It's a Movie Movie Movie World

Μετά τη «μεγάλη», λοιπόν, επιτυχία του I Love Karditsa, ο Στράτος Μαρκίδης αποφάσισε να γυρίσει ακόμα μια ελληνική κωμωδία με ένα πλήθος ηθοποιών. Η μόνη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι: γιατί;;; Πραγματικά, δεν ξέρω τι να γράψω για το συγκεκριμένο έργο αφού κατά την διάρκεια της προβολής του είχα πολλές απορίες. Σκεφτόμουν, πότε επιτέλους θα γυριστεί σε αυτή την χώρα μια πραγματικά αστεία κωμωδία; Γιατί πρέπει σχεδόν σε κάθε σύγχρονη ελληνική ταινία να υπάρχει και μια ερωτική σκηνή που συνήθως δεν εξυπηρετεί την πλοκή και χρησιμεύει μόνο στην προβολή του κάλλους των πρωταγωνιστών; Γιατί σε τέτοιου είδους ταινίες προτιμούνται γνωστοί ηθοποιοί, κατά προτίμηση αναγνωρίσιμοι από επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές, και το κυριότερο, αυτοί πώς δέχονται να παίξουν; Με τον Γιάννη Ζουγανέλη να διεκδικεί επάξια τον τίτλο του χειρότερου, η πληθώρα των ηθοποιών εδώ απλά περιφέρεται χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα! Η Μπέσυ Μάλφα προτάσσει το στήθος της, ο Μάριος Ιορδάνου κυκλοφορεί γυμνόστ...

Να πω την αλήθεια, δεν είχα δώσει ιδιαίτερη προσοχή στην πρώτη ταινία. Μου φαινόταν μια κάπως περίεργη μεταφορά του Σέρλοκ Χολμς στο σινεμά, αφού ήμουν συνηθισμένος να τον βλέπω πιο αξιοπρεπή, κομψό και αριστοκρατικό. Βλέποντας όμως και τις δυο ταινίες, τη μια μετά την άλλη, κατάλαβα για ποιο λόγο ο Χολμς του Guy Ritchie έχει κάνει τόση επιτυχία, αφού αποτελεί την επιτομή των έξυπνων, γεμάτων ωραίο χιούμορ και σκηνών δράσης περιπετειών. Η πρώτη ταινία ήταν πιστή στο μύθο του Χολμς κι όμως κατάφερνε να είναι πρωτότυπη, πνευματώδης και γεμάτη ενέργεια. Η δεύτερη διαθέτει όλα τα στοιχεία της πρώτης, αλλά τα πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Εισάγει στην εξίσωση την λογοτεχνική νέμεση του Χολμς τον καθηγητή Μοριάρτι, ο οποίος παρόλο που εμφανίζεται μόνο δυο φορές στην αρχική μυθιστοριογραφία του Conan Doyle, στην συνέχεια τού δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση και αντιμετωπίζεται πλέον ως κύριος ανταγωνιστή του. Το δίδυμο Χολμς – Μοριάρτι, λοιπόν, αποτελεί πρώτης τάξεως υλικό για την δημιουργία μιας ...

Ένας πατέρας κι ο γιος του (Youssouf Djaoro και Dioucounda Koma) διαχειρίζονται μια πισίνα σε ένα ξενοδοχείο. Διδάσκουν μαθήματα, μαζεύουν τις πετσέτες, την κλείνουν το βράδυ. Ο Adam, ο πατέρας, αντιμετωπίζεται από σχεδόν όλους ως «πρωταθλητής» αφού κάποτε ήταν όντως πρωταθλητής κολύμβησης. Ο Abdel, ο γιος, ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του. Οι νέοι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου, όμως, προσφέρουν στον Abdel τη δουλειά του πατέρα του και βάζουν υπεύθυνο τον Adam στην πύλη του ξενοδοχείου. Η μονότονη στολή στη νέα του θέση και η ταπεινωτική για τον ίδιο νέα του δουλειά, τον κάνει να αισθάνεται ότι μόνη επιλογή του είναι να απαλλαγεί από τον γιο του ώστε να μπορέσει να αναλάβει ξανά τη θέση του ως ο άνθρωπος της πισίνας. Η ταινία ασχολείται με τον αγώνα ενός ανθρώπου με την αλλαγή. Αλλαγή ως προς την οικογένειά του που ωριμάζει, στη χώρα του που έχει δεχθεί επίθεση από αντάρτες, στο γεγονός ότι η παρηγοριά του στην εργασία του στην πισίνα τού έχει αφαιρεθεί μετά από μια ολόκληρη ζωή πο...

Είμαστε τόσο απασχολημένοι με την εικόνα μιας διασημότητας, που συχνά ξεχνάμε ότι η εικόνα αυτή δεν είναι το πραγματικό πρόσωπο. Μας είναι επίσης πολύ εύκολο να κρίνουμε μια διασημότητα, όταν αποδειχθεί ότι είναι διαφορετική από την ιδέα που έχουμε γι’ αυτήν στο μυαλό μας ή ακόμα χειρότερα, όταν μπαίνει σε μπελάδες με τον νόμο. Υποθέτουμε ότι οι διάσημοι έχουν ό, τι θέλουν και ότι απλώς εκμεταλλεύονται το σύστημα, όταν πέσουν έξω. Μια τέτοια διασημότητα που έχει κριθεί και απασχολήσει τον τύπο αλλά και ολόκληρο τον κόσμο είναι αναμφισβήτητα η Marilyn Monroe. Ποιος δεν θα ήθελε να είναι η Marilyn Monroe; Να έχει την ομορφιά της, τη γοητεία της αλλά και τη φωνή της, πράγματα που συμβαδίζουν με το ακαταμάχητο sex-appeal της. Άνδρες και γυναίκες την κοιτούν με δέος και θαυμασμό. Τα στούντιο ήθελαν διακαώς να δουλέψουν μαζί της. Και το χρήμα έρεε άφθονο για εκείνην αλλά και για όποιον είχε κάποια σχέση μαζί της. Όμως, πίσω από αυτήν την εικόνα βρίσκεται μια ανασφαλής, μελαγχολική γυναί...

Βλέποντας την ταινία μεταγλωττισμένη, έκτος από σπάνιες περιπτώσεις, πάντα χάνει κάτι από την αξία της. Αν και πιστεύω ότι είναι η ίδια η ιστορία της ταινίας ο βασικός λόγος που δεν την ευχαριστήθηκα τόσο πολύ. Η ταινία αποτελεί spin-off από το Σρεκ, εστιάζει στον χαρακτήρα του Γάτου Σπιρουνάτου και με την προσθήκη πολλών περιέργων χαρακτήρων, όπως ένα ομιλών αυγό, μια μικρή χρυσή χήνα και ένα πλήθος γατών, καταφέρνει να έχει ένα έξυπνο χιούμορ με αρκετά πνευματώδη πειράγματα και αναφορές. Διαθέτει, δε, ένα εξαιρετικό animation (παρατηρήστε την υφή του κοστουμιού της Kitty Softpaws που μοιάζει με πραγματικό δέρμα) ενώ το 3D είναι ένα από τα καλυτέρα που έχω δει. Υπάρχει γενικά μια αφθονία όμορφων εικόνων και χρωμάτων στην ταινία. Αλλά αυτό το «ανόητο» animation πάσχει από έλλειψη πρωτοτυπίας και διαθέτει μια προβλέψιμη πλοκή με ένα άνευ ενδιαφέροντος στόρι προδοσίας. Με την απλότητα της να είναι λίγο απογοητευτική για τους ενήλικες, συνολικά το «Puss in Boots» είναι άπλα διασκεδ...

Η πιο μαγική στιγμή στο «The Artist» είναι στην έναρξη, όταν η εικόνα στο πανί σβήνει, η μουσική σωπαίνει σιγά-σιγά και αυτό που μένει είναι αυτός ο, άγνωστος στο ευρύ κοινό, ηθοποιός να στέκεται καθώς ο θόρυβος του προβολέα ακούγεται στο παρασκήνιο. Είναι μια ονειρεμένη στιγμή, ύμνος στον κινηματογράφο. Ως επί το πλείστον, σε μια σιωπηλή και μαυρόασπρη ταινία είναι δύσκολο να εξηγήσουμε τι είναι αυτό το τόσο εξαιρετικό στην πλοκή της που σε συναρπάζει, ενώ είναι περισσότερο το ύφος της ταινίας, που δικαιολογεί την υψηλή βαθμολογία. Η ταινία ιδιοποιείται όμορφα το λεξιλόγιο της σιωπηλής εποχής. Οι οπτικές ενδείξεις του φωτός και οι σκοτεινές σκιές είναι πολύ σημαντικές εδώ, διότι δεν υπάρχει ήχος να ενημερώσει την αφήγηση. Όταν ένα πλήθος χειροκροτεί άγρια σε μια σκηνή, δεν ακούμε τίποτα. Σε μια άλλη όταν ο πρωταγωνιστής σηκώνει τα χέρια στο κεφάλι του και κοιτάζει στον ουρανό για να ουρλιάξει, ο ήχος είναι εκκωφαντικός μέσα στη σιωπή. Στη θέση της οποίας, έχουμε μια πλούσια (ως ε...

Κι εκεί που το Νήsos αποτελούσε μια άνιση μεν αλλά με αρχή, μέση και τέλος ελληνική ταινία που διέθετε μια πλοκή στην οποία είχε πέσει μια κάποια δουλειά, έρχεται το «Νήsos 2: Το Κυνήγι του Χαμένου Θησαυρού» να μας διαλύσει όλες τις ελπίδες για καλό «εμπορικό» ελληνικό σινεμά. Με ένα σενάριο που δεν βοηθά καθόλου τους μονοδιάστατους χαρακτήρες να αναπτύξουν κάτι αξιόλογο, ολόκληρη η ταινία κινείται σ’ ένα παρόμοιο επίπεδο με την πρώτη. Αλλά ότι έμοιαζε έξυπνο και πρωτότυπο στο πρώτο μέρος, εδώ χάνει την άξια του και μοιάζει αναμασημένο έτοιμο προϊόν προς άμεση κατανάλωση. Με τη διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος να μην επιφυλάσσει εκπλήξεις, στο «Νήsos 2» είναι εντονότατη η αίσθηση του φιλμ που είναι χτισμένο στη λογική τού προσλαμβάνουμε 5-6 τηλεοπτικά αναγνωρίσιμα πρόσωπα, βάζουμε και δυο-τρία χοντροκομμένα αστεία και έχουμε έτοιμο το υλικό να βγει στις αίθουσες. Μονό που στην συγκεκριμένη περίπτωση, η ταινία δεν έχει και πολύ πλακά. Ολόκληρη η πλοκή της βασίζεται στην αφέλε...

Η ταινία αποτελεί μια πραγματική μάχη ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Ο Nichols δημιουργεί το τέλειο μίγμα αγωνίας, δράματος και παραφροσύνης ενώ καταφέρνει και κρατά την ταινία σε μια τεταμένη ένταση παραμένοντας ενοχλητική για τον θεατή σε όλη την διάρκεια της. Το «Καταφύγιο» είναι μια ταινία τρόμου που δεν μοιάζει με καμία άλλη, γιατί δεν έχει καμία σχέση με τέρατα ή φαντάσματα. Αντ’ αυτού, επιτρέπει την αίσθηση του τρόμου να μας καταβάλλει με πράγματα οικεία για μας. Η οικονομική και οικολογική κρίση, η ψυχική υγεία, η δυναμική της οικογένειας, η ψυχολογία του πώς δημιουργούμε οι ίδιοι τα προβλήματα μας ... είναι όλα εδώ, θαμμένα σε μια ταινία που μιλάει για τόσα πολλά πράγματα, και όμως, αφηγηματικά, είναι τόσο απλή. Με ένα θέμα που μπορεί να ληφθεί και ως μια αλληγορία για την αβεβαιότητα απέναντι στους δύσκολους καιρούς καθώς και για την υποστήριξη των αγαπημένων μας ενόψει των αυξανόμενων δυσκολιών που θα συναντήσουμε η ιστορία εδώ είναι βαθιά και περίπλοκη. ...

Το, περιέργως ακόμα συμπαθές, franchise αποτελεί ένα από τα πιο άνισα στην κινηματογραφική ιστορία, με την ποιότητα να ανεβοκατεβαίνει από το ένα έργο στο άλλο. Το πρώτο έργο του Brian De Palma, εγώ δεν το θυμάμαι ως μια ταινία δράσης. Ίσως η μνήμη μου είναι ελαττωματική αλλά ήταν λίγο πολύ ένα κατασκοπικό θρίλερ. Πιο αργό σε ρυθμό απ’ ότι οι συνέχειες που ακολούθησαν και περισσότερο εξαρτώμενο από την ένταση και την πονηριά, παραμένει ακόμα το καλύτερο της σειράς. Στην συνεχεία τον John Woo που εισήγαγε τη δράση δημιουργώντας το απαράδεκτο M:I2, ενώ την σκυτάλη πήρε αμέσως μετά ο J.J. Abrams ο οποίος κατάφερε να προσθέσει κάποια διασκέδαση και προσωπικότητα στο franchise, μετατρέποντας το αρκετά καλό Mission: Impossible 3 σε αυτό που πλέον είναι γνωστό ως «θεαματική δράση», με εντυπωσιακές σκηνές, με απίστευτα τεχνολογικά gadget και με έξυπνες δόσεις χιούμορ εκεί που πρέπει. Με τις ερμηνείες σε αυτό το είδος να περνούν πάντα σε δεύτερη μοίρα, όλα τα συστατικά των τριών προηγούμεν...

Μια μέρα στη ζωή του καπιταλισμού, όχι όμως μια οποιαδήποτε ημέρα αλλά η επόμενη ημέρα. 24 ώρες από τη ζωή ενός χρηματοπιστωτικού ιδρύματος (φανταστείτε κάτι σε Lehman Brothers), στο οποίο επικρατεί πανικός όταν αποκαλύπτεται μετά από έρευνα ένα λάθος. Ένα λάθος που με αλυσιδωτές αντιδράσεις απειλεί με κατάρρευση όχι μόνο της εταιρίας αλλά και ολόκληρου του οικονομικού συστήματος. Με μια μεθοδική και ψύχραιμη αφήγηση και με μια επίκαιρη παραγωγή που χρησιμοποιεί το φόντο της πραγματικής χρηματοπιστωτικής κρίσης, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος J.C. Chandor χτίζει σταδιακά τους χαρακτήρες του και δημιουργεί μια αίσθηση τρόμου. Από την πρώτη, συγκλονιστική, σκηνή το βλέμμα σου είναι καρφωμένο στην οθόνη κι εκεί παραμένει καθ` όλη την διάρκεια. Η οικονομική κατάρρευση μιας τράπεζας δεν είναι ένα τυπικό θέμα για ψυχαγωγία. Βήμα-βήμα περιγράφονται κι αναλύονται τα στάδια που οδηγούν στην πτώση, αλλά το έξυπνο εδώ είναι ότι αυτό γίνεται με κατανοητό τρόπο. Φυσικά και υπάρχουν οικονομικ...

Από δευτέρα έρχονται κριτικές για: Margic Call Take Shelter This Must Be The Place Mission Impossible 4 Νήσος 2 50/50 The Artist Puss In Boots My Week With Marylin

Η ιδέα για μια κοινωνία που οι πλούσιοι ζουν περισσότερο σε βάρος των φτωχών, που πεθαίνουν νωρίς με το προσδόκιμο ζωής να είναι η νομισματική μονάδα αποτελεί ένα ωραίο και πρωτότυπο θέμα. Ο συγγραφέας/σκηνοθέτης Andrew Niccol (Gattaca, The Truman Show) ενώ διαθέτει, στα χαρτιά τουλάχιστον, μια εξαιρετική υπόθεση, βγαλμένη λες και από μυθιστόρημα του Philip K. Dick, φαίνεται να μην γνωρίζει τι να την κάνει αφού αφήνει ανεκμετάλλευτες τις δυνατότητες για μια sci-fi αλληγορία για την τρέχουσα οικονομική κρίση ή μια κοινωνική κριτική του κόσμου που το σενάριο τού παρέχει απλόχερα. Η ταινία θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μια κριτική του φόβου του πολιτισμού μας για το γήρας και τον θάνατο, είναι όμως έτσι δομημένη και σκηνοθετημένη που κάτι τέτοιο απλά δεν υφίσταται. Η δράση προχωρεί αργά με τυχαίες εκρήξεις βίας, πολλά ερωτήματα μένουν αναπάντητα, θέματα δεν αναπτύσσονται, ενώ από ένα σημείο και μετά αυτό που ξεκινά ως μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα ιδέα καίγεται πολύ γρήγορα και μ...

Με την παρέλαση μιας πληθώρας αστέρων, το New Year’s Eve είναι το είδος της ταινίας που δαπανά περισσότερα χρήματα για ένα, όχι και τόσο ταλαντούχο, αλλά πολύ γνωστό καστ, χωρίς να ενδιαφέρεται για μια καλή σκηνοθεσία, για ένα σενάριο που να αξίζει, κ.τ.λ. Κλασικά, λοιπόν, σε τέτοιου είδους ταινίες το πρόβλημα είναι ότι κάποιες ιστορίες είναι καλές, κάποιες μέτριες και κάποιες πραγματικά κακές. Στο New Year’s Eve, πέραν από μια-δυο κάπως συμπαθητικές (Michelle Pfeiffer: παντοτινή αξία), όλες οι υπόλοιπες αποτελούν πιθανότατα υλικό που δεν χωρούσε στο Valentine’s Day. Έτσι, με την πολύ εύκολη και απλή μετάθεση της ημέρας από 14 Φεβρουαρίου σε 31 Δεκεμβρίου έφτιαξαν αυτό εδώ το έτοιμο για ευρεία κατανάλωση πρωτοχρονιάτικο έργο που προσπαθεί να μας πείσει ότι χωρίς έρωτα και αγάπη, χαΐρι στην ζωή σου δεν θα δεις! Δεν θα περάσετε άσχημα αφού παρόλο το χιλιοειπωμένο θέμα της, αυτού του είδους οι ταινίες καταφέρνουν να σε διασκεδάζουν. Απλά, πραγματικά αναρωτιέμαι ποια είναι τα επόμεν...

Μετά το περσινό Piranha 3D, φέτος έχουμε το Shark Night 3D. Κι ενώ το πρώτο αποτελούσε το απόλυτο splatter με την διασκέδαση να φτάνει στο αποκορύφωμα της, φοβάμαι ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει και για το δεύτερο. Μια ομάδα έξι κολεγιόπαιδων παίρνουν τα τέλεια σμιλεμένα σώματα τους, πηγαίνουν ανυποψίαστα για ένα χαλαρωτικό Σαββατοκύριακο και... ναι, μάντεψες σωστά, αυτό ακριβώς που νομίζεις, συμβαίνει. Απλά σε 3D. Σπαταλώντας πολύ χρόνο για τους αδιάφορους χαρακτήρες της ταινίας και με όλες αυτές τις επεξηγήσεις κι αναλύσεις για το πώς οι καρχαρίες βρέθηκαν στην λίμνη, τι ειδή καρχαριών υπάρχουν εκεί και ούτω καθεξής, οι σεναριογράφοι κάνουν ένα μέγα λάθος. Παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά χάνοντας την ευκαιρία να το διασκεδάσουν και μαζί να ψυχαγωγήσουν και τους θεατές, κάτι που οι δημιουργοί του περσινού Piranha ήξεραν καλά. Όταν τελικά οι καρχαρίες κάνουν την εμφάνισή τους, πουθενά σε οποιαδήποτε από τις σκηνές δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος αγωνίας ή σοκ ή πρωτοτυπίας. Ενώ ...

Βρισκόμαστε στο 1915, στο απομονωμένο, χειμωνιάτικο Bastoy. Εδώ βρίσκεται ένα σχολείο μεταρρύθμισης για αγόρια που έχουν παραβεί το νόμο. Η ταινία ανοίγει με την άφιξη ενός νέου κρατούμενου, του επαναστατικού Erling (Benjamin Helstad). Στην πρώτη συνάντησή του με τον διευθυντή (πολύ καλός ο Stellan Skarsgard), του δηλώνει ότι η αποστολή του σχολείου είναι να βρουν τον καλό χριστιανό που κρύβεται μέσα στα αγόρια. Αμέσως, ο Erling παίρνει την απόφαση να αποδράσει. Διαθέτοντας πολλές από τις συμβάσεις τέτοιου είδους ταινιών, όπως σεξουαλική κακοποίηση, αυτοκτονία κι ανεπιτυχείς αποδράσεις, και με την ισχυρή πειθαρχία, την ιεραρχία μεταξύ των κρατουμένων, τις σκληρές τιμωρίες όταν παραβιάζουν τους κανόνες και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του διευθυντή να δίνουν το παρόν για να υποστηρίξουν το κύριο θέμα, ο σκηνοθέτης Marius Holst καταφέρνει και δίνει στο όλο εγχείρημα μια φρέσκια ματιά κάνοντας σας να νιώθετε ότι το βλέπετε για πρώτη φορά. Ο Erling (Benjamin Helstad) είναι ο επαναστ...

Το Moneyball είναι μια αληθινή ιστορία. Βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα με το ίδιο όνομα από τον Michael Lewis, που καταγράφει το χρονικό της ζωής του Billy Beane, γενικού διευθυντή των Oakland Athletics. Σε αυτό το σημείο της ζωή του που παρακολουθούμε, η ομάδα του είναι στα χειρότερα της και ψάχνει να βρει ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα απέναντι στις άλλες ομάδες και να κερδίσει. Έτσι, αντί της φυσικής κατάστασης και της φήμης, ο Beane (Brad Pitt), μαζί με τον νέο βοηθό του, Peter Brand (Jonah Hill), θα χρησιμοποιήσουν στατιστικά στοιχεία για τη μελέτη της αξίας των παικτών και θα αλλάξουν το παιχνίδι για πάντα. Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, δεν έχω καμία γνώση πάνω στο μπέιζμπολ, ούτε είχα ακουστά ποτέ τον Billy Beane. Βλέποντας το Moneyball, όμως, μπορώ να διαβεβαιώσω πως, παρόλο που διαθέτει φυσικά κάποια ορολογία και ονόματα, δεν προορίζεται μόνο για τους οπαδούς του μπέιζμπολ που στο κάτω-κάτω δεν είναι και τόσοι πολλοί στην Ελλάδα. Ο Bennett Miller καταφέρνει να φτιάξε...

Κάθε χρόνο, είναι βέβαιο ότι θα βγει στους κινηματογράφους μια ταινία που θα ασχολείται με τα Χριστούγεννα. Οι περισσότερες από αυτές ξεχνιούνται εύκολα, ενώ είναι κάποιες λίγες που θα παίζονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην τηλεόραση και με το που θα τις βλέπεις θα ξέρεις ότι έρχονται οι γιορτές. Το Arthur Christmas ανήκει ξεκάθαρα στην δεύτερη κατηγορία. Ανανεώνοντας τον μύθο του Αϊ Βασίλη φέρνοντας τον κατευθείαν στα δεδομένα του 21ου αιώνα, το παλιό έλκηθρο και το ιπτάμενο ελάφι έχουν φύγει κι έχουν αντικατασταθεί από ένα υπερηχητικό σκάφος που μοιάζει με το USS Enterprise, με το κέντρο ελέγχου της αποστολής να είναι επανδρωμένο με εκατοντάδες ξωτικά. Σε μια εκπληκτική εναρκτήρια σεκάνς, που θυμίζει λίγο James Bond και Mission Impossible, ο στρατός αυτός των ξωτικών κατεβαίνει στη Γη και το μοίρασμα των δώρων σε όλα τα παιδιά του κόσμου αρχίζει. Από εκεί και πέρα, παρακολουθούμε τον Άρθουρ, τον γιο του Αϊ Βασίλη, στην προσπάθεια του να πάει το μοναδικό δώρο που δεν παραδόθηκε σ...

Με σκηνικό το κατά τα άλλα ευτυχές γεγονός ενός γάμου και με έναν καθαρά ειρωνικό τίτλο, ο Sam Levinson, εδώ στην πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα, σκηνοθετεί με γερές δόσεις αληθοφάνειας ένα έντονο κι ώριμο δράμα που θυμίζει λίγο το προ τριετίας "Η Ρέιτσελ Παντρεύεται" και εξιστορεί την ιστορία μιας καθαρά δυσλειτουργικής μεσοαστικής αμερικανικής οικογένειας. Με επίκεντρο την Λιν, που μαζί με τα προβληματικά παιδιά της θα κληθεί να περάσει ένα σαββατοκύριακο παρέα με τους νευρωτικούς συγγενείς της, o Levinson καταγράφει με δυνατά και έντονα συναισθήματα την απελπισία στην όποια οδηγείται η ηρωίδα του από την αδυναμία των ανθρώπων να την ακούσουν και να την καταλάβουν. Πιάνοντας τον παλμό της οικογένειας καταπιάνεται με όλες εκείνες τις καταστάσεις και τις στιγμές που συνθέτουν τη δυναμική της, ενώ χρήση ναρκωτικών, σωματική κακοποίηση, αποξένωση, αυτοτραυματισμοί κι ο θάνατος αποτελούν μόνο μερικά από τα θέματα τα οποία θίγονται. Τοποθετώντας, τώρα, μια πληθώρα χαρακτ...

Με το ενδεχόμενο να είναι ίσως μια από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει, το Trespass αποτελεί την ταφόπλακα στις καριέρες τόσο του εδώ και δέκα ταινίες ξοφλήμενου πλέον Nicolas Cage, αλλά και του σκηνοθέτη Joel Schumacher που ζήτημα είναι να έχει γυρίσει και τρεις καλές ταινίες την τελευταία δεκαετία. Από την άλλη, πάνω που άρχισε να ξαναπαίρνει τα πάνω της μετά την περσινή οσκαρική υποψηφιότητα της (για το Απώλεια), η Kidman μας υπενθυμίζει πως μάλλον δεν ξέρει να διαλέγει σενάρια και πως άμα θέλει, μπορεί να γίνει μια πολύ κακή ηθοποιός (για επιβεβαίωση και στα δυο, δείτε και το Σύζυγος για Ενοικίαση). Χαρακτηριζόμενη άδικα ως θρίλερ και με θέμα την εισβολή σε ένα σπίτι τεσσάρων κακοποιών που αναζητούν τα διαμάντια που έχει φυλαγμένα ο σπιτονοικοκύρης στο μεγάλο χρηματοκιβώτιο, το Trespass αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλα μα όλα τα επίπεδα. Γυρισμένη με μια άσκοπα φρενήρη σκηνοθεσία, γρήγορα κοψίματα κι άσχημη επεξεργασία εικόνας, με τη μουσική υπόκρουση στη διαπασών και ...

Με ελάχιστες σκηνές δράσης και με τα επίθετα προβλέψιμο και κοινότυπο να το συνοδεύουν, το The Double απογοητεύει κι αποτυγχάνει παταγωδώς να πείσει ως ένα θρίλερ κατασκοπείας, αφού καταφέρνει και διαλύει όλη την ένταση και την αγωνιά του θεατή κάνοντας το απίστευτο λάθος να αποκαλύψει ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του μέσα στα πρώτα τριάντα λεπτά. Μόλις αυτό το κομμάτι ξεκαθαριστεί, το μόνο που μένει είναι ο Gere κι ο Grace να αναζητούν κάτι που ήδη γνωρίζουμε καθώς και μια σειρά από όλο και πιο εξωφρενικές ανατροπές καθώς πηγαίνουμε προς το τέλος. Κύριος υπεύθυνος της αποτυχίας του έργου δεν είναι άλλος από τον σκηνοθέτη Michael Brandt. Αφού πέρα από το γεμάτο τρύπες σενάριο που έγραψε παρέα με τον Derek Haas, η σκηνοθεσία του με όλη αυτή την slow-motion κινηματογράφηση για την ενίσχυση του υποτιθέμενου σασπένς, την αδέξια χρήση των αναδρομών στο παρελθόν και την σκουρόχρωμη παλέτα χρωμάτων που χρησιμοποιεί καταφέρνει να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Μεγάλο πρόβλημα είχα κ...

Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι συνέβη στο διάστημα μεταξύ των τίτλων έναρξης και των τίτλων τέλους. Νομίζω ότι είδα μια ταινία, αλλά υποθέτω ότι δεν θα είμαι ποτέ απόλυτα σίγουρος. Το Άγγελος του Πάθους είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε ότι με ονόματα όπως Rourke και Murray να εμπλέκονται θα έπρεπε να διαθέτει τουλάχιστον να έχει μια κάποια αξία, αλλά δυστυχώς κανένας δεν θα μπορούσε να το σώσει από αυτό που πραγματικά είναι… μια φρικτή ταινία. Και είναι φρικτή για διάφορους λόγους. Σημαντικότερος όλων, η βλακώδης ιστορία της. Ένα είδος παραμυθιού και γελοίας ιστορίας αγάπης μεταξύ ενός ξεπεσμένου αυτοκαταστροφικού μουσικού και μιας γυναίκας… πουλί, ναι πουλί με φτερά και όλα. Άλλος λόγος, η ανύπαρκτη χημεία μεταξύ Rourke και Fox. Πραγματικά, δεν έχω δει πιο αταίριαστο ζευγάρι, ενώ η σκηνή σεξ μεταξύ τους, ας πούμε ότι είναι περίεργη και κακογυρισμένη. Και τέλος, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για ταινία. Τίποτα, μα τίπ...

Να πω την αλήθεια, δεν ήμουν ο μεγαλύτερος θαυμαστής του πρώτου Happy Feet. Ναι μεν διέθετε πολλά προτερήματα, αλλά βρήκα ότι το φινάλε του με το οικολογικό μήνυμα (όσο άξιο κι αν ήταν) το χάλασε. Με όλους τους γνώριμους χαρακτήρες να επιστρέφουν και με την προσθήκη πολλών νέων (με κορυφαίο το απολαυστικό δίδυμο Damon-Pitt στους ρόλους δυο μικροσκοπικών κρίλ, που προσπαθούν να κινηθούν πέρα από το κοπάδι τους και να ανεξαρτητοποιηθούν) βρήκα ότι το Happy Feet 2, παρόλο που είναι μια άψογα εκτελεσμένη ταινία, μοιάζει ξαναζεσταμένο… φαί, αφού αναμασά θέματα από την πρώτη ταινία, ενώ η χρήση τετριμμένων κλισέ διαλόγων, προβλέψιμων καταστάσεων καθώς και το πλήθος χαρακτήρων που έρχονται και φεύγουν σε ένα απείθαρχο στυλ αφήγησης την αποδυναμώνουν αισθητά. Παρόλα αυτά, όμως, η ταινία του Miller διατηρεί κι όλα αυτά τα στοιχειά της πρώτης που την έκαναν να ξεχωρίζει και που δεν είναι άλλα από την πολλή μουσική, την πολλή διασκέδαση και τον χορό. Διαθέτοντας ένα καθαρό και ζωντανό anim...

Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι μόνο αστεία μπορεί να σου φανεί μια ταινία, της οποίας η υπόθεση μιλάει για ρομπότ που μάχονται σε ένα ρινγκ, με τους προπονητές να τα ελέγχουν παίζοντας με ένα χειριστήριο. Αλλά παρόλο αυτό το ομολογουμένως σαχλό σενάριο, χάρη σε κάποιες καταπληκτικές σκηνές μάχης, βγαλμένες κατευθείαν από το Ρόκι, εξαιρετικά οπτικά εφέ και καθαρή 100% διασκέδαση, το «Real Steel» αναδεικνύεται σε νικητή. Βασισμένο «εν μέρει» στην σύντομη ιστορία του 1956, «Steel», γραμμένη από τον Richard Matheson, το «Real Steel» λαμβάνει χώρα στο εγγύς μέλλον και εξιστορεί την ιστορία του Charlie Kenton (Hugh Jackman), ενός ξοφλημένου μποξέρ που μαζί με τον ανήλικο γιο του, Μαξ, με τον οποίο είχαν αποξενωθεί, αποφασίζουν να προπονήσουν ένα εγκαταλειμμένο ρομπότ παλιάς τεχνολογίας που ανακάλυψαν τυχαία και να το οδηγήσουν μέχρι τη διεκδίκηση του τίτλου. Με αφορμή την αγάπη που μοιράζονται οι δυο τους για την πυγμαχία με ρομπότ, το σενάριο του John Gatins καταπιάνεται περισσότερο...

Υπάρχουν ταινίες που βγαίνοντας από την αίθουσα σού αφήνουν μια αίσθηση κάθαρσης και ένα συναίσθημα ευτυχίας. Ε, το «Πολεμώντας για τη Νίκη» είναι μια από αυτές. Η Valerie Donzelli, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινίας της, γράφει και σκηνοθετεί για την αληθινή ιστορία του γιου της. Κρατώντας και τον πρωταγωνιστικό ρόλο παρέα με τον Jeremie Elkaim, ερμηνεύουν τον Ρωμαίο και η Ιουλιέτα, δυο αμέριμνους Γάλλους που ερωτεύονται, αποκτούν τον Άνταμ και έρχονται αντιμέτωποι με το απόλυτο σενάριο τρόμου κάθε γονέα, τη διάγνωση καρκίνου του εγκεφάλου στον γιο τους. Εξελισσόμενη σε ένα διάστημα πολλών ετών, η ταινία περιγράφει πώς το ζευγάρι προσπαθεί να ζήσει την καθημερινή ζωή του μέσα από όλη αυτή την οδυνηρή διαδικασία πασχίζοντας να ανταπεξέλθει. Το «Πολεμώντας για την Νίκη» είναι μια γλυκόπικρη και τρυφερή ταινία που ξεχωρίζει, αφού παρά το θέμα της, το οποίο ομολογούμενος είναι δύσκολο και βαρύ, δεν καταντάει ούτε στιγμή μελό ενώ αντίθετα σε ξαφνιάζει με την παιχνιδιάρικη αφήγηση το...

Η ταινία του Croneberg μας μεταφέρει στα πρώτα χρόνια της σύγχρονης ψυχιατρικής και περιγράφει τη σχέση μεταξύ του Γιούνγκ και του Φρόυντ, όταν ο πρώτος εφάρμοζε τις ιδέες του δευτέρου στην κλινική που εργαζόταν, και πώς αυτή θα τεθεί σε κίνδυνο όταν ο Γιούνγκ συνάπτει δεσμό με μια ασθενή, τη Σαμπίνα. Χωρίς να γίνεται υπερβολικά ακαδημαϊκό ή να παίρνει μια ξεκάθαρη πλευρά κι έχοντας σαν επίκεντρο την σχέση μέντορα-μαθητή που αναπτύσσεται μεταξύ του Γιούνγκ και του Φρόυντ, το σενάριο του Christopher Hampton εξερευνά προκλητικά την ψυχαναλυτική θεωρία. Μελετώντας δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις (ο Φρόυντ επικεντρώνεται στην ιδέα πως όλες οι νευρώσεις έχουν σεξουαλική προέλευση, ενώ αντιθέτως ο Γιούνγκ ήταν πιο ανοιχτός σε εμπειρίες και επιρροές), υπάρχει πρώτης τάξεως υλικό για γεμάτες ένταση συζητήσεις. Θέματα σεξουαλικότητας, ερμηνείας των ονείρων, διαφορών ως προς το θέμα της θρησκείας, απωθημένων από την παιδική ηλικία, αλλά και ανακάλυψης του εαυτού μας είνα...

Έχοντας ως υπόβαθρο την ελληνική μυθολογία, οι παραγωγοί του Χόλιγουντ μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη, ξαναγράφοντας την όπως αυτοί την φαντάζονται, την ιστορία του Θησέα. Εδώ, ο Θησέας (Henry Cavill) είναι ένας θνητός άνθρωπος που ο Δίας (Luke Evans) τον επέλεξε να ηγηθεί του αγώνα ενάντια στον αδίστακτο και φιλόδοξο βασιλιά Υπερίωνα (Mickey Rourke), ο οποίος ψάχνει όλη την Ελλάδα για να βρει ένα μαγικό τόξο με το οποίο θα ελευθερώσει τους κλεισμένους από τους θεούς του Ολύμπου στα Τάρταρα, τιτάνες. Ο Tarsem Singh (τον οποίο πρωτογνωρίσαμε ως σκηνοθέτη το 2000 με το "Κελί") δανειζόμενος την αισθητική των "300" και του πιο πρόσφατου "Η Τιτανομαχία" και συνδυάζοντας τον με την δικιά του πρόσφατη ταινία "Εξωπραγματικότητα" (The Fall), καταφέρνει να φτιάξει ένα πρωτότυπο σύμπαν σε μνημειώδη κλίμακα όπου χωριά βρίσκονται σε πανύψηλους βράχους και ακρωτήρια, με θέα απέραντες πεδιάδες και εγκαταλελειμμένες εκτάσεις κάτω από τον τεράστιο ουρανό στον ...

Το Carnage βασίζεται στο πολύ επιτυχημένο θεατρικό έργο τηςYasmina Reza, «God Of Carnage», το οποίο διηγείται μια ιστορία γύρω από ένα μάλλον τυπικό συμβάν, αυτό ενός παιδικού καυγά και την συνάντηση των γονιών τους ύστερα. Η ταινία λαμβάνει χώρα σε ένα διαμέρισμα στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης (η ταινία στην πραγματικότητα γυρίστηκε στο Παρίσι για ευνόητους λόγους), όπου παρακολουθούμε τα δυο ζευγάρια καθώς αυτά ξεκινούν μια φαινομενικά πολιτισμένη συζήτηση. Κατά τη διάρκεια της αρχικά ευγενικής ψιλοκουβέντας, θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλον επιφανειακά. Καθώς όμως η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τον καυγά των παιδιών, η όποια ευπρέπεια και τρόποι καλής συμπεριφοράς ξεχνιούνται και τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Νομίζω ότι οποιαδήποτε περαιτέρω λεπτομέρεια αναφέρω απλά θα αποτελούσε ένα μεγάλο spoiler. Το μόνο που θα πω είναι ότι το σενάριο αναπτύσσεται με βιτριολικό χιούμορ και καταπιάνεται με ένα πλήθος θεμάτων και συναισθημάτων καθώς εμείς παρακολουθούμε τα ζευγάρια να επιδί...

Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι τις κριτικές μου εκτός απο εδώ θα μπορείτε να τις βρείτε και στο cine.gr κάτω από κάθε ταινία ή συγκεντρωμένες σε αυτό το link: http://cine.gr/contrib.asp?name=DavGeo Επίσης να πω ότι έγινε αλλαγή στον τρόπο βαθμολόγησης των ταινιών και από εκεί που βαθμολογούσα στα 10 τώρα πια θα βαθμολογώ στα 5.

Ένα σπουδαίο γεγονός, το οποίο θα μάθετε σύντομα, με απασχόλησε τις τελευταίες μέρες και με έκανε να μην ανεβάσω νέα κριτική... Θα επιστρέψω δριμύτερος και από Δευτέρα έρχονται κριτικές για: Carnage The Artist A Dangerous Method Happy Feet 2 Real Steel και άλλα πολλά!!!

Η Bella, ο Edward καθώς και όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες που προέρχονται από τον γάμο, την εγκυμοσύνη και την ταραχώδη γέννηση ενός παιδιού ... το οποίο φέρνει μια απρόβλεπτη και συγκλονιστική εξέλιξη για τον Jacob. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Με τον Bill Condon (σκηνοθέτη του Dreamgirls και βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο του Gods & Monsters) στο σκηνοθετικό τιμόνι, το Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 1 σαφώς και είναι καλύτερο από τα προηγούμενα, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι είναι μια καλή ταινία. Το πρώτο μέρος του φινάλε, διαθέτει μια ροη σε αντίθεση με το Eclipse, ενώ συμβαίνουν γεγονότα που προχωρούν την δράση και την εξέλιξη. Δεν παύεις όμως να αισθάνεσαι ότι, παρά τις δραματικές δυνατότητες που υποθέτω έχει το τέταρτο βιβλίο της Stephenie Meyer, όλα εδώ έχουν μια αίσθηση σαπουνόπερας. Έχουμε το ρομάντζο της Bella και του Edward, τη σχέση του Jacob με την Bella, τις σχέσεις του Jacob με τους άλλους λυκάνθρωπους και ούτε ο καθ...

Αφού απολύεται από τη δουλειά του, ένας μεσήλικας άνδρας επανεφευρίσκει τον εαυτό του, πηγαίνοντας πίσω στο κολέγιο. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είσαι ο Tom Hanks, έχεις ήδη σκηνοθετήσει αξιοπρεπέστατα το "That Thing You Do!", έχεις πρωταγωνιστήσει σε κάποιες από τις καλύτερες και μεγαλύτερες παραγωγές υπό τις οδηγίες κορυφαίων σκηνοθετών, έχεις βραβευτεί με όχι ένα αλλά δυο Όσκαρ ερμηνείας και αποφασίζεις να σκηνοθετήσεις μια δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία. Μια ταινία η οποία είναι βασισμένη σε δικό σου πρωτότυπο σενάριο που έγραψες παρέα με την καλή σου φίλη και υποψηφία για Όσκαρ σεναρίου Nia Vardalos. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό εδώ το πράγμα?? Και το λέω πράγμα γιατί ταινία δεν το λες. Απαράδεκτο από όλες τις απόψεις. Δεν υπάρχει συνοχή, δεν υπάρχει σκηνοθεσία, οι ερμηνείες είναι ανύπαρκτες και το χειρότερο όλων ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΥΠΌΘΕΣΗ. Δεν γίνεται τίποτα, δεν οδηγούμαστε πουθενά, δεν ενδιαφερόμαστε για κανέναν χαρακτήρα και όταν σε κάποιες στιγμέ...

Ο Ιάσονας ξεκινάει μία νέα καριέρα ως «ξεναγός αρχιτεκτόνων» και αναλαμβάνει μία ομάδα με φοιτητές αρχιτεκτονικής από το εξωτερικό, με σκοπό να τους ξεναγήσει στην Ακρόπολη και σε άλλα μνημεία της Αθήνας, διαπιστώνοντας στην πορεία ότι τα ενδιαφέροντά τους είναι άλλα. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Η νεανική κωμωδία του Ζαχαρία Μαυροειδή προσπαθεί να αναδείξει ή απλά να παρατηρήσει την αλήθεια της Αθήνας μέσα από τα μάτια των ξένων, που βλέπουν πράγματα που οι κάτοικοι της πολλές φορές επιλέγουν να αγνοούν. Και είναι αυτή ακριβώς η πόλη, μια πόλη που αλλάζει, που βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο, που μεταμορφώνεται, στην οποία ο ήρωας της θέτει τις βάσεις για την δική του αναζήτηση ταυτότητας. Βρήκα αυτό τον παραλληλισμό ιδιαίτερα έξυπνο. Σε συνδυασμό με την αρχιτεκτονική μάτια του σκηνοθέτη για την πόλη, καθώς και τους πολύ έξυπνους διαλόγους που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των πρωταγωνιστών στις διαφορές τοποθεσίες που επισκέπτονται, ο «Ξεναγός» αποτελεί μια αξιοθαύμαστη...

Η Mary Surratt είναι η μόνη γυναίκα που κατηγορείται ως συνωμότης στη δολοφονία του Abraham Lincoln. Ολόκληρο το έθνος στρέφεται εναντίον της και είναι στα χέρια του απρόθυμου δικηγόρου υπεράσπισης της να αποκαλύψει την αλήθεια και να σώσει τη ζωή της. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Είδα την ταινία χθες και ακόμα σκέφτομαι το πόσο πολύ μου έμεινε στο μυαλό λόγω της δυναμικής της. Το να βλέπεις κινηματογράφο και μετά να προσπαθείς να γράψεις κάτι για αυτό που είδες είναι δύσκολο. Φυσικά και μετράει το τεχνικό μέρος του θέματος αλλά για μένα περισσότερο έχει να κάνει με το τι συναίσθημα σου αφήνει η κάθε ταινία όταν ανοίγουν τα φώτα και βγαίνεις από την αίθουσα. Και η συγκεκριμένη μου άφησε ένα συναίσθημα συγκίνησης και προβληματισμού για το τι είναι ικανοί οι άνθρωποι να κάνουν. Το “The Conspirator” αποτελεί το ντεμπούτο της American Film Company, μιας εταιρίας παραγωγής που σαν στόχο έχει τη δημιουργία ταινιών, με υψηλό επίπεδο ιστορικής ακρίβειας, αναφορικά με το παρελθό...

Έχοντας μεγαλώσει ορφανή και μες στη φτώχεια, η γκουβερνάντα Jane Eyre, μαλακώνει την καρδιά του εργοδότη και ιδιοκτήτη του απομονωμένου και επιβλητικού σπιτιού στο οποίο εργάζεται και σύντομα ανακαλύπτει ότι κρύβει ένα τρομερό μυστικό. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Το μυθιστόρημα της Charlotte Bronte αποτελεί από μονό του μια παθιασμένη, δυνατή ερωτική ταινία, από τις πιο ρομαντικές που έχουν ειπωθεί ποτέ και ο Cary Fukunaga προσεγγίζει το υλικό με σεβασμό και το μεταφέρει στο κινηματογράφο σε μια λιτή και κομψά μελετημένη προσαρμογή. Με την έναρξη της ταινίας ο Fukunaga σφυρηλατεί έναν συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στην ηρωίδα του και το κοινό. Και με σύμμαχο του, την εξαιρετική φωτογραφία του Adriano Goldman αναπαράγει μια σκοτεινή μελαγχολική εποχή με μουντά χρώματα και διατηρεί καθολη την διάρκεια της ταινίας το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο μέχρι τη συγκλονιστική κορύφωση του. Και χάρη στις ερμηνείες και την χημεία των δυο βασικών πρωταγωνιστών ανυψώνεται η ταινία. Η...