Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Beauty and the Beast 3D [5/5]

Η «Πεντάμορφη και το Τέρας» είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα κλασσικά της Ντίσνεϊ. Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτή την ταινία. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε να κάνουμε με την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Εντελώς δικαιολογημένα, κατά την άποψη μου, αφού όλα τα θετικά στοιχεία των προηγούμενων μεγάλου μήκους ταινιών της Ντίσνεϊ, στην «Πεντάμορφη» συνδυάζονται και μας δίνουν ένα καθαρό αριστούργημα.

Αυτό που κάνει την «Πεντάμορφη» μια τόσο λαμπρή ταινία είναι το γεγονός ότι η σχέση μεταξύ των δύο χαρακτήρων του τίτλου δεν μοιάζει τεχνητή ή μονοδιάστατη, ακόμα κι αν είναι από χαρτί. Σε αντίθεση με άλλα διάσημα παραμύθια, το συγκεκριμένο είναι αρκετά ρεαλιστικό ως προς τον ορισμό της αγάπης. Η ιστορία σπάει όλες τις συμβάσεις, καθώς δεν ακολουθεί τον δρόμο του «έρωτας με την πρώτη ματιά», αλλά αφήνει τον ρομαντισμό να εξελίσσεται με έναν λογικό ρυθμό. Η Belle αποδεικνύεται επίσης μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ηρωίδες της Ντίσνεϊ, δεδομένου ότι δεν ταιριάζει στο πρότυπο της τυπικής πριγκίπισσας, όπως η Χιονάτη και η Ωραία Κοιμωμένη. Διαθέτει προσωπικότητα και επιδιώκει να κάνει πολλά περισσότερα από απλά να παντρευτεί έναν πρίγκιπα. Το Τέρας είναι επίσης ένας αρκετά πεισματάρης αλλά αξιαγάπητος χαρακτήρας που παρά το σκληρό παρουσιαστικό του, διαθέτει μια καλοσύνη που η Belle ανακαλύπτει σιγά-σιγά.

Ακόμα ένα στοιχείο που κάνει την ταινία ακόμα καλύτερη είναι τα τραγούδια των Alan Menken (σύνθεση) και Howard Ashman (στοίχοι). Αν και οι δύο έκαναν καταπληκτική δουλειά στην Μικρή Γοργόνα, η μουσική τους εδώ είναι η καλύτερη τους στιγμή. Το τραγούδι του τίτλου είναι πολύ πιθανόν ένα από τα πιο ρομαντικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, συνδυάζοντας όμορφους στίχους με μια αξέχαστη μελωδία. Αυτό το τραγούδι ενισχύει την περίφημη σκηνή χορού της ταινίας. Τα υπόλοιπα τραγούδια σφύζουν από ενέργεια και χιούμορ και συμβάλουν κι αυτά στην ταινία σε μεγάλο βαθμό. Πιθανώς, όμως, το σημαντικότερο συστατικό που κάνει την «Πεντάμορφη» να ξεχωρίζει είναι το εκπληκτικό animation της. Οι σχεδιαστές της Ντίσνεϊ έκαναν καταπληκτική δουλειά στο να είναι απολύτως τέλεια τα πάντα, από τα σχέδια των χαρακτήρων μέχρι τα φόντα και τα σκηνικά. Κάθε χαρακτήρας έχει την προσωπικότητα του, είτε κωμική είτε δραματική, καθώς οι σχεδιαστές τούς επιτρέπουν να αναπνέουν συνδυάζοντας εκπληκτικά την φωνή του ηθοποιού με τα κινούμενα σχέδια. Η ταινία είναι φωτεινή και πολύχρωμη καθώς και σκοτεινή ή θλιβερή όταν είναι απαραίτητο. Ιδιαίτερη μνεία στο κάστρο του Τέρατος. Το γοτθικό κάστρο έχει σχεδιαστεί τόσο πολύ στην εντέλεια, που ξεχνάς ότι βλέπεις μια ταινία κινουμένων σχεδίων.

Η επανέκδοση της ταινίας σε 3D δίνει τη δυνατότητα σε μικρούς και μεγάλους να τη δουν στην μεγάλη οθόνη για πρώτη ή για δεύτερη φορά, αντίστοιχα. Να πω εδώ, βέβαια, ότι το 3D δεν είναι τίποτα το σπουδαίο, αλλά αξίζει να δεις την ταινία γιατί μετά από τόσα χρονιά παραμένει μια συναισθηματικά συγκινητική εμπειρία. Η «Πεντάμορφη» θα είναι μία από εκείνες τις ταινίες που θα θυμόμαστε για πάντα και ξέρω ότι πρόκειται για μια ταινία που θα δείξω στα παιδιά μου μια ημέρα. Μια ιστορία τόσο παλιά, με ένα μήνυμα τόσο αγέραστο όσο και καθολικό: αγάπα τον συνάνθρωπο σου και μην κρίνεις τους άλλους από την εμφάνιση τους. Κι αφήστε στην Ντίσνεϊ να το παρουσιάσει με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να αγκαλιαστεί και να κατανοηθεί από μικρούς, όσο και μεγάλους. Μερικές από τις καλύτερες ταινίες κινουμένων σχεδίων στον κόσμο προέρχονται από τα στούντιο του Ντίσνεϊ και η «Πεντάμορφη και το Τέρας» μπορεί να καταταχτεί επάξια στην λίστα με τα αριστουργήματα τους.

Σχόλια

  1. Εξαιρετική ταινία!Μακάρι να γίνουν κι άλλες τέτοιες ταινίες και τα κινούμενα να έχουν λιγότερη βία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...