Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 1 [1/5]

Η Bella, ο Edward καθώς και όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες που προέρχονται από τον γάμο, την εγκυμοσύνη και την ταραχώδη γέννηση ενός παιδιού ... το οποίο φέρνει μια απρόβλεπτη και συγκλονιστική εξέλιξη για τον Jacob.

Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ

Με τον Bill Condon (σκηνοθέτη του Dreamgirls και βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο του Gods & Monsters) στο σκηνοθετικό τιμόνι, το Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 1 σαφώς και είναι καλύτερο από τα προηγούμενα, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι είναι μια καλή ταινία.

Το πρώτο μέρος του φινάλε, διαθέτει μια ροη σε αντίθεση με το Eclipse, ενώ συμβαίνουν γεγονότα που προχωρούν την δράση και την εξέλιξη. Δεν παύεις όμως να αισθάνεσαι ότι, παρά τις δραματικές δυνατότητες που υποθέτω έχει το τέταρτο βιβλίο της Stephenie Meyer, όλα εδώ έχουν μια αίσθηση σαπουνόπερας. Έχουμε το ρομάντζο της Bella και του Edward, τη σχέση του Jacob με την Bella, τις σχέσεις του Jacob με τους άλλους λυκάνθρωπους και ούτε ο καθεξής. Η σεναριογράφος προσπαθεί να χωρέσει όσα περισσότερα μπορεί από το 754 σελίδων βιβλίο της Meyer αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να σπαταλήσει περισσότερο χρόνο στα φιλιά, στα σ'αγαπώ και λιγότερο στην δράση και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Ειδικά στο πρώτο μισό η ταινία καταπιάνεται μόνο με το ζευγάρι, την αγάπη τους και το αν και πως θα κάνουν σεξ. Οι δεύτεροι ρόλοι είναι ανύπαρκτοι, κάποιες ατάκες αγγίζουν τον βαθμό της γελοιότητας ενώ πολλές σκηνές, παρά την υποτιθέμενη σοβαρότητα τους, βγάζουν γέλιο. Πέρα από το σενάριο όμως, το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας, οι ηθοποιοί και η σκηνοθεσία δεν παίρνουν και εύσημα.

Από τη μια οι 3 πρωταγωνιστές έχουν από την πρώτη κιόλας ταινία δείξει τις ικανότητες τους, αν και εδώ θα ομολογήσω ότι τα πάνε λίγο καλύτερα. Οι μορφασμοί του Pattinson και σε μεγαλύτερο βαθμό του Lautner και οι μελοδραματισμοί της Stewart υπάρχουν ακόμα και ως ένα βαθμό κουράζουν αλλά τουλάχιστον εδώ και οι τρεις τους μοιάζουν σαν να έχουν ωριμάσει και δεν είναι οι χαζοέφηβοι των προηγούμενων ταινιών. Από την άλλη η σκηνοθεσία του Condon είναι απλά διεκπαιρεωτικη με την φωτογραφία να τον ακολουθεί και να σκοτεινιάζει στις σκηνές μάχης ενώ στις σκηνές αγάπης να είναι υπέρλαμπρη και φωτεινή με ζωηρά χρώματα. Το αποτέλεσμα … να φαντάζει ότι το έργο είναι μάλλον γυρισμένο στον αυτόματο πιλότο. Γενικά πάντως παρατήρησα και μια υποβάθμιση στην όλη παραγωγή της ταινίας αφού κατά την γνώμη μου ο σχεδιασμός των λύκων και οι σκηνές μάχης μαρτυρούσαν ένα πρόχειρο CGΙ.

Και μπορεί όλα τα παραπάνω να μην κρατήσουν μακριά το φανατικό κοινό που περιμένει με αγωνία το τι θα γίνει στην συνέχεια. Για όλους τους υπόλοιπους όμως η πρώτη από τις δυο ταινίες του υποτιθέμενου grand finale του Twilight σίγουρα θα τους απογοητεύσει. Ας ευχηθούμε, αν και ανέλπιστα, ότι κράτησαν το καλό για το τέλος.

Σχόλια

  1. Άντε να το δούμε κι αυτό...
    εκνευριστικά (και επικίνδυνα) υπερεκτιμημένη από το εφηβικό (και κυρίως γυναικείο) κοινό σειρά το twilight, αν και όχι κακή κατά τη γνώμη μου.
    Καλή τύχη στο μπλογκ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...