Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Take Shelter [3/5]

Η ταινία αποτελεί μια πραγματική μάχη ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. Ο Nichols δημιουργεί το τέλειο μίγμα αγωνίας, δράματος και παραφροσύνης ενώ καταφέρνει και κρατά την ταινία σε μια τεταμένη ένταση παραμένοντας ενοχλητική για τον θεατή σε όλη την διάρκεια της. Το «Καταφύγιο» είναι μια ταινία τρόμου που δεν μοιάζει με καμία άλλη, γιατί δεν έχει καμία σχέση με τέρατα ή φαντάσματα. Αντ’ αυτού, επιτρέπει την αίσθηση του τρόμου να μας καταβάλλει με πράγματα οικεία για μας.

Η οικονομική και οικολογική κρίση, η ψυχική υγεία, η δυναμική της οικογένειας, η ψυχολογία του πώς δημιουργούμε οι ίδιοι τα προβλήματα μας ... είναι όλα εδώ, θαμμένα σε μια ταινία που μιλάει για τόσα πολλά πράγματα, και όμως, αφηγηματικά, είναι τόσο απλή. Με ένα θέμα που μπορεί να ληφθεί και ως μια αλληγορία για την αβεβαιότητα απέναντι στους δύσκολους καιρούς καθώς και για την υποστήριξη των αγαπημένων μας ενόψει των αυξανόμενων δυσκολιών που θα συναντήσουμε η ιστορία εδώ είναι βαθιά και περίπλοκη.

Δυνατό χαρτί της ταινίας το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Ο Michael Shannon είναι απίστευτος στον ρόλο ενός συζύγου και πατέρα που αντιμετωπίζει τον μεγαλύτερο φόβο του: να χάσει την οικογένειά του. Χωρίς να είναι σίγουρος αν θα είναι από μια πιθανή καταιγίδα που έρχεται ή αν η καταιγίδα είναι το αποτέλεσμα μιας οικογενειακής ασθένειας που φοβάται πως έχει. Βλέποντας τη ζωή, και την ψυχική υγεία, του να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του, μπορεί να είναι συγκρατημένος το ένα δευτερόλεπτο και να χάνει τον έλεγχο το επόμενο. Ανησυχία, αγάπη, απογοήτευση, θυμός και συμπόνια έχουν οντότητα και εκδηλώνονται στο απίστευτα εκφραστικό πρόσωπο του. Αντίθετα, η Jessica Chastain είναι η προσωποποίηση της γεμάτης ζεστασιάς και συμπόνιας αφοσιωμένης συζύγου, που απεγνωσμένα προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει. Στοργική όταν πρόκειται για την οικογένειά της, αλλά από τη στιγμή που ο σύζυγος της κάνει μερικά πράγματα εν αγνοία της, βλέπουμε μια διαφορετική πλευρά της. Όταν αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα τής κατάστασής του, καταφέρνει να κάνει τον θεατή να συμπάσχει μαζί της.

Ολόκληρη η ταινία δεν απογοητεύει, μέχρι τα τελευταία 10 λεπτά. Ο σκηνοθέτης κλείνει την ταινία με ένα ανοιχτό όσο κι αναπάντεχο τέλος. Αλλά υπάρχει σε αυτό νόημα ή ήταν, στην τελική, απαραίτητο ένα τέτοιο τέλος; Καθόλου κι αν μη τι άλλο, έκανε όλη την ταινία λιγότερο ενδιαφέρουσα για μένα, επειδή μετατόπισε το κέντρο βάρους της από θέματα ψυχικής υγείας σε κάποιο απροσδιόριστο ασαφές φάντασμα, παύλα, όραμα. Παραδέχομαι ότι υπάρχει μια τέχνη σε ένα αμφιλεγόμενο τελείωμα αλλά εδώ ο σεναριογράφος ζητά από τον θεατή, πολύ ξεκάθαρα, να αποκρυπτογραφήσει την έννοια του. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά είναι κάπως παράξενο κι απωθητικό λαμβάνοντας υπόψη τη λεπτότητα της προσέγγισης του θέματος της ταινίας μέχρι εκείνο το σημείο. Με πολλή συγκίνηση και σασπένς, η ταινία διερευνά κατά πόσο ένα άτομο έχει χάσει το μυαλό του ή όχι, και ανεξάρτητα από το ποια είναι η απάντηση, το «Καταφύγιο» παραμένει μια αξέχαστη εμπειρία στο σινεμά με καθηλωτικές ερμηνείες από τους Shannon και Chastain.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται