Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα.
Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που έως τώρα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη.
Νομίζω ότι καταλαβαίνετε που το πάω, το έργο μοιάζει και μόνο από την περιγραφή σαν ένα πρότζεκτ που φαίνεται να θέλει να κάνει χρήση της καθαρτικής λειτουργίας της τέχνης για τον Neeson και τον γιο του, με απώτερο σκοπό να αγγίξει κι εμάς τους θεατές με την ιστορία του. Αυτό από μόνο του σε κάνει να ελπίζεις, αλλά δυστυχώς το τελικό αποτέλεσμα δεν αγγίζει αυτό που θα μπορούσε να είναι. Η ιστορία που έχει στον πυρήνα της και που θα μπορούσε πιθανότατα να αγγίξει ευαίσθητες χορδές, αναλώνεται τόσο πολύ σε κάλπικες συναισθηματικές υπερβολές, που καθιστά το όλο εγχείρημα υπερβολικά προβλέψιμο. Είναι λες κι αυτό που πραγματικά ήθελε να πει το σκηνοθετικό και σεναριακό ντεμπούτο του ηθοποιού James D’Arcy να μην ολοκληρώθηκε ποτέ ούτε σαν προσχέδιο. Αντ’ αυτού χρησιμοποιήθηκαν τα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα και τοπία της Ιταλίας για να συνθέσουν μια εκπληκτική φωτογραφία, αλλά και λύσεις της τελευταίας στιγμής για να ολοκληρωθεί… κάτι.
Έτσι, αυτό που εσύ καταλήγεις και βλέπεις δεν είναι τίποτε άλλο από ένα καλοπροαίρετο οικογενειακό δράμα, που υποφέρει από τους πάρα πολλούς συναισθηματικά προβληματικούς χαρακτήρες και μια χειραγωγική προσπάθεια να προκαλέσει τα συναισθήματα του θεατή. Καμία διάθεση δεν διατηρείται, και μερικές φορές το μελόδραμα είναι σχεδόν κωμικό, γεγονός που αναγκάζει τελικά ακόμα κι αυτό το υποτυπώδες σενάριο να χάσει την εστίαση και την αξιοπιστία του. Η μαγεία ενός σπιτιού είναι θριαμβευτική αναμφίβολα, αλλά δεν μπορείς παρά να νιώσεις βλέποντας το «Made in Italy» ότι σαν ταινία δεν ήθελε να μείνει μακριά από τη θαρραλέα ενδοσκόπηση την οποία υπαινίσσεται αλλά αποτυγχάνει παντελώς να παραδώσει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου