Το «Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι» είναι βασισμένο στο διήγημα του Adam Thurber και αφορά έναν άνδρα που ονομάζεται, ναι σωστά μαντέψατε, Walter Mitty (Ben Stiller). Στην ταινία, ο Walter εργάζεται ως διευθυντής στο τμήμα αρνητικών του περιοδικού Life. Ο Walter είναι ένας απλός καθημερινός τύπος με μια αχαλίνωτη φαντασία. Το μονό ενδιαφέρον που φαίνεται να έχει είναι το πώς θα μιλήσει στην Cheryl (Kristen Wiig), την έξυπνη κι όμορφη συνάδελφο του. Μη θέλοντας να αποκαλύψω τα πάντα, θα πω μονό ότι τα πράγματα παίρνουν τέτοια τροπή που οδηγούν τον Walter σε καταστάσεις εξωπραγματικές.
Πριν από όλα πρέπει να πούμε ότι το έργο, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο, είναι εκθαμβωτικό. Ο Stiller κι ο κινηματογραφιστής του, Stuart Dryburgh, παίρνουν την αισθητική των εικονικών φωτογραφιών του περιοδικού Life και την εμφυσούν στο πώς ο Walter αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του. Εντελώς αβίαστα, ο Stiller κι ο Dryburgh επιτρέπουν στην πραγματικότητα να αποτραβηχτεί κάθε φορά που ο Walter ονειροπολεί. Επηρεασμένος από τις ιδιορρυθμίες του Wes Anderson και την απεριόριστη δημιουργικότητά του Michel Gondry, ο Stiller καταφέρνει και βάζει τη δίκη του πινελιά σε αυτό που λέγεται μαγεία του κινηματογράφου. Πέρα όμως από τα όνειρα του πρωταγωνιστή, κάθε «αληθινή» στιγμή της ταινίας είναι ένα κομψοτέχνημα. Η απίστευτα φωτογραφημένη Νέα Υόρκη αλλά και όλα τα πανέμορφα φυσικά θαύματα που ο Walter εξερευνά, σου προκαλούν δέος. Γιγαντιαία βουνά, καταγάλανοι ωκεανοί, καταπράσινοι λόφοι σε κάνουν να μη θέλεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου.
Ανεξάρτητα όμως από το οπτικό κομμάτι της ταινίας, το «Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι» έχει και αλλά χαρίσματα. Πέρα από το γεγονός ότι ίσως να είναι η πιο γλυκιά ταινία της χρονιάς, αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι το κινηματογραφικό ταξίδι στο οποίο μας πάει. Ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτεια, γέλιο και μερικές δραματικές στιγμές. Ένα ταξίδι που, ενισχυμένο από άριστες μουσικές επιλογές, καταφέρνει και δημιουργεί μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία για τον θεατή. Τα εύσημα αυτής της επιτυχίας αποδίδονται κατά κύριο λόγο στο σενάριο και ιδιαίτερα στο γράψιμο του ρολού του Walter. Χωρίς πότε να είναι ένας χαρακτήρας χωρίς ελαττώματα, το μεγαλύτερο προτέρημα της ταινίας είναι το ότι δεν μας τον παρουσιάζει πότε ως μια χαμένη υπόθεση. Εκεί όπου πιο δραματικές ταινίες θα χρησιμοποιούσαν την κατάθλιψη και τη μελαγχολία του χαρακτήρα ως μια αλληγορία, το σενάριο του Steve Conrad καταφέρνει και κρατά την αισιοδοξία και το παιχνιδιάρικα ύφος. Το κεντρικό μήνυμα του σεναρίου του Conrad είναι επίμονα θετικό διαθέτοντας και μια αντί-μεγάλο-εταιρική χροιά. Ανεξάρτητα από τα όποια στραβοπατήματα θα βρείτε, η δομημένη πλοκή του Conrad επιτρέπει στην ταινία να χτίσει ένα συναισθηματικό κρεσέντο που κάνει το κάθε βήμα της περιπέτειας του Walter να αξίζει τον κόπο.
Ερμηνευτικά, ο Stiller, ενδίδοντας στην κωμική πλευρά του μόνο κατά τη διάρκεια των ονείρων, δίνει μια λεπτή αλλά αποτελεσματική ερμηνεία. Η Wiig καταφέρνει και δημιουργεί έναν χαρακτήρα κάτι περισσότερο από το αντικείμενο πόθου του Walter, που όμως διαθέτοντας μια υπέροχη αυθεντικότητα, σε κάνει να πιστέψεις γιατί την ειδωλοποιεί. Ο Scott στον ρολού του κακού είναι απολαυστικός. Ο Penn είναι ο Penn. Ενώ, τέλος, η Shirley MacLaine σε έναν μικρό ρόλο δίνει το απαραίτητο κύρος παραδίδοντας μια όμορφη ερμηνεία.
Συνολικά, πρόκειται για μια ταινία που χωρίς αμφιβολία θα αφήσει μια γλυκιά κι ελπιδοφόρα αίσθηση στο κοινό. Κυκλοφορώντας την πιο σωστή περίοδο, είναι ωραίο να βλέπεις μια οικογενειακή ταινία που δεν φοβάται να αλλάξει την πεπατημένη και να εξάψει τη φαντασία του κοινού της. Αυτό από μόνο του είναι μια σπάνια κινηματογραφική απόλαυση. Παραμερίστε κάθε απαισιοδοξία που τυχών έχετε και απλά απολαύστε την.
Πριν από όλα πρέπει να πούμε ότι το έργο, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο πλάνο, είναι εκθαμβωτικό. Ο Stiller κι ο κινηματογραφιστής του, Stuart Dryburgh, παίρνουν την αισθητική των εικονικών φωτογραφιών του περιοδικού Life και την εμφυσούν στο πώς ο Walter αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του. Εντελώς αβίαστα, ο Stiller κι ο Dryburgh επιτρέπουν στην πραγματικότητα να αποτραβηχτεί κάθε φορά που ο Walter ονειροπολεί. Επηρεασμένος από τις ιδιορρυθμίες του Wes Anderson και την απεριόριστη δημιουργικότητά του Michel Gondry, ο Stiller καταφέρνει και βάζει τη δίκη του πινελιά σε αυτό που λέγεται μαγεία του κινηματογράφου. Πέρα όμως από τα όνειρα του πρωταγωνιστή, κάθε «αληθινή» στιγμή της ταινίας είναι ένα κομψοτέχνημα. Η απίστευτα φωτογραφημένη Νέα Υόρκη αλλά και όλα τα πανέμορφα φυσικά θαύματα που ο Walter εξερευνά, σου προκαλούν δέος. Γιγαντιαία βουνά, καταγάλανοι ωκεανοί, καταπράσινοι λόφοι σε κάνουν να μη θέλεις να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου.
Ανεξάρτητα όμως από το οπτικό κομμάτι της ταινίας, το «Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι» έχει και αλλά χαρίσματα. Πέρα από το γεγονός ότι ίσως να είναι η πιο γλυκιά ταινία της χρονιάς, αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει είναι το κινηματογραφικό ταξίδι στο οποίο μας πάει. Ένα ταξίδι γεμάτο περιπέτεια, γέλιο και μερικές δραματικές στιγμές. Ένα ταξίδι που, ενισχυμένο από άριστες μουσικές επιλογές, καταφέρνει και δημιουργεί μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία για τον θεατή. Τα εύσημα αυτής της επιτυχίας αποδίδονται κατά κύριο λόγο στο σενάριο και ιδιαίτερα στο γράψιμο του ρολού του Walter. Χωρίς πότε να είναι ένας χαρακτήρας χωρίς ελαττώματα, το μεγαλύτερο προτέρημα της ταινίας είναι το ότι δεν μας τον παρουσιάζει πότε ως μια χαμένη υπόθεση. Εκεί όπου πιο δραματικές ταινίες θα χρησιμοποιούσαν την κατάθλιψη και τη μελαγχολία του χαρακτήρα ως μια αλληγορία, το σενάριο του Steve Conrad καταφέρνει και κρατά την αισιοδοξία και το παιχνιδιάρικα ύφος. Το κεντρικό μήνυμα του σεναρίου του Conrad είναι επίμονα θετικό διαθέτοντας και μια αντί-μεγάλο-εταιρική χροιά. Ανεξάρτητα από τα όποια στραβοπατήματα θα βρείτε, η δομημένη πλοκή του Conrad επιτρέπει στην ταινία να χτίσει ένα συναισθηματικό κρεσέντο που κάνει το κάθε βήμα της περιπέτειας του Walter να αξίζει τον κόπο.
Ερμηνευτικά, ο Stiller, ενδίδοντας στην κωμική πλευρά του μόνο κατά τη διάρκεια των ονείρων, δίνει μια λεπτή αλλά αποτελεσματική ερμηνεία. Η Wiig καταφέρνει και δημιουργεί έναν χαρακτήρα κάτι περισσότερο από το αντικείμενο πόθου του Walter, που όμως διαθέτοντας μια υπέροχη αυθεντικότητα, σε κάνει να πιστέψεις γιατί την ειδωλοποιεί. Ο Scott στον ρολού του κακού είναι απολαυστικός. Ο Penn είναι ο Penn. Ενώ, τέλος, η Shirley MacLaine σε έναν μικρό ρόλο δίνει το απαραίτητο κύρος παραδίδοντας μια όμορφη ερμηνεία.
Συνολικά, πρόκειται για μια ταινία που χωρίς αμφιβολία θα αφήσει μια γλυκιά κι ελπιδοφόρα αίσθηση στο κοινό. Κυκλοφορώντας την πιο σωστή περίοδο, είναι ωραίο να βλέπεις μια οικογενειακή ταινία που δεν φοβάται να αλλάξει την πεπατημένη και να εξάψει τη φαντασία του κοινού της. Αυτό από μόνο του είναι μια σπάνια κινηματογραφική απόλαυση. Παραμερίστε κάθε απαισιοδοξία που τυχών έχετε και απλά απολαύστε την.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου