The Double [1/5]

Με ελάχιστες σκηνές δράσης και με τα επίθετα προβλέψιμο και κοινότυπο να το συνοδεύουν, το The Double απογοητεύει κι αποτυγχάνει παταγωδώς να πείσει ως ένα θρίλερ κατασκοπείας, αφού καταφέρνει και διαλύει όλη την ένταση και την αγωνιά του θεατή κάνοντας το απίστευτο λάθος να αποκαλύψει ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του μέσα στα πρώτα τριάντα λεπτά. Μόλις αυτό το κομμάτι ξεκαθαριστεί, το μόνο που μένει είναι ο Gere κι ο Grace να αναζητούν κάτι που ήδη γνωρίζουμε καθώς και μια σειρά από όλο και πιο εξωφρενικές ανατροπές καθώς πηγαίνουμε προς το τέλος.

Κύριος υπεύθυνος της αποτυχίας του έργου δεν είναι άλλος από τον σκηνοθέτη Michael Brandt. Αφού πέρα από το γεμάτο τρύπες σενάριο που έγραψε παρέα με τον Derek Haas, η σκηνοθεσία του με όλη αυτή την slow-motion κινηματογράφηση για την ενίσχυση του υποτιθέμενου σασπένς, την αδέξια χρήση των αναδρομών στο παρελθόν και την σκουρόχρωμη παλέτα χρωμάτων που χρησιμοποιεί καταφέρνει να κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Μεγάλο πρόβλημα είχα και με την επιλογή του Gere, αφού το να τον συνδέσω με την εικόνα ενός δολοφόνου από τον οποίο κανείς δεν είναι ασφαλής, ήταν πραγματικά αδύνατο για μένα. Στους υπόλοιπους τώρα, ο Grace έμοιαζε λίγος για τον συγκεκριμένο ρόλο, η Odette Yustman ήταν απλά ικανοποιητική στον πάντα άχαρο ρόλο της συζύγου που ανησυχεί για τον άντρα της, ενώ όλοι οι υπόλοιποι (Martin Sheen, Stephen Moyer κ.ο.κ) είχαν πολύ μικρούς έως cameo ρόλους.

Σε γενικές γραμμές, με υπόθεση που έχουμε ξαναδεί σε τουλάχιστον άλλες εκατό τέτοιες ταινίες που το Χόλιγουντ παράγει και θα συνεχίζει να παράγει σωρηδόν και χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας, το The Double αποτελεί μια κονσερβοποιημένη ταινία δράσης με μόνο της σκοπό να περάσει ευχαρίστα η ώρα σου, κάτι που δεν είμαι σίγουρος ότι πετυχαίνει απόλυτα.