Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Shame [4/5]

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι ο Michael Fassbender δίνει μια ερμηνεία που αξίζει όλους τους επαίνους και όλα τα βραβεία που λαμβάνει. Ο χαρακτήρας που υποδύεται, ο Brandon, είναι σεξομανής. Αυτή η εξάρτηση έχει σχεδόν καταλάβει τελείως τον τρόπο ζωής του. Οι υπολογιστές στην δουλειά του όπως και στο σπίτι του είναι γεμάτοι με την πιο χυδαία πορνογραφία που μπορεί να φανταστεί κανείς. Μια διαδρομή με το μετρό γίνεται ένα παιχνίδι αποπλάνησης με τις γυναίκες. Δεν υπάρχει κάποια εξήγηση πίσω από την συμπεριφορά του και η ταινία δεν κάνει καμία προσπάθεια να μας κάνει να συμφωνήσουμε με τις ενέργειές του. Το σεξ έχει κατακλίσει εντελώς τη ζωή του, μέχρι την ημέρα που η αδελφή του, Sissy (Carey Mulligan), έρχεται να μείνει μαζί του.

Ισχυρό και επικίνδυνο, το «Shame» είναι μια τολμηρή, συναισθηματική και ιδιαίτερα περιπλοκή ταινία. Πιθανώς μια από τις καλύτερες ταινίες για τον εθισμό που έχω δει ποτέ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο ο οποίος χάνεται στην ιδία την προσωπική του κόλαση. Πρόκειται για έναν ανελέητο κι αδιάκοπο προβληματισμό σχετικά με την προσωπική επιθυμία. Μια ασυμβίβαστη και γραφική απεικόνιση του εθισμού ενός ανθρώπου με το σεξ, που ο ίδιος κουβαλά ως επαίσχυντο μυστικό. Εξετάζει έναν χαρακτήρα που έχει στη διάθεσή του όλη την ελευθερία που του παρέχει ο δυτικός πολιτισμός και τη χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει την προσωπική του φυλακή. Με την συνοδεία μιας εκπληκτικής μουσικής επένδυσης, ο McQueen κατευθύνει σχολαστικά και με μεγάλη αίσθηση του στυλ δημιουργώντας ένα καταθλιπτικό μεν, αλλά ακαταμάχητο έργο. Διαθέτοντας εξαιρετικό μάτι, αυτό που καταφέρνει εδώ είναι φοβερό. Με γνώμονα τη θλίψη ενός ανθρώπου και τον εθισμό του, μας δείχνει πώς αυτά επηρεάζουν όλα τα άλλα στη ζωή του. Και αυτό το κάνει απλά. Δεν προβαίνει σε σαρωτικές ερμηνείες ή τολμηρές δηλώσεις, απλώς μας δείχνει μια καταστροφικά ειλικρινή μελέτη της ανθρώπινης απόγνωσης. Είναι μια μελέτη της ανάγκης του είδους μας να βρούμε σύνδεση παρά τα πιο εγωιστικά κι απομονωμένα, αρχέγονα πάθη μας. Άψογα εκτελεσμένο και φωτογραφημένο, γεμάτο με εικόνες που σιγοβράζουν με κρυφά νοήματα, το «Shame» είναι «αγνός» κινηματογράφος.

Η ταινία του Steve McQueen είναι μια σκληρή ταινία για να παρακολουθήσεις, όπως σκληρή υποθέτω πρέπει να ήταν και για τους ίδιους τους ηθοποιούς. Ο McQueen απαιτεί από τους πρωταγωνιστές του να ξεγυμνωθούν τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Η αποκάλυψη εδώ είναι ο Michael Fassbender. Φέτος είχε μια αρκετά καλή χρονιά, αλλά μπορώ να πω ότι η εδώ ερμηνεία του είναι μακράν η καλύτερη του. Αν κι έχει βίαιες λεκτικές εκρήξεις και κλάματα, οι θησαυροί εδώ είναι οι στιγμές της σιωπής. Το κενό, σχεδόν απάνθρωπο βλέμμα που έχει στο μετρό. Η ένταση και το άγχος όταν ακούει να κάνουν σεξ σε διπλανό δωμάτιο. Η αναζωπύρωση των συναισθημάτων στα μάτια του όταν ακούει την αδελφή του να τραγουδά σε ένα μπαρ. Η ικανότητά του να εκφράζει τα συναισθήματα είναι πραγματικά αριστοτεχνική. Ενσαρκώνει απόλυτα τον χαρακτήρα κι «εξαφανίζεται» μέσα στον ρόλο. Η Carey Mulligan είναι εξίσου σπαρακτική. Ξεχάστε τη γλυκιά Mulligan στο Μια Κάποια Εκπαίδευση, ο ρόλος της εδώ δείχνει πόσο καλή ηθοποιός είναι. Η σκηνή όπου τραγουδά «New York, New York» είναι συναισθηματικά ηχηρή λόγω της απλότητας και της ομορφιάς του παίξιμού της.

Το «Shame» είναι μια άρτια γυρισμένη ταινία. Ένα θλιβερό, ακατέργαστο, και σπαρακτικό ταξίδι στη σκοτεινή περιοχή των ανθρώπων. Αφόρητα έντονη, αλλά αξίζει κάθε λεπτό.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται