Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Asterix et Obelix: Au Service de Sa Majeste [2/5]

Ο Αστερίξ έχει απολαύσει μια υγιή ζωή στη μεγάλη οθόνη. Η γαλλική εταιρεία animation Dargaud γύρισε μια σειρά από ταινίες κινουμένων σχεδίων [Ο Αστερίξ Επιτίθεται Εναντίον των Βαρβάρων (1967), Αστερίξ και Κλεοπάτρα (1968), Ο Αστερίξ και τα Τρελά Κατορθώματα του (1976), Ο Αστερίξ Λεγεωνάριος Μονομάχος (1985), Ο Αστερίξ στη Χώρα των Βρετανών (1986) και Ο Αστερίξ στη Μεγάλη Μάχη (1989)]. Υπάρχουν επίσης δύο ακόμα ταινίες κινουμένων σχεδίων από άλλες εταιρείες [Αστερίξ και οι Ινδιάνοι (1994) και Ο Αστερίξ και οι Βίκινγκς (2006)], ενώ τα τελευταία χρόνια έχει γυριστεί μια σειρά από live-action ταινίες, η οποία μετά τα Αστερίξ και Οβελίξ Εναντίον Καίσαρα (1999), Αστερίξ & Οβελίξ: Επιχείρηση Κλεοπάτρα (2002), Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες (2008) φτάνει αισίως στην τέταρτη συνέχεια, με το Αστερίξ και Οβελίξ στη Βρετανία…

Οι νέες περιπέτειες του Αστερίξ στη μεγάλη οθόνη αποτελούν σίγουρα μια αναβάθμιση από την προηγούμενη ανέμπνευστη ταινία, αλλά και πάλι δεν μπορείς να πεις ότι τα καταφέρνουν περίφημα. Βασιζόμενη, αρκούντως, στα κόμικ «Ο Αστερίξ και οι Βρετανοί» και «Ο Αστερίξ και οι Νορμανδοί», η ταινία διαπράττει ένα μεγάλο ατόπημα. Στο μεγαλύτερο μέρος της αποτελεί μια απλή αναπαραγωγή των κόμικ στα οποίο βασίζεται. Όπως και να το κάνουμε, όμως, άλλο οι δυνατότητες του γραπτού λόγου κι άλλο το σινεμά. Όπως, επίσης, άλλο Goscinny και Uderzo και άλλο Tirard και Vigneron. Για να θεωρηθεί μια μεταφορά επιτυχημένη απαιτείται η προσθήκη κάτι ξεχωριστού που θα κρατήσει το ενδιαφέρον όλων των θεατών, συμπεριλαμβανόμενου κι αυτών που έχουν διαβάσει τα κόμικ και γνωρίζουν ήδη την υπόθεση.

Είναι, λοιπόν, αναγκαία η ύπαρξη έξυπνου χιούμορ. Κάτι που μονό το δεύτερο μέρος της σειράς κατάφερε να ενσωματώσει πανέξυπνα στο σενάριο του. Εδώ, το φιλμ διαθέτει μια-δυο εκλάμψεις έξυπνου χιούμορ (όπως η αλά Clockwork Orange εκμάθηση αγγλικού σαβουάρ-βιβρ), ενώ άλλες, παρόλο που αρχικά βγάζουν γέλιο (όπως η αγγλική προφορά), τις τραβά από τα μαλλιά μέσα στα 100 και λεπτά που διαρκεί. Κι επειδή το στοιχειό του εμπνευσμένου χιούμορ λείπει, ο σκηνοθέτης αφήνει τα ινία της ταινίας του εξολοκλήρου στους ηθοποιούς του. Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Gerard Depardieu επιστρέφει για άλλη μια φορά στον ρόλο του απολαυστικού Οβελίξ, ενώ ο Αστερίξ, μετά τους Christian Clavier και Clovis Cornillac, βρίσκει στον Edouard Baer τον καλύτερο ενσαρκωτή του. Οι αληθινοί, όμως, σταρ της ταινίας είναι οι έξης τρεις: ο Vincent Lacoste, ο οποίος παίζει άψογα έναν μπλαζέ, γοητευτικό έφηβο, εντελώς αδιάφορο για το ότι συμβαίνει. Ο Guillaume Gallienne που δίνει κυριολεκτικά ρέστα ως ευγενής κι ατάραχος Άγγλος που κατά βάθος αδυνατεί να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του. Και τέλος, η μια και μοναδική, αξεπέραστη Valerie Lemercier που αν δεν ήταν κι αυτή, η ταινία θα έχανε σίγουρα ένα αστεράκι.

Εντέλει, η τέταρτη ταινία της σειράς που είναι, φυσικά, γυρισμένη σε 3D, διαθέτει κάποιες χαριτωμενιές με τις οποίες θα γελάσετε, σαν σύνολο όμως είναι πράγματα που έχουμε ξαναδεί, αλλά και γνωρίζουμε λόγω κόμικ,, ειπωμένα κλασσικά και λίγο ανέμπνευστα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...