Αν η βαθμολογία μου βασιζόταν μόνο στην νοσταλγία και την απόλαυση, θα έβαζα πέρα από 5 αστέρια, αφού τούτη η ταινία πραγματικά επιτυγχάνει να διατηρήσει ανέπαφο το γεμάτο αυτοεπίγνωση και συναισθηματισμό χιούμορ που ο Jim Henson χρησιμοποιούσε για να καταπλήξει μικρούς και μεγάλους θεατές τόσα χρόνια. Και θέτει και μια πολύ καίρια ερώτηση: γιατί δεν έχουμε χώρο για αυτά τα μικρά πλάσματα στον κόσμο μας σήμερα; Είναι γιατί έχουμε επιλέξει ένα νέο εμπορικού τύπου τρόπο διασκέδασης; Ή μήπως το μάτι μας απαιτεί ψηφιακό θέαμα και μια αισθητική ποιότητα που είναι απλά ανέφικτη μέσω ζωντανών μαριονέτων και θεατρικών σκετς; Όποια κι αν είναι η απάντηση, η έναρξη της ταινίας με τον χορό, τη μουσική και το τραγούδι είναι ταυτόχρονα σαγηνευτική και παράξενη αφού κάνει έκκληση προς τους μυς στο κεφάλι και την καρδιά μας. Μυς που μπορεί να έχουμε αμελήσει να ασκήσουμε εδώ και αρκετό καιρό.
Οι ταινίες των Muppet για να είναι επιτυχημένες πρέπει κατά την άποψη μου να είναι καλές σε δύο πράγματα: στο σενάριο και τους ηθοποιούς. Θα ξεκινήσω με το γράψιμο. Τα Muppets διαθέτουν ένα συμπαγές σενάριο. Μου άρεσε το πώς εισήγαγαν τον χαρακτήρα του Muppet-Walter στην ταινία. Το πώς η ταινία καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών και φυσικά το γεγονός ότι είναι τόσο απίστευτα διασκεδαστική. Διαθέτει αυτό που εγώ θεωρώ έξυπνο χιούμορ. Χιούμορ που δεν βασίζεται αποκλειστικά σε χοντροκομμένα αστεία και καταστάσεις. Παίζει με τους κανόνες των ταινιών, υπάρχουν κωμικές στιγμές που θα σας κάνουν να κλαίτε από τα γέλια, ενώ μερικά από τα μουσικά νούμερα είναι τόσο over-the-top που θα σας καταπλήξουν. Ακόμα ένα σημαντικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι σεβάστηκαν το αρχικό υλικό και δεν προσπάθησαν να το εκσυγχρονίσουν. Χωρίς αμφιβολία, ο Jason Segel, ο Nicholas Stoller κι ο James Bobin έχουν κάνει την καλύτερη ταινία για Muppet.
Άλλο ατού της ταινίας είναι το πρωταγωνιστικό της δίδυμο. Ο Segel έχει την απαραίτητη ενέργεια και χαζομάρα που απαιτεί ο ρόλος και καταφέρνει να κάνει τον χαρακτήρα του ιδιαίτερα αγαπητό. Από την άλλη, η Amy Adams διαθέτει τον σωστό τόνο αθωότητας και αισιοδοξίας. Και το υπόλοιπο καστ, όμως, είναι αξιοσημείωτο. Η Rashida Jones είναι πραγματικά αστεία ως η κυνική επικεφαλής του δικτύου τηλεόρασης και ο Chris Cooper το διασκεδάζει παίζοντας τον κακό της υπόθεσης θαυμάσια. Τίποτα, όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με τα ιδία τα Muppets. Ο Κέρμιτ, η Μις Πίγκυ, ο Φόζι, ο Γκόνζο, ο Σουηδός Σεφ, η Καμίλα, ο Άνιμαλ, οι Στάτλερ και Ουώλντορφ και πολλοί άλλοι επιστρέφουν και είναι καλύτεροι από πότε. Προσθέστε εδώ και το γεγονός ότι η ταινία είναι ασφυκτικά γεμάτη από μια σειρά από αποτελεσματικές και διασκεδαστικές σύντομες εμφανίσεις από ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνών και καταλαβαίνετε γιατί το έργο είναι τόσο πολύ πετυχημένο.
Δεν θα πω τίποτα άλλο παρά μόνο ότι το «The Muppets» είναι ένα απόλυτα γοητευτικό ταξίδι στο πιο απλό, νοσταλγικό, παρελθόν. Είναι μια αστεία, πνευματώδης, καταπληκτική, έξυπνη και γλυκιά ταινία με υπέροχα αληθινά μηνύματα για την πιστή στον εαυτό σας και τους φίλους σας. Την συστήνω ανεπιφύλακτα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου