Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Margin Call [4/5]

Μια μέρα στη ζωή του καπιταλισμού, όχι όμως μια οποιαδήποτε ημέρα αλλά η επόμενη ημέρα. 24 ώρες από τη ζωή ενός χρηματοπιστωτικού ιδρύματος (φανταστείτε κάτι σε Lehman Brothers), στο οποίο επικρατεί πανικός όταν αποκαλύπτεται μετά από έρευνα ένα λάθος. Ένα λάθος που με αλυσιδωτές αντιδράσεις απειλεί με κατάρρευση όχι μόνο της εταιρίας αλλά και ολόκληρου του οικονομικού συστήματος.

Με μια μεθοδική και ψύχραιμη αφήγηση και με μια επίκαιρη παραγωγή που χρησιμοποιεί το φόντο της πραγματικής χρηματοπιστωτικής κρίσης, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος J.C. Chandor χτίζει σταδιακά τους χαρακτήρες του και δημιουργεί μια αίσθηση τρόμου. Από την πρώτη, συγκλονιστική, σκηνή το βλέμμα σου είναι καρφωμένο στην οθόνη κι εκεί παραμένει καθ` όλη την διάρκεια.

Η οικονομική κατάρρευση μιας τράπεζας δεν είναι ένα τυπικό θέμα για ψυχαγωγία. Βήμα-βήμα περιγράφονται κι αναλύονται τα στάδια που οδηγούν στην πτώση, αλλά το έξυπνο εδώ είναι ότι αυτό γίνεται με κατανοητό τρόπο. Φυσικά και υπάρχουν οικονομικές ορολογίες αλλά οι δημιουργοί της ταινίας γνωρίζουν ότι απευθύνονται και σε κόσμο που δεν ξέρει και χρησιμοποιούν τα «απλά αγγλικά». Μέσα από συζητήσεις στις αίθουσες συνεδριάσεων, ο Chandor παίρνει τους άμεσα εμπλεκόμενους και μπαίνει βαθιά στο χρηματοοικονομικό σύστημα της εποχής μας όπου οι άνθρωποι είναι αθλητές με τους μισθούς, αντί αριθμών, στην πλάτη τους. Ενώ, η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή του Margin Call είναι η ισορροπία με την οποία κάθε χαρακτήρας παρουσιάζεται. Η κλιμάκωση της ταινίας επιτρέπει στην δημιουργία ενός πολύπλευρου πορτρέτου για το πώς κάθε ένας από αυτούς τους ανθρώπους εξουσίας ανταποκρίνεται σε ένα ηθικό και υλικό δίλημμα ερευνώντας παράλληλα τις κατηγορίες των προσωπικοτήτων που λαμβάνουν αποφάσεις όπως αυτές, αποφάσεις που θα επηρεάσουν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Μια προσέγγιση που βοηθά τους θεατές να ταυτιστούν με κάποιους από τους κύριους υπευθύνους της συνεχιζόμενης κρίσης, των οποίων οι εκτεταμένες επιλογές διαβρώνουν γρήγορα την εμπιστοσύνη μας στο σύστημα.

Ξεκινώντας από τους χαμηλόμισθους και ανεβαίνοντας σταδιακά φτάνοντας μέχρι τον Διευθύνων Σύμβουλο της εταιρείας, John Tuld (Jeremy Irons), ο οποίος εμφανίζεται με ένα ελικόπτερο, η ταινία είναι μια διατριβή πάνω στη δεοντολογία και την ηθική. Και ό, τι λέγεται, δεν είναι τόσο σημαντικό. Τι είναι πιο σημαντικό… είναι αυτό που δεν λέγεται. Αυτό που υπονοείται. Ό, τι εμπίπτει στην εκκωφαντική σιωπή μεταξύ των ευφυέστατων διαλόγων. Αυτή η ρεαλιστικότητα στην όλη ταινία πετυχαίνεται και λόγω του πραγματικά ονειρεμένου καστ της ταινίας. Ο Kevin Spacey και οJeremy Irons κλέβουν την παράσταση χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι Simon Baker, Stanley Tucci, Penn Badgley και Demi Moore δεν είναι εξαιρετικοί. Μοναδική παραφωνία ο Paul Bettany, ο οποίος νομίζω ότι άλλαξε 3 με 4 φορές προφορά κατά τη διάρκεια της ταινίας.

Κατά ένα μέρος θρίλερ, κατά ένα μέρος μελέτη χαρακτήρων και κατά ένα μέρος κατηγορητήριο για την ανεξέλεγκτη απληστία στο σημερινό οικονομικό σύστημα, το Margin Call αποτελεί ένα δυνατό δράμα που μιλάει έξυπνα για την εποχή που ζούμε. Μη το χάσετε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...