Το «Η Παράξενη Ζωή του Τίμοθι Γκριν» είναι ο κινηματογραφικό ορισμός της λέξης «χαριτωμένο». Είναι πολύ… Disney. Και αυτό σημαίνει ότι μόλις ο θεατής αντιληφθεί πού το πάει η ταινία, κάτι που δεν απαιτεί μεγάλο χρονικό διάστημα, παύουν να υπάρχουν εκπλήξεις. Κι από εκεί και πέρα έρχεται αντιμέτωπος με ένα ακόμα ηθικοπλαστικό παραμύθι γεμάτο κοινότυπες καταστάσεις και ακόμα πιο τετριμμένους χαρακτήρες. Και παρόλο που κάπως το δικαιολογώ γιατί μπορώ να αντιληφθώ το πόσο δύσκολο είναι να γυρίσεις μια ταινία κατάλληλη για όλη την οικογένεια, χωρίς να υποκύψεις στη χρήση διάφορων κλισέ, η συγκεκριμένη ταινία διαπράττει δύο ανεπανόρθωτα, για μένα, λάθη, τα όποια κατεβάζουν κατά πολύ τα όρια της ηλικίας στα όποια απευθύνεται. Πρώτον, τίποτα δεν εξηγείται και όλα βαίνουν καλώς. Το μυστήριο του παιδιού που εμφανίζεται από τον κήπο θα παραμείνει ένα μυστήριο καθόλη τη διάρκεια του έργου, με την οικογένεια του αλλά κι ολόκληρη την πόλη να το δέχεται χωρίς πολλές ερωτήσεις. Και δεύτερον, ενώ τίποτα δεν εξηγείται, όλα έχουν υποθεί από πριν. Το σενάριο των Peter Hedges και Ahmet Zappa κάνει το υπέρτατο λάθος: να σου αποκαλύψει ολόκληρη την πλοκή της ταινίας σε μία μονό σκηνή στην αρχή. Δυο παράγοντες λοιπόν που, αν δεν είστε το πολύ μέχρι 9 ετών, δεν θα εκτιμήσετε και πολύ.
Για να μην πολυλογώ, προσωπικά δεν μου άρεσε η ταινία αλλά δεν την βρήκα και απαράδεκτη. Ήπια μηνύματα γύρω από τις οικογενειακές αξίες την κάνουν άκρως κατάλληλη για τα παιδιά. Όλοι οι υπόλοιποι, τώρα, σε 300 και βάλε κινηματόγραφους στην Ελλάδα… όλο και κάτι καλύτερο θα βρείτε να δείτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου