Shame [4/5]

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι ο Michael Fassbender δίνει μια ερμηνεία που αξίζει όλους τους επαίνους και όλα τα βραβεία που λαμβάνει. Ο χαρακτήρας που υποδύεται, ο Brandon, είναι σεξομανής. Αυτή η εξάρτηση έχει σχεδόν καταλάβει τελείως τον τρόπο ζωής του. Οι υπολογιστές στην δουλειά του όπως και στο σπίτι του είναι γεμάτοι με την πιο χυδαία πορνογραφία που μπορεί να φανταστεί κανείς. Μια διαδρομή με το μετρό γίνεται ένα παιχνίδι αποπλάνησης με τις γυναίκες. Δεν υπάρχει κάποια εξήγηση πίσω από την συμπεριφορά του και η ταινία δεν κάνει καμία προσπάθεια να μας κάνει να συμφωνήσουμε με τις ενέργειές του. Το σεξ έχει κατακλίσει εντελώς τη ζωή του, μέχρι την ημέρα που η αδελφή του, Sissy (Carey Mulligan), έρχεται να μείνει μαζί του.

Ισχυρό και επικίνδυνο, το «Shame» είναι μια τολμηρή, συναισθηματική και ιδιαίτερα περιπλοκή ταινία. Πιθανώς μια από τις καλύτερες ταινίες για τον εθισμό που έχω δει ποτέ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν άνθρωπο ο οποίος χάνεται στην ιδία την προσωπική του κόλαση. Πρόκειται για έναν ανελέητο κι αδιάκοπο προβληματισμό σχετικά με την προσωπική επιθυμία. Μια ασυμβίβαστη και γραφική απεικόνιση του εθισμού ενός ανθρώπου με το σεξ, που ο ίδιος κουβαλά ως επαίσχυντο μυστικό. Εξετάζει έναν χαρακτήρα που έχει στη διάθεσή του όλη την ελευθερία που του παρέχει ο δυτικός πολιτισμός και τη χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει την προσωπική του φυλακή. Με την συνοδεία μιας εκπληκτικής μουσικής επένδυσης, ο McQueen κατευθύνει σχολαστικά και με μεγάλη αίσθηση του στυλ δημιουργώντας ένα καταθλιπτικό μεν, αλλά ακαταμάχητο έργο. Διαθέτοντας εξαιρετικό μάτι, αυτό που καταφέρνει εδώ είναι φοβερό. Με γνώμονα τη θλίψη ενός ανθρώπου και τον εθισμό του, μας δείχνει πώς αυτά επηρεάζουν όλα τα άλλα στη ζωή του. Και αυτό το κάνει απλά. Δεν προβαίνει σε σαρωτικές ερμηνείες ή τολμηρές δηλώσεις, απλώς μας δείχνει μια καταστροφικά ειλικρινή μελέτη της ανθρώπινης απόγνωσης. Είναι μια μελέτη της ανάγκης του είδους μας να βρούμε σύνδεση παρά τα πιο εγωιστικά κι απομονωμένα, αρχέγονα πάθη μας. Άψογα εκτελεσμένο και φωτογραφημένο, γεμάτο με εικόνες που σιγοβράζουν με κρυφά νοήματα, το «Shame» είναι «αγνός» κινηματογράφος.

Η ταινία του Steve McQueen είναι μια σκληρή ταινία για να παρακολουθήσεις, όπως σκληρή υποθέτω πρέπει να ήταν και για τους ίδιους τους ηθοποιούς. Ο McQueen απαιτεί από τους πρωταγωνιστές του να ξεγυμνωθούν τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά. Η αποκάλυψη εδώ είναι ο Michael Fassbender. Φέτος είχε μια αρκετά καλή χρονιά, αλλά μπορώ να πω ότι η εδώ ερμηνεία του είναι μακράν η καλύτερη του. Αν κι έχει βίαιες λεκτικές εκρήξεις και κλάματα, οι θησαυροί εδώ είναι οι στιγμές της σιωπής. Το κενό, σχεδόν απάνθρωπο βλέμμα που έχει στο μετρό. Η ένταση και το άγχος όταν ακούει να κάνουν σεξ σε διπλανό δωμάτιο. Η αναζωπύρωση των συναισθημάτων στα μάτια του όταν ακούει την αδελφή του να τραγουδά σε ένα μπαρ. Η ικανότητά του να εκφράζει τα συναισθήματα είναι πραγματικά αριστοτεχνική. Ενσαρκώνει απόλυτα τον χαρακτήρα κι «εξαφανίζεται» μέσα στον ρόλο. Η Carey Mulligan είναι εξίσου σπαρακτική. Ξεχάστε τη γλυκιά Mulligan στο Μια Κάποια Εκπαίδευση, ο ρόλος της εδώ δείχνει πόσο καλή ηθοποιός είναι. Η σκηνή όπου τραγουδά «New York, New York» είναι συναισθηματικά ηχηρή λόγω της απλότητας και της ομορφιάς του παίξιμού της.

Το «Shame» είναι μια άρτια γυρισμένη ταινία. Ένα θλιβερό, ακατέργαστο, και σπαρακτικό ταξίδι στη σκοτεινή περιοχή των ανθρώπων. Αφόρητα έντονη, αλλά αξίζει κάθε λεπτό.