτσι κι από αυτήν δεν θα μπορούσε να λείπει ακόμα μια Disney/Marvel ταινία, προκειμένου η διάσημη εταιρία να βγάλει μερικά ακόμη εκατομμύρια.
Όσο κι αν πιστεύω λοιπόν ότι οι συγκεκριμένες ταινίες από ένα σημείο και μετά γυρίζονται στον αυτόματο πιλότο, κρίνοντας αντικειμενικά πρέπει να ομολογήσω ότι το «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος»» παραμένει αρκετά διασκεδαστικό καθ` όλη τη διάρκεια του. Πρέπει επίσης να παραδεχτώ ότι, από οπτική και τεχνολογική πλευρά, είναι σαφέστατα βελτιωμένο σε σχέση με το πρώτο. Η δράση είναι πολύ καλύτερη, είναι αισθητικά πιο ευχάριστο στο μάτι, διαθέτει ανώτερο CGI και μια Άσγκαρντ που μοιάζει σαν μια πραγματική διαστημική πόλη. Ωστόσο, αυτός ο Thor, από άποψη πλοκής, αιμορραγεί, όχι θανάσιμα, αλλά αιμορραγεί. Και τι εννοώ;
Ακολουθώντας πιστά την ίδια φόρμουλα αυτών των ταινιών, το σενάριο της ταινίας πότε τα καταφέρνει και πότε όχι. Από τη μια διαθέτει ένα πρώτο μισό μέρος οδυνηρά βαρετό, με τους χαρακτήρες να ενεργούν χωρίς κανένα κίνητρο, από την άλλη όμως καταφέρνει κι ανεβάζει παλμούς και στο δεύτερο μισό σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Επίσης, ενώ οι καλύτερες στιγμές της ταινίας είναι μακράν (και για ακόμη μια φορά) όταν ο Loki του Hiddleston εμφανίζεται στην οθόνη, είναι απορίας άξιο γιατί η ταινία αφιερώνει τόσο πολύ χρόνο στον χαρακτήρα της Jane Foster (Natalie Portman) χωρίς πότε να της δίνει ουσιαστική άξια. Ύστερα, γιατί ο κακός είναι τόσο εγκληματικά μη ανεπτυγμένος; Γιατί η ταινία δεν είναι τόσο έξυπνα γραμμένη όσο η τελική μισή ώρα που, εντελώς απροσδόκητα κι ευχάριστα, το φιλμ μεταμορφώνεται σε κάτι από γαλλική φάρσα; Και άλλα πολλά ερωτήματα που δεν θα βρουν πότε απάντηση, αφού οι δημιουργοί της ταινίας δεν έχουν τη διάθεση να ασχοληθούν περισσότερο.
Μην με παρεξηγείτε, όμως, όπως είπα και πρωτύτερα ότι η ταινία είναι διασκεδαστική και ιδανική για σινεμά, και αυτό είναι ως έναν βαθμό αυτό που μετράει, αφού όλα τα άλλα μόλις και μετά βίας φαίνεται να έχουν σημασία. Και στην τελική, το «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος» καταφέρνει να το παίξει εκ του ασφαλούς, επιτυγχάνοντας πλήρως αυτό που οι οπαδοί της Marvel αναμένουν. Για όλους τους άλλους, ναι μεν τους το συστήνω, απλά να ξέρετε ότι υπάρχει περίπου 60 με 80 τις εκατό πιθανότητα να έχετε ξαναδεί κάτι παρόμοιο.
Όσο κι αν πιστεύω λοιπόν ότι οι συγκεκριμένες ταινίες από ένα σημείο και μετά γυρίζονται στον αυτόματο πιλότο, κρίνοντας αντικειμενικά πρέπει να ομολογήσω ότι το «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος»» παραμένει αρκετά διασκεδαστικό καθ` όλη τη διάρκεια του. Πρέπει επίσης να παραδεχτώ ότι, από οπτική και τεχνολογική πλευρά, είναι σαφέστατα βελτιωμένο σε σχέση με το πρώτο. Η δράση είναι πολύ καλύτερη, είναι αισθητικά πιο ευχάριστο στο μάτι, διαθέτει ανώτερο CGI και μια Άσγκαρντ που μοιάζει σαν μια πραγματική διαστημική πόλη. Ωστόσο, αυτός ο Thor, από άποψη πλοκής, αιμορραγεί, όχι θανάσιμα, αλλά αιμορραγεί. Και τι εννοώ;
Ακολουθώντας πιστά την ίδια φόρμουλα αυτών των ταινιών, το σενάριο της ταινίας πότε τα καταφέρνει και πότε όχι. Από τη μια διαθέτει ένα πρώτο μισό μέρος οδυνηρά βαρετό, με τους χαρακτήρες να ενεργούν χωρίς κανένα κίνητρο, από την άλλη όμως καταφέρνει κι ανεβάζει παλμούς και στο δεύτερο μισό σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Επίσης, ενώ οι καλύτερες στιγμές της ταινίας είναι μακράν (και για ακόμη μια φορά) όταν ο Loki του Hiddleston εμφανίζεται στην οθόνη, είναι απορίας άξιο γιατί η ταινία αφιερώνει τόσο πολύ χρόνο στον χαρακτήρα της Jane Foster (Natalie Portman) χωρίς πότε να της δίνει ουσιαστική άξια. Ύστερα, γιατί ο κακός είναι τόσο εγκληματικά μη ανεπτυγμένος; Γιατί η ταινία δεν είναι τόσο έξυπνα γραμμένη όσο η τελική μισή ώρα που, εντελώς απροσδόκητα κι ευχάριστα, το φιλμ μεταμορφώνεται σε κάτι από γαλλική φάρσα; Και άλλα πολλά ερωτήματα που δεν θα βρουν πότε απάντηση, αφού οι δημιουργοί της ταινίας δεν έχουν τη διάθεση να ασχοληθούν περισσότερο.
Μην με παρεξηγείτε, όμως, όπως είπα και πρωτύτερα ότι η ταινία είναι διασκεδαστική και ιδανική για σινεμά, και αυτό είναι ως έναν βαθμό αυτό που μετράει, αφού όλα τα άλλα μόλις και μετά βίας φαίνεται να έχουν σημασία. Και στην τελική, το «Thor 2: Σκοτεινός Κόσμος» καταφέρνει να το παίξει εκ του ασφαλούς, επιτυγχάνοντας πλήρως αυτό που οι οπαδοί της Marvel αναμένουν. Για όλους τους άλλους, ναι μεν τους το συστήνω, απλά να ξέρετε ότι υπάρχει περίπου 60 με 80 τις εκατό πιθανότητα να έχετε ξαναδεί κάτι παρόμοιο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου