Δεμένη Κόκκινη Κλωστή [2/5]

«Κόκκινη κλωστή δεμένη» γύρω από μια δύσκολη περίοδο της νεότερης ιστορίας του ελληνικού έθνους, τον Εμφύλιο Πόλεμο, μας παρουσιάζει ο Κώστας Χαραλάμπους. Ο τίτλος της ταινίας έχει διττή έννοια καθώς συνδέει τη γνώριμη φράση που συνοδεύει την έναρξη της αφήγησης ενός παραμυθιού με τη γραμμή του αίματος που διατρέχει την ανθρώπινη ιστορία. Ο εμφύλιος είναι μια ιστορική περίοδος σκληρή κι αληθινή, που δίχασε την Ελλάδα όσο καμία άλλη και άφησε σημάδια που φαίνονται ως σήμερα. Εξακολουθώντας και τώρα να παραμένει, κατά πολλούς, ένα θέμα ταμπού, εγώ δεν θα ασχοληθώ με το κατά πόσο το έργο είναι ιστορικά ακριβές ή όχι, θα ασχοληθώ μονάχα με την ταινία ως ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα.

Και την αλήθεια, δεν έχω να πω και πολλά. Ρεαλιστική απεικόνιση, εξαιρετικά σκηνικά και τοποθεσίες, μια πλούσια παράγωγη άλλα κι ωραίες ερμηνείες είναι πράγματα που προσθέτουν πόντους στο όλο εγχείρημα. Από την άλλη, όμως, το λέω και θα το ξαναλέω μέχρι να βαρεθείτε να με ακούτε. Αυτό το ανέκφραστο ύφος, αυτή η «άποψη» ότι τα πλάνα πρέπει να είναι αργόσυρτα και οι ηθοποιοί να λένε μια-δυο κουβέντες κι αυτές με το τσιγκέλι είναι κάτι που εγώ δεν καταλαβαίνω. Όχι μόνο είναι ένα ύφος που δεν ταιριάζει σε όλες τις ταινίες, άλλα κουράζει απεριόριστα. Και μπορεί εδώ να μην είναι τόσο έντονο το φαινόμενο και να υπάρχει μια… δράση, παρόλα αυτά, όταν συμβαίνει, σου κάνει ακόμα μεγαλύτερη, άσχημη, εντύπωση. Επιπροσθέτως το «Δεμένη Κόκκινη Κλωστή» έχει κι ένα πρόβλημα με το σενάριο. Δεν υπάρχει ουσιαστική ροη αφού όσο προχωράει δεν υπάρχει κάποια ουσιώδης εξέλιξη. Μου φάνηκε ότι περισσότερο ήταν μια απεικόνιση της σκληρότητας και των καταστάσεων του πολέμου πάρα μια ολοκληρωμένη ταινία. Λόγω αυτού, χάνεις το ενδιαφέρον σου από ένα σημείο και μετά.

Να πω εδώ ότι μ’ άρεσε πολύ η άποψη της ταινίας περί ιδεολογιών και φανατισμού σε γενικό επίπεδο. Η προσήλωση σε κάποιες αντιλήψεις, ανεξάρτητα της ορθότητας ή όχι αυτών και ανεξαρτήτως της φύσης τους (θρησκευτικές, κομματικές, για ομάδες) είναι κάτι το οποίο στερεί από το άνθρωπο την πολυτιμότερη μορφή ελευθερίας, την ελευθερία της σκέψης και την αξιοπρέπειά του και οδηγεί σε αρνητικές συνέπειες. Τουλάχιστον εμένα αυτό μου έβγαλε η ταινία και το θεώρησα πολύ σημαντικό, εξού και το αναφέρω. Το συμπέρασμα, πάντως, είναι ότι μιλάμε για μια ενδιαφέρουσα απόπειρα με αρκετά θετικά στοιχεία που παρακολουθείτε με ενδιαφέρον, παρά τα προβλήματα της.