Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Las Acacias [1.5/5]

Στις «Ακακίες» έχουμε να κάνουμε με αυτό που λεμέ «αργός κινηματογράφος» που ορίζεται από φυσικό ήχο, μακρινά πλάνα και αργό μοντάζ. Σε αυτό το βραβευμένο με Χρυσή Κάμερα στο τελευταίο Φεστιβάλ των Κανών road movie, ένας μεσήλικας Αργεντινός οδηγός φορτηγού πηγαίνει μια νεαρή ανύπαντρη μητέρα και την οκτώ μηνών κόρη της από την Παραγουάη στο Μπουένος Άιρες. Και οδηγούν. Οδηγούν λίγο περισσότερο. Θα σταματήσουν για φαγητό. Το ταξίδι θα συνεχιστεί. Ο Giorgelli δομεί την ταινία του γύρω από το θέμα της επανάληψης. Εδώ η έννοια «αργός κινηματογράφος» εμφανίζεται ως συνώνυμο για έναν κινηματογράφο στον οποίο δεν συμβαίνει τίποτα. Ίσως, όμως, είμαι υπερβολικός, ένα κοινό λάθος όταν κάποιος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια τεχνική που διαφέρει από τον κανόνα.

Αντιλαμβάνομαι ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να δημιουργήσει ένα αγνό, ρεαλιστικό σινεμά που αποφεύγει σκόπιμα κάθε δραματοποίηση. Και όντως, εντός των ορίων του σεναρίου, ο Pablo Giorgelli πετυχαίνει κάπως το στόχο του. Ενώ στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει τίποτα, αρχίζουν να εμφανίζονται σιγά-σιγά οι ενδείξεις μιας αλλαγής μέσω της έντασης των βλεμμάτων, από τις γκριμάτσες των προσώπων, τις χειρονομίες. Το φιλμ, όμως, στερείται κάθε είδους άγκιστρο για ένα ακροατήριο. Μπορείτε να κοιμηθείτε για είκοσι λεπτά και να ξυπνήσετε στο ίδιο θέαμα. Τι κίνητρο έχει δοθεί από τον Giorgelli στον θεατή έτσι ώστε να ασχοληθούν με την ιστορία του; Τα πρόσωπα των χαρακτήρων μπορεί να έχουν ένα μυστήριο αλλά αυτό από μόνο του δεν μπορεί να συντηρήσει το ενδιαφέρον. Όταν δύο χαρακτήρες οδηγούν διασχίζοντας τη χώρα, χαρακτήρες που πρώτη φορά γνωρίζουμε, δεν θα ήταν φυσικό να τους βάλεις κάποια στιγμή να συζητούν για τις ζωές τους; Υπάρχει πολύ μικρή έως καθόλου ανάπτυξη των χαρακτήρων στην ταινία.

Είναι κρίμα γιατί το «Οι Ακακίες» διαθέτει πολύ ενδιαφέρουσες κι επιδέξιες ερμηνείες από τους δυο πρωταγωνιστές και τόσες πολλές δυνατότητες. Αλλά αυτό το υπερβολικά μινιμαλιστικό road movie, δυστυχώς δεν ανεβάζει πότε ταχύτητα. Και στο τέλος του ταξιδιού του, μένεις με την απορία: αυτό είναι όλο;

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται