Εξελισσόμενο σαν μια σαπουνόπερα, όσον αφορά τις λεπτομέρειες των σχέσεων και τα προσωπικά διλήμματα του κάθε χαρακτήρα, το νέο κινηματογραφικό πόνημα του Farhadi, μπαίνοντας σε σύγκριση με το αριστουργηματικό «Ένας Χωρισμός», με την πρώτη εντύπωση μοιάζει ανεπαρκές. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι ότι στην προσπάθεια εξέτασης, όσο πληρέστερα γίνεται, του κεντρικού θέματος, ο σκηνοθέτης κάνει χρήση περισσότερων ηρώων και καταστάσεων από ότι πρέπει ή μπορεί να κουμαντάρει. Είναι τόσες οι ανατροπές και οι προσωπικότητες, που η ταινία μοιάζει να χάνει την εστίαση της όλο και περισσότερο καθώς εξελίσσεται, εκπέμποντας παράλληλα μια εμφανή αίσθηση νοικοκυροσύνης των καταστάσεων εις βάρος του ρεαλισμού.
Ακόμα και έτσι, όμως, το όλο εγχείρημα σώζεται από τη λεπτών αποχρώσεων σκηνοθεσία του Farhadi, που ανυψώνει το αποτέλεσμα σε μια αποτελεσματική εξέταση του πώς το παρελθόν μπορεί, μερικές φορές, να υπαγορεύσει τη ζωή των μελλοντικών εαυτών μας. Ενώ, για ακόμη μια φορά, αξίζει της προσοχής σας κυρίως χάρη στη λαμπρότητα με την οποία ο σκηνοθέτης απεικονίζει τα κίνητρα των διαφόρων χαρακτήρων, δείχνοντας όλες τις πλευρές, καθιστώντας έτσι το ανθρώπινο δράμα του πολύ πιο συναρπαστικό και σπαρακτικό και την ταινία άκρως ενδιαφέρουσα πέρα από τις τεχνικές ατέλειες της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου