Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Double [1/5]

Με ελάχιστες σκηνές δράσης και με τα επίθετα προβλέψιμο και κοινότυπο να το συνοδεύουν, το The Double απογοητεύει κι αποτυγχάνει παταγωδώς να πείσει ως ένα θρίλερ κατασκοπείας, αφού καταφέρνει και διαλύει όλη την ένταση και την αγωνιά του θεατή κάνοντας το απίστευτο λάθος να αποκαλύψει ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του μέσα στα πρώτα τριάντα λεπτά. Μόλις αυτό το κομμάτι ξεκαθαριστεί, το μόνο που μένει είναι ο Gere κι ο Grace να αναζητούν κάτι που ήδη γνωρίζουμε καθώς και μια σειρά από όλο και πιο εξωφρενικές ανατροπές καθώς πηγαίνουμε προς το τέλος.

Κύριος υπεύθυνος της αποτυχίας του έργου δεν είναι άλλος από τον σκηνοθέτη Michael Brandt. Αφού πέρα από το γεμάτο τρύπες σενάριο που έγραψε παρέα με τον Derek Haas, η σκηνοθεσία του με όλη αυτή την slow-motion κινηματογράφηση για την ενίσχυση του υποτιθέμενου σασπένς, την αδέξια χρήση των αναδρομών στο παρελθόν και την σκουρόχρωμη παλέτα χρωμάτων που χρησιμοποιεί καταφέρνει να κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Μεγάλο πρόβλημα είχα και με την επιλογή του Gere, αφού το να τον συνδέσω με την εικόνα ενός δολοφόνου από τον οποίο κανείς δεν είναι ασφαλής, ήταν πραγματικά αδύνατο για μένα. Στους υπόλοιπους τώρα, ο Grace έμοιαζε λίγος για τον συγκεκριμένο ρόλο, η Odette Yustman ήταν απλά ικανοποιητική στον πάντα άχαρο ρόλο της συζύγου που ανησυχεί για τον άντρα της, ενώ όλοι οι υπόλοιποι (Martin Sheen, Stephen Moyer κ.ο.κ) είχαν πολύ μικρούς έως cameo ρόλους.

Σε γενικές γραμμές, με υπόθεση που έχουμε ξαναδεί σε τουλάχιστον άλλες εκατό τέτοιες ταινίες που το Χόλιγουντ παράγει και θα συνεχίζει να παράγει σωρηδόν και χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας, το The Double αποτελεί μια κονσερβοποιημένη ταινία δράσης με μόνο της σκοπό να περάσει ευχαρίστα η ώρα σου, κάτι που δεν είμαι σίγουρος ότι πετυχαίνει απόλυτα.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...
6 σχόλια
Διαβάστε περισσότερα