Philomena [4.5/5]

Με βάση μια αξιοσημείωτη αληθινή ιστορία και σκηνοθετημένη με ένα περίεργο μείγμα κινηματογραφικών ειδών που συνήθως δεν βλέπουμε να συνυπάρχουν στην ίδια ταινία, η νέα ταινία του Stephen Frears είναι ένα συγκινητικό, γλυκόπικρο φιλμ για τα μυστικά, καθώς και μια εξερεύνηση της θνησιμότητας και της λύτρωσης.

Το πρωτεύον στοιχείο που κάνει την ταινία τόσο επιτυχημένη είναι το σενάριο της. Με επιτακτική την ανάγκη να δείτε την ταινία μην έχοντας καμία γνώση για αυτήν, τα μόνα που μπορώ να αναφέρω είναι ότι η ταινία βασίζεται στο βιβλίο «The Lost Child of Philomena Lee» του Martin Sixsmith και πως αξίζει όλα τα βραβεία που θα πάρει. Οι Steve Coogan και Jeff Pope έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια ιστορία γεμάτη από ολοκληρωμένους χαρακτήρες, διάλογους ρεαλιστικούς και μερικές φόρες τολμηρούς και αρκετές δόσεις χιούμορ και γοητείας χωρίς ποτέ να ξεχνούν την πραγματική σημασία της υπόθεσης.

Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιποι παράγοντες που συμβάλουν στην επιτυχία της ταινία είναι πολλοί. Πρωτίστως, το όνομα Stephen Frears. Μετά την άκρως επιτυχημένη «Βασίλισσα» του, ο σκηνοθέτης φάνηκε να παλεύει για μερικά χρόνια («Κόρωνα Γράμματα», «Η Επεισοδιακή Επιστροφή της Ταμάρα Ντρου», «Cheri») να βρει τη φόρμα του. Με το «Philomena» επανέρχεται δυναμικά σκηνοθετώντας ένα δράμα που είναι συναρπαστικό, ξεκαρδιστικό και ψυχαγωγικό: όλα την ίδια στιγμή. Ξετυλίγοντας την ιστορία του με ομαλό κι ομοιόμορφο τρόπο, ο Frears ξέρει ακριβώς πότε να είναι σοβαρός, πότε να ελαφρύνει την ιστορία και πάνω από όλα να την κρατά πάντα ενδιαφέρουσα.

Αλλά ακόμα περισσότερο από όλα τα πλεονεκτήματα που αναφέραμε, υπάρχουν οι Judi Dench και Steve Coogan σε δύο από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας τους. Δίνοντας μια στωική και γενναία ερμηνεία μιας γυναίκας που έζησε μια ζωή γεμάτη τύψεις και μυστικά, η Dench φέρνει μια αίσθηση αισιοδοξίας και πραγματικής λαχτάρας στον ρόλο, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα πάντα πιστευτό χωρίς πότε να γίνεται καρικατούρα. Απέναντι της ο Steve Coogan, αφήνοντας πίσω του τη συνήθως κωμική περσόνα του, δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του ως Martin Sixsmith. Αστείος, επίμονος, προστατευτικός και κυνικός, ο Coogan πρέπει να είχε ένα πραγματικό πάθος για αυτό το έργο και αυτό φαίνεται.

Δεν υπάρχουν πολλές ταινίες που έχουν τη δυνατότητα να σου προκαλέσουν γέλιο και κλάμα ταυτόχρονα. Το «Philomena», νικητής του βραβείου καλύτερου σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, επιτυγχάνει αυτό τον άθλο αριστοτεχνικά. Ήπια αστεία και ταυτόχρονα καταστροφικά τραγική, είναι μια θαυμάσια ταινία που καταφέρνει να βγάλει πραγματικά συναισθήματα από το κοινό της. Ένα πραγματικά εξαιρετικό φιλμ που σας συστήνω ανεπιφύλακτα να δείτε.