Η Bella, ο Edward καθώς και όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες που προέρχονται από τον γάμο, την εγκυμοσύνη και την ταραχώδη γέννηση ενός παιδιού ... το οποίο φέρνει μια απρόβλεπτη και συγκλονιστική εξέλιξη για τον Jacob.
Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ
Με τον Bill Condon (σκηνοθέτη του Dreamgirls και βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο του Gods & Monsters) στο σκηνοθετικό τιμόνι, το Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 1 σαφώς και είναι καλύτερο από τα προηγούμενα, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι είναι μια καλή ταινία.
Το πρώτο μέρος του φινάλε, διαθέτει μια ροη σε αντίθεση με το Eclipse, ενώ συμβαίνουν γεγονότα που προχωρούν την δράση και την εξέλιξη. Δεν παύεις όμως να αισθάνεσαι ότι, παρά τις δραματικές δυνατότητες που υποθέτω έχει το τέταρτο βιβλίο της Stephenie Meyer, όλα εδώ έχουν μια αίσθηση σαπουνόπερας. Έχουμε το ρομάντζο της Bella και του Edward, τη σχέση του Jacob με την Bella, τις σχέσεις του Jacob με τους άλλους λυκάνθρωπους και ούτε ο καθεξής. Η σεναριογράφος προσπαθεί να χωρέσει όσα περισσότερα μπορεί από το 754 σελίδων βιβλίο της Meyer αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να σπαταλήσει περισσότερο χρόνο στα φιλιά, στα σ'αγαπώ και λιγότερο στην δράση και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Ειδικά στο πρώτο μισό η ταινία καταπιάνεται μόνο με το ζευγάρι, την αγάπη τους και το αν και πως θα κάνουν σεξ. Οι δεύτεροι ρόλοι είναι ανύπαρκτοι, κάποιες ατάκες αγγίζουν τον βαθμό της γελοιότητας ενώ πολλές σκηνές, παρά την υποτιθέμενη σοβαρότητα τους, βγάζουν γέλιο. Πέρα από το σενάριο όμως, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας, οι ηθοποιοί και η σκηνοθεσία δεν παίρνουν και εύσημα.
Από τη μια οι 3 πρωταγωνιστές έχουν από την πρώτη κιόλας ταινία δείξει τις ικανότητες τους, αν και εδώ θα ομολογήσω ότι τα πάνε λίγο καλύτερα. Οι μορφασμοί του Pattinson και σε μεγαλύτερο βαθμό του Lautner και οι μελοδραματισμοί της Stewart υπάρχουν ακόμα και ως ένα βαθμό κουράζουν αλλά τουλάχιστον εδώ και οι τρεις τους μοιάζουν σαν να έχουν ωριμάσει και δεν είναι οι χαζοέφηβοι των προηγούμενων ταινιών. Από την άλλη η σκηνοθεσία του Condon είναι απλά διεκπαιρεωτικη με την φωτογραφία να τον ακολουθεί και να σκοτεινιάζει στις σκηνές μάχης ενώ στις σκηνές αγάπης να είναι υπέρλαμπρη και φωτεινή με ζωηρά χρώματα. Το αποτέλεσμα … να φαντάζει ότι το έργο είναι μάλλον γυρισμένο στον αυτόματο πιλότο. Γενικά πάντως παρατήρησα και μια υποβάθμιση στην όλη παραγωγή της ταινίας αφού κατά την γνώμη μου ο σχεδιασμός των λύκων και οι σκηνές μάχης μαρτυρούσαν ένα πρόχειρο CGΙ.
Και μπορεί όλα τα παραπάνω να μην κρατήσουν μακριά το φανατικό κοινό που περιμένει με αγωνία το τι θα γίνει στην συνέχεια. Για όλους τους υπόλοιπους όμως η πρώτη από τις δυο ταινίες του υποτιθέμενου grand finale του Twilight σίγουρα θα τους απογοητεύσει. Ας ευχηθούμε, αν και ανέλπιστα, ότι κράτησαν το καλό για το τέλος.
Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ
Με τον Bill Condon (σκηνοθέτη του Dreamgirls και βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο του Gods & Monsters) στο σκηνοθετικό τιμόνι, το Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 1 σαφώς και είναι καλύτερο από τα προηγούμενα, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι είναι μια καλή ταινία.
Το πρώτο μέρος του φινάλε, διαθέτει μια ροη σε αντίθεση με το Eclipse, ενώ συμβαίνουν γεγονότα που προχωρούν την δράση και την εξέλιξη. Δεν παύεις όμως να αισθάνεσαι ότι, παρά τις δραματικές δυνατότητες που υποθέτω έχει το τέταρτο βιβλίο της Stephenie Meyer, όλα εδώ έχουν μια αίσθηση σαπουνόπερας. Έχουμε το ρομάντζο της Bella και του Edward, τη σχέση του Jacob με την Bella, τις σχέσεις του Jacob με τους άλλους λυκάνθρωπους και ούτε ο καθεξής. Η σεναριογράφος προσπαθεί να χωρέσει όσα περισσότερα μπορεί από το 754 σελίδων βιβλίο της Meyer αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να σπαταλήσει περισσότερο χρόνο στα φιλιά, στα σ'αγαπώ και λιγότερο στην δράση και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Ειδικά στο πρώτο μισό η ταινία καταπιάνεται μόνο με το ζευγάρι, την αγάπη τους και το αν και πως θα κάνουν σεξ. Οι δεύτεροι ρόλοι είναι ανύπαρκτοι, κάποιες ατάκες αγγίζουν τον βαθμό της γελοιότητας ενώ πολλές σκηνές, παρά την υποτιθέμενη σοβαρότητα τους, βγάζουν γέλιο. Πέρα από το σενάριο όμως, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας, οι ηθοποιοί και η σκηνοθεσία δεν παίρνουν και εύσημα.
Από τη μια οι 3 πρωταγωνιστές έχουν από την πρώτη κιόλας ταινία δείξει τις ικανότητες τους, αν και εδώ θα ομολογήσω ότι τα πάνε λίγο καλύτερα. Οι μορφασμοί του Pattinson και σε μεγαλύτερο βαθμό του Lautner και οι μελοδραματισμοί της Stewart υπάρχουν ακόμα και ως ένα βαθμό κουράζουν αλλά τουλάχιστον εδώ και οι τρεις τους μοιάζουν σαν να έχουν ωριμάσει και δεν είναι οι χαζοέφηβοι των προηγούμενων ταινιών. Από την άλλη η σκηνοθεσία του Condon είναι απλά διεκπαιρεωτικη με την φωτογραφία να τον ακολουθεί και να σκοτεινιάζει στις σκηνές μάχης ενώ στις σκηνές αγάπης να είναι υπέρλαμπρη και φωτεινή με ζωηρά χρώματα. Το αποτέλεσμα … να φαντάζει ότι το έργο είναι μάλλον γυρισμένο στον αυτόματο πιλότο. Γενικά πάντως παρατήρησα και μια υποβάθμιση στην όλη παραγωγή της ταινίας αφού κατά την γνώμη μου ο σχεδιασμός των λύκων και οι σκηνές μάχης μαρτυρούσαν ένα πρόχειρο CGΙ.
Και μπορεί όλα τα παραπάνω να μην κρατήσουν μακριά το φανατικό κοινό που περιμένει με αγωνία το τι θα γίνει στην συνέχεια. Για όλους τους υπόλοιπους όμως η πρώτη από τις δυο ταινίες του υποτιθέμενου grand finale του Twilight σίγουρα θα τους απογοητεύσει. Ας ευχηθούμε, αν και ανέλπιστα, ότι κράτησαν το καλό για το τέλος.
Άντε να το δούμε κι αυτό...
ΑπάντησηΔιαγραφήεκνευριστικά (και επικίνδυνα) υπερεκτιμημένη από το εφηβικό (και κυρίως γυναικείο) κοινό σειρά το twilight, αν και όχι κακή κατά τη γνώμη μου.
Καλή τύχη στο μπλογκ! :)
ανυπομονώ να την δω :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή