Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο Ξεναγός [2.5/5]

Ο Ιάσονας ξεκινάει μία νέα καριέρα ως «ξεναγός αρχιτεκτόνων» και αναλαμβάνει μία ομάδα με φοιτητές αρχιτεκτονικής από το εξωτερικό, με σκοπό να τους ξεναγήσει στην Ακρόπολη και σε άλλα μνημεία της Αθήνας, διαπιστώνοντας στην πορεία ότι τα ενδιαφέροντά τους είναι άλλα.

Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ

Η νεανική κωμωδία του Ζαχαρία Μαυροειδή προσπαθεί να αναδείξει ή απλά να παρατηρήσει την αλήθεια της Αθήνας μέσα από τα μάτια των ξένων, που βλέπουν πράγματα που οι κάτοικοι της πολλές φορές επιλέγουν να αγνοούν. Και είναι αυτή ακριβώς η πόλη, μια πόλη που αλλάζει, που βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο, που μεταμορφώνεται, στην οποία ο ήρωας της θέτει τις βάσεις για την δική του αναζήτηση ταυτότητας.

Βρήκα αυτό τον παραλληλισμό ιδιαίτερα έξυπνο. Σε συνδυασμό με την αρχιτεκτονική μάτια του σκηνοθέτη για την πόλη, καθώς και τους πολύ έξυπνους διαλόγους που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των πρωταγωνιστών στις διαφορές τοποθεσίες που επισκέπτονται, ο «Ξεναγός» αποτελεί μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια. Όταν όμως η ταινία μεταθέτει την δράση της εκτός πόλης χάνει κάπου τον ειρμό της και την σπιρτάδα της. Παρόλο που οι σκηνές στο νησί συμβάλλουν στην εσωτερική αναζήτηση του πρωταγωνιστή κατά την άποψη μου τις βρήκα λίγο παράταιρες και επιστρέφοντας στην πόλη, η ταινία ξαναβρίσκει τους ρυθμούς της.

Σαν ταινία ο «Ξεναγός» είναι ιδιαίτερα προσεγμένη από όλες τις απόψεις. Μοντάζ, ήχος, μουσική λειτουργούν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά ενώ βρήκα εκπληκτικούς τους τίτλους έναρξης. Ερμηνευτικά ο Μιχάλης Οικονόμου και η Anne Marie O’Sullivan ξεχωρίζουν αλλά πιστεύω ότι γενικά ο ενθουσιασμός και η φυσικότητα όλων των συντελεστών προσφέρουν πόντους στο όλο εγχείρημα.

Η ταινία του Ζαχαρία Μαυροειδή είναι, παρά το χαμηλό προϋπολογισμό της, μια διασκεδαστική κωμωδία που αναδεικνύει την Αθήνα και τις ατέλειες της μέσα από τη ματιά των νέων και σου υπενθυμίζει ότι αυτή η πόλη γύρω μας παρόλο που είναι χαοτική σφύζει από ζωή και το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να την ακολουθήσεις παραμένοντας ο εαυτός σου.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται