Βασισμένο στο μυθιστόρημα με το ίδιο όνομα από τον Don Winslow το «Αγριότητα» εξιστορεί την ιστορία δύο τύπων που μπλέχτηκαν με την λάθος επιχείρηση. Ο Ben (Aaron Johnson) και ο Chon (Taylor Kitsch) είναι κολλητοί φίλοι και επιδέξιοι καλλιεργητές μαριχουάνας. Ανάμεσά τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, βρίσκεται η Ophelia (Blake Lively). Καθώς η επιχείρησή τους μεγαλώνει, αρχίζει να έρχεται σε σύγκρουση με το καρτέλ ναρκωτικών του Μεξικού, με αποτέλεσμα τα πράγματα να ξεφεύγουν από τον έλεγχο.
Αν υπάρχει ένα πράγμα που μπορείτε να υπολογίζετε σε μια ταινία του Oliver Stone, είναι το γεγονός ότι δεν πρόκειται ποτέ να βαρεθείτε. Είτε την θεωρείται καλή είτε κακή ταινία υπάρχει πάντα κάτι με το οποίο θα ασχοληθείτε ή μια εικόνα που θα σας μείνει. Αυτό συμβαίνει και με την «Αγριότητα». Νομίζω ότι δεν θα υπάρξει ταινία μέσα στο 2012 για την όποια οι απόψεις θα διίστανται τόσο έντονα όσο η συγκεκριμένη. Συνολικά, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι υπάρχει αρκετά κακός διάλογος, αόριστη αφήγηση και “πάνω από τα επιτρεπτά όρια” επεξεργασία στο μοντάζ. Παρόλα αυτά όμως υπάρχουν σοβαρές πτυχές που ανεβάζουν την ταινία. Εάν είστε πρόθυμοι να σκάψετε πέρα από το επιφανειακό κομμάτι θα αντιληφθείτε ότι στο πυρήνα του έργου υπάρχει μια ελκυστική ιστορία εγκλήματος. Οι ερμηνείες σχεδόν όλων των εμπλεκόμενων είναι πειστικές και κάτι παραπάνω από αξιοπρεπείς. Ενώ όπως και στις ταινίες μαφίας του Scorsese ή στα βίαια έργα του Tarantino, η ταινία του Stone είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις οπού η ιστορία δικαιολογεί την «αγριότητα» που απεικονίζεται.
Η καταστροφή του Stone είναι η γραφή του χαρακτήρα της Ophelia ως μια ανιαρή αφηγήτρια της ταινίας, η οποία είναι τόσο κενή όσο και ενοχλητική. Η φωνή της Lively δεν δίνει ζωή στους χαρακτήρες για τους οποίους μιλά, το περιβάλλον ή τις καταστάσεις που περιγράφει, ή ακόμη και το χαρακτήρα που παίζει. Προς έκπληξη όλων όμως η χειρότερη πτυχή της αφήγησης δεν είναι καν ότι έχει διαβαστεί από την Lively. Είναι ότι η αφήγηση εξυπηρετεί μόνο την προώθηση της πλοκής. Η Ophelia μας εισάγει στους χαρακτήρες της ταινίας μέσα από την αφήγηση. Μας μιλάει για τα αχρεία μέλη του καρτέλ του Μεξικού (Salma Hayek και Benicio Del Toro), για το τι αισθάνεται εκείνη και όλοι οι άλλοι. Νομίζω ότι δημιουργική γραφή σημαίνει ότι το σενάριο καταφέρνει να μας δείξει αυτό που λέει και όχι να μας το πει. Το σενάριο των Salerno, Winslow και Stone λέει πολλά αφήνοντας το καστ να μαζέψει τα κομμάτια και να προσπαθήσει να δημιουργήσει κάτι ουσιώδες από τους χαρακτήρες. Ο Del Toro είναι, χωρίς να αποτελεί έκπληξη, το καλύτερο μέρος της ταινίας και αυτό μόνο επειδή κλέβει την παράσταση με τέτοιο ενθουσιασμό και κέφι.
Με μια άνιση αλλά σταδιακή εξέλιξη της ιστορίας, ένα καλό καστ και ένα κατά βάθος ενδιαφέρον θέμα, η ταινία περιμένεις ότι θα διαθέτει, αν μη τι άλλο, μια συναρπαστική κορύφωση και ο Stone προσφέρει ακριβώς αυτό. Το πρόβλημα όμως είναι (και χωρίς να θέλω να κάνω σπόιλερ) ότι η ταινία στο τέλος της, θα σας κάνει να γελάσετε απορώντας για το «τι στο καλό έγινε.» Και αυτό γιατί στην προσπάθεια της να αποδείξει ότι είναι πιο έξυπνη από μια καλοφτιαγμένη b-movie χρησιμοποιεί ένα τέχνασμα το οποίο όμως εκτελείται με τέτοια έλλειψη σοβαρότητας που θα σας κάνει να αισθάνεστε εξαπατημένοι. Ακόμα όμως και έτσι, βασιζόμενοι στη δύναμη της υπόλοιπης ταινίας, είμαστε πρόθυμοι να παραβλέψουμε αυτό το κραυγαλέο ελάττωμα και να εκτιμήσουμε το έργο του Stone για αυτό που είναι. Όπως είπαμε, το έργο δεν είναι μια ακόμα πολιτικά σημαντική ταινία, όπως τα Γεννημένος την 4η Ιουλίου, JFK ή το Νίξον. Είναι, όμως, ένα συναρπαστικό θρίλερ που σας κρατήσει στην άκρη της καρέκλας σας, από έναν πρώτης κατηγορίας σκηνοθέτη που θα ικανοποιήσει την όρεξή σας για μακάβριες απολαύσεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου