Με τα χρόνια να έχουν περάσει από τότε που ο Περσέας (Sam Worthington) έσωσε τους κατοίκους του Αργούς κι αφού γύρισε την πλάτη του στον κόσμο των θεών και των τεράτων, τώρα ζει σε ένα μικρό ψαροχώρι με το γιο του, Helius (John Bell). Παρά τις αλιευτικές του ικανότητες και την επιθυμία να είναι μόνιμα καλυμμένος από χώμα, αρχίζει να φαίνεται ότι η επιλογή του να μείνει έξω από τον τρόπο ζωής που του αξίζει σαν ημίθεος δεν ήταν και η σωστότερη. Ακόμα και ο Hellius δεν έχει πεισθεί πλήρως, έχοντας περάσει τον ελεύθερο χρόνο του φτιάχνοντας ένα ξύλινο σπαθί για παιχνίδι. Ευτυχώς, η καθημερινότητα του θα διακοπεί από τον πραγματικό πατέρα του Περσέα, τον Δία (Liam Neeson), ο οποίος προσπαθεί να κερδίσει τη βοήθειά του για την καταπολέμηση του Άδη (Ralph Fiennes) και πάλι. Η αυξημένη αδιαφορία κι ο σεβασμός της ανθρωπότητας για τους Θεούς έχει φοβίσει τον Άδη για την αθανασία του και έτσι, όπως κάθε καλός γιος, στράφηκε προς τον πατέρα του, τον φυλακισμένο Τιτάνα Κρόνο. Αν τον ελευθερώνει από τη φυλακή των Ταρτάρων, η αθανασία του είναι προφανώς εξασφαλισμένη. Έτσι, ο Περσέας παίρνει την πανοπλία του και ξεκίνα για τη μάχη. Στο ενδιάμεσο γίνονται κι αλλά πολλά. Εμπλέκεται ο Άρης, ο Ήφαιστος, ο Ποσειδώνας και πολλοί ακόμα άλλοι.
Αν επιχειρήσω μια κόντρα με τον προκάτοχο του, σαφώς το σίκουελ είναι καλύτερο σχεδόν σε όλους τους τομείς. Το θέαμα είναι τεράστιο, τα εφέ είναι πραγματικά εντυπωσιακά και το κακό που αντιμετωπίζει ο Περσέας αυτή τη φορά κάνει το Kraken της πρώτης ταινίας να μοιάζει ένα τίποτα. Οι παραγωγοί Kevin De La Noy και Basil Iwanyk, καθώς κι ο νέος σκηνοθέτης, Jonathan Liebesman, προφανώς αποφάσισαν να ανεβάσουν τον πήχη στο επικό μέρος της ταινίας και ως επί το πλείστον το κατάφεραν, αλλά όπως και με την Τιτανομαχία του Louis Leterrier και την προηγούμενη ταινία του Liebesman, Παγκόσμια Εισβολή, η επιθυμία για ύπαρξη σοκ και δέους στο μεγαλύτερο κομμάτι του έργου αφήνει λίγο κατάλοιπο για οποιαδήποτε συναισθηματική πρόκληση. Ο ρυθμός της ταινίας είναι σίγουρα το πιο επιτυχημένο κομμάτι της, αφού ασταμάτητα έρχεσαι αντιμέτωπος με κάτι διαφορετικό. Χίμαιρες, Κύκλωπες, τέρατα, εκρήξεις, μάχες, όλα δίνουν το παρόν σε μια πιο αληθοφανή από το πρώτο ιστορία. Και εσύ απλά μένεις να τα χαζεύεις. Οποιοδήποτε δέσιμο με χαρακτήρες απλά δεν υφίσταται. Τα όποια ήσυχα ιντερλούδια δεν προσθέτουν τίποτα στην ταινία και απλά σου αποσπούν την προσοχή από τη δράση.
Αλλά, θα μου πείτε, σε τέτοιου είδους ταινίες ποιος ενδιαφέρεται για ανθρωπίνους χαρακτήρες; Αυτό που σε νοιάζει είναι πώς θα περάσεις καλύτερα στο μούλτιπλεξ. Φυσικά, να αναφέρω κάπου εδώ ότι οποίος πάει με το σκεπτικό ότι θα δει μια μεταφορά της τόσο πλούσιας ελληνικής μυθολογίας μας, είναι γελασμένος αφού δεν έχει καμιά απολύτως σχέση. Αλλά και οποιαδήποτε γκρίνια πάνω στο θέμα είναι κουτή και προσωπικά εμένα, που ξέρω τι περιμένω να δω, δεν με αφορά. Οπότε συζητήσεις περί ευτελισμού τις μυθολογίας μας κρίνονται άτοπες. Η «Οργή των Τιτάνων» είναι μια σφιχτοδεμένη περιπέτεια, ένα ποπ-κορν υπερθέαμα το οποίο θα κατά-ευχαριστηθείτε επί μεγάλης οθόνης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου