Room 237 [4/5]

Μερικές από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών καταφέρνουν να σε κάνουν να «μπεις» μέσα σε αυτές ενώ παράλληλα σου δίνουν χώρο για να τις ανακαλύψεις εξερευνώντας τις θεωρίες και τα θέματα τους σύμφωνα πάντα με τη δίκη σου ανάλυση. Είναι συναρπαστικό να προσεγγίζεις τις ταινίες κάτω από νέες προοπτικές, να ψάχνεις για σύμβολα και κρυφά νοήματα, είτε ήταν επιδιωκόμενα είτε όχι. Υπάρχει σίγουρα ένα συνειδητό επίπεδο του νοήματος σε όλες τις ταινίες, αλλά όπως συμβαίνει πάντα στην τέχνη υπάρχουν υποσυνείδητα θέματα και ιδέες που γλιστρούν μέσα στο τελικό αποτέλεσμα που εσύ βλέπεις, ακόμη και εν αγνοία του σκηνοθέτη.

Για όσους θέλουν να ασχοληθούν με θεωρίες και αναλύσεις γύρω από ταινίες ο Stanley Kubrick είναι πάντα μια γονιμοποιός μορφή. Δεν είναι μόνο ένας πολύ καλός σκηνοθέτης, αλλά και ένας απαιτητικός και ακριβής τεχνίτης. Είναι γνωστό πλέον ότι τίποτα σε μια ταινία του Kubrick δεν είναι τυχαίο. Κάθε λεπτομέρεια είναι εκεί για έναν λόγο και έχει ένα νόημα. Και αν o σκηνοθέτης ήταν ακόμα εν ζωή είμαι σίγουρος ότι το «Δωμάτιο 237» θα τον έκανε πολύ ευτυχισμένο. Σκηνοθετημένο από τον Rodney Ascher, το πειραματικό αυτό ντοκιμαντέρ εξυμνεί (ίσως υπερβολικά ανά στιγμές) τον ίδιο τον Kubrick, καθώς εξερευνά μερικές πιστευτές, ή όχι και τόσο, θεωρίες γύρω από την αριστουργηματική του ταινία Η Λάμψη.

Κατασκευασμένο εξ’ ολοκλήρου από αποσπάσματα ταινιών το φιλμ μιλάει για την ταινία χωρίς την ύπαρξη εικόνας ανθρώπινων συνεντεύξεων. Οτιδήποτε αφηγούνται οι διάφοροι «ειδικοί» ή «φανατικοί» της Λάμψης απεικονίζεται με κλιπ ταινιών, κυρίως από ταινίες του Kubrick. Όταν κάποιος λέει ότι ήταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, ο Ascher χρησιμοποιεί ένα κλιπ του Tom Cruise στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου στο Μάτια Ερμητικά Κλειστά. Ένα τρικ αστείο και πρωτότυπο και ένα είδος μπόνους που επιβραβεύει τους φανατικούς των ταινιών που μία ή άλλη θα παρακολουθούσαν το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ.

Χωρισμένο σε εννέα κεφάλαια, το έργο προσπαθεί να σε πείσει ότι η Λάμψη διαθέτει ένα κάποιο είδος εναλλακτικού, κρυφού νοήματος. Αναλύει τον σχεδιασμό στην παραγωγή και την σκηνοθεσία μέχρι και την πιο ακραία λεπτομέρεια. Για παράδειγμα, μια γυναίκα έχει κάνει λεπτομερείς χάρτες του ξενοδοχείου που διαδραματίζεται η ταινία του Kubrick και υποστηρίζει ότι δεν θα μπορούσε να είναι μια πραγματική κατασκευή. Ένας άλλος πιστεύει ότι ο Kubrick ήταν τόσο παθιασμένος με την υποσυνείδητη διαφήμιση, που πλημμύρισε την ταινία με σεξουαλικές εικόνες. Ενώ ένας τρίτος πιστεύει ότι η ταινία είναι ένας καθρέφτης του εαυτού της και, για να υποστηρίξει τα λεγόμενα του, μας δείχνει αρκετές σκηνές από τη Λάμψη παράλληλα παιγμένες από δύο διαφορετικές πηγές: η μια παίζει την ταινία προς τα εμπρός και η άλλη προς τα πίσω. Και αυτά είναι μερικά μόνο από τα παραδείγματα ανάλυσης που υπάρχουν απλά για την παράγωγη και το σχεδιασμό της ταινίας. Αλλά τόσα υπό-νοήματα και συνωμοσίες βρίσκουν οι ομιλητές και στο σενάριό της. Μερικές θεωρίες με τις όποιες καταπιάνονται είναι σχεδόν αληθοφανείς. Άλλες είναι πολύ λιγότερο πιστευτές. Όπως και να έχει όμως το ντοκιμαντέρ του Ascher είναι μια συναρπαστική, αστεία και απίστευτα καλογυρισμένη ωδή σε μια ταινία που είναι προφανώς πολύ πιο πυκνή απ` όσο τις αναγνωρίζεται από τους περισσότερους.

Το «Δωμάτιο 237» είναι μια ταινία για τους λάτρεις των ταινιών. Είναι μια έξυπνη, αστεία, ενδιαφέρουσα ταινία και πάνω απ `όλα μια ταινία που είναι γεμάτη με πάθος για τον κινηματογράφο. Το μεγαλύτερο κομπλιμέντο που μπορώ να δώσω στο «Δωμάτιο 237», είναι ότι μετά το τέλος της με έκανε να θέλω να πάω δω αμέσως για άλλη μια φορά τη Λάμψη.