My Week with Marilyn [3.5/5]

Είμαστε τόσο απασχολημένοι με την εικόνα μιας διασημότητας, που συχνά ξεχνάμε ότι η εικόνα αυτή δεν είναι το πραγματικό πρόσωπο. Μας είναι επίσης πολύ εύκολο να κρίνουμε μια διασημότητα, όταν αποδειχθεί ότι είναι διαφορετική από την ιδέα που έχουμε γι’ αυτήν στο μυαλό μας ή ακόμα χειρότερα, όταν μπαίνει σε μπελάδες με τον νόμο. Υποθέτουμε ότι οι διάσημοι έχουν ό, τι θέλουν και ότι απλώς εκμεταλλεύονται το σύστημα, όταν πέσουν έξω. Μια τέτοια διασημότητα που έχει κριθεί και απασχολήσει τον τύπο αλλά και ολόκληρο τον κόσμο είναι αναμφισβήτητα η Marilyn Monroe.

Ποιος δεν θα ήθελε να είναι η Marilyn Monroe; Να έχει την ομορφιά της, τη γοητεία της αλλά και τη φωνή της, πράγματα που συμβαδίζουν με το ακαταμάχητο sex-appeal της. Άνδρες και γυναίκες την κοιτούν με δέος και θαυμασμό. Τα στούντιο ήθελαν διακαώς να δουλέψουν μαζί της. Και το χρήμα έρεε άφθονο για εκείνην αλλά και για όποιον είχε κάποια σχέση μαζί της. Όμως, πίσω από αυτήν την εικόνα βρίσκεται μια ανασφαλής, μελαγχολική γυναίκα που αντιμετωπίζει συνεχώς την κριτική και την προδοσία. Οι εραστές της αισθάνονται σαν να τους χειρίζεται και να υπονομεύει τα όνειρα τους. Οι συνεργάτες της την κρατούν χαπακωμένη έτσι ώστε να κοιμάται συνεχώς για να έχει τεράστιες ποσότητες ενέργειας όταν βρίσκεται μπροστά στην κάμερα. Σκηνοθέτες ουρλιάζουν γιατί είναι δύσκολο να συνεργαστούν μαζί της, παρά το γεγονός ότι αυτή απλά προσπαθεί να καταλάβει τον χαρακτήρα που παίζει. Το «Επτά Μέρες με τη Μέριλιν» μας παρουσιάζει με μια ματιά την πραγματική Marilyn Monroe, το πρόσωπο πίσω από τη διασημότητα.

Ένα ακριβές προφίλ του οριστικού συμβόλου του σεξ του 20ου αιώνα, όμως, είναι σίγουρα ένα δύσκολο έργο. Κι εδώ η ταινία δεν επιχειρεί να είναι μια πλήρης βιογραφία, αλλά απλώς μια σύντομη απεικόνιση της ύπαρξής της, η οποία επιτυγχάνεται καλύτερα αφού, μακριά από τη φρενίτιδα του λαμπερού Χόλιγουντ, η ιστορία εξελίσσεται στην ήσυχη αγγλική ύπαιθρο δίνοντας μας μια πιο οικεία μορφή της γυναίκας. Μιας γυναίκας που εδώ ερμηνεύεται από την Michelle Williams. Ποιος το περίμενε ότι η κοπελίτσα από το «Dawson`s Creek» θα θεωρούταν σήμερα μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Μετά το Μυστικό του Brokeback Mountain και το Blue Valentine, η Williams βαδίζει ολοταχώς για την τρίτη της οσκαρική υποψηφιότητα και γιατί όχι, τη νίκη. Η ομορφιά και το χάρισμα της Monroe παρουσιάζονται σε εντυπωσιακό βαθμό από την ίδια. Ενσαρκώνει τέλεια το νευρικό άγχος της, την έλλειψη αυτοπεποίθησης, τη συνεχή ανάγκη της για αποδοχή και την ικανότητα της να γοητεύει. Αντιλαμβάνεται, επίσης, την πραγματική Marilyn Monroe. Δεν είναι μόνο η Williams μια μεγάλη ηθοποιός, αλλά δείχνει και ότι η Marilyn Monroe είναι μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς. Σε μια υπέροχη σκηνή όπου βομβαρδίζεται από ένα κοπάδι ανδρών, η Marilyn γυρνά στον παρτενέρ της και ρωτά: «Να γίνω εκείνη;» και μεμιάς μετατρέπεται από ένα σκεπτικό νεαρό κορίτσι σε μια σεξοβόμβα. Κανείς δεν ήξερε το πραγματικό πρόσωπο της Marilyn Monroe, επειδή ήταν τόσο καλή στο καμουφλάρισμα του.

Και ενώ η Michelle Williams σε σαγηνεύει σε σημείο που όταν δεν βρίσκεται στην οθόνη την αποζητάς, η ίδια η ταινία είναι ήπια. Το σενάριο απλά εξιστορεί τα γεγονότα χωρίς ανατροπές, χωρίς εκπλήξεις, με κανένα μυστικό, καμία ασάφεια, κανένα σκοτάδι, τίποτα που θα μπορούσε να πάει την ταινία ένα σκαλί παραπέρα. Ο σκηνοθέτης, λίγο-πολύ, απλά μας τροφοδοτεί με το «μετά την αυτοκτονία» κλισέ που θέλει την Monroe να είναι ένα μοναχικό και αφελές παιχνίδι σε έναν κόσμο ανδρών, το οποίο είναι μεν διασκεδαστικό αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Θα μπορούσαν να είχαν κάνει πολύ περισσότερα με το χαρακτήρα της, να την δείξουν εκτός ελέγχου, αινιγματική, μυστηριώδη, αυτό που πραγματικά πιστεύω ότι ήταν.Κάπως έτσι, λοιπόν, η ταινία χάνει κάπου την αξία της σεναριακά. ενώ κάποιοι μπορεί να την βρουν και βαρετή.

Καλλιτεχνικά τώρα, η ταινία είναι άριστη. Σκηνικά, κοστούμια, φωτογραφία απεικονίζουν πολύ όμορφα κι εύστοχα την όμορφη καλοκαιρινή Αγγλία, ενώ η μουσική επένδυση απογειώνει το έργο. Στους δεύτερους ρόλους, ο Kenneth Branagh είναι εξαιρετικός στην απεικόνιση του Laurence Olivier που παλεύει για να γίνει διάσημος σταρ, ο βραβευμένος με Tony, Eddie Redmayne, είναι πολύ καλός ως ο μόνος άνθρωπος που φαίνεται να καταλαβαίνει ποια πραγματικά είναι η Marilyn και την ερωτεύεται, και πάντα μα πάντα ειδική μνεία στην υπέρτατη Judi Dench που με δυο-τρεις ατάκες κλέβει όλες τις σκηνές που εμφανίζεται. Το «Επτά Μέρες με τη Μέριλιν» είναι ένα γλυκό και συγκινητικό έργο που μιλά για τα παρασκήνια του Ο Πρίγκιπας και η Χορεύτρια μεταφέροντας μας στην χρυσή εποχή του Χόλιγουντ, κάτι που από μόνο του είναι λόγος να δεις την ταινία. Προσθέστε εδώ τον μύθο της Marilyn Monroe και την ανεπανάληπτη ερμηνεία της Williams και αυτό που έχετε είναι μια από τις πιο ελκυστικές ταινίες της χρονιάς.