It's a Movie Movie Movie World

Με σκηνικό το κατά τα άλλα ευτυχές γεγονός ενός γάμου και με έναν καθαρά ειρωνικό τίτλο, ο Sam Levinson, εδώ στην πρώτη του κινηματογραφική απόπειρα, σκηνοθετεί με γερές δόσεις αληθοφάνειας ένα έντονο κι ώριμο δράμα που θυμίζει λίγο το προ τριετίας "Η Ρέιτσελ Παντρεύεται" και εξιστορεί την ιστορία μιας καθαρά δυσλειτουργικής μεσοαστικής αμερικανικής οικογένειας. Με επίκεντρο την Λιν, που μαζί με τα προβληματικά παιδιά της θα κληθεί να περάσει ένα σαββατοκύριακο παρέα με τους νευρωτικούς συγγενείς της, o Levinson καταγράφει με δυνατά και έντονα συναισθήματα την απελπισία στην όποια οδηγείται η ηρωίδα του από την αδυναμία των ανθρώπων να την ακούσουν και να την καταλάβουν. Πιάνοντας τον παλμό της οικογένειας καταπιάνεται με όλες εκείνες τις καταστάσεις και τις στιγμές που συνθέτουν τη δυναμική της, ενώ χρήση ναρκωτικών, σωματική κακοποίηση, αποξένωση, αυτοτραυματισμοί κι ο θάνατος αποτελούν μόνο μερικά από τα θέματα τα οποία θίγονται. Τοποθετώντας, τώρα, μια πληθώρα χαρακτ...

Με το ενδεχόμενο να είναι ίσως μια από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει, το Trespass αποτελεί την ταφόπλακα στις καριέρες τόσο του εδώ και δέκα ταινίες ξοφλήμενου πλέον Nicolas Cage, αλλά και του σκηνοθέτη Joel Schumacher που ζήτημα είναι να έχει γυρίσει και τρεις καλές ταινίες την τελευταία δεκαετία. Από την άλλη, πάνω που άρχισε να ξαναπαίρνει τα πάνω της μετά την περσινή οσκαρική υποψηφιότητα της (για το Απώλεια), η Kidman μας υπενθυμίζει πως μάλλον δεν ξέρει να διαλέγει σενάρια και πως άμα θέλει, μπορεί να γίνει μια πολύ κακή ηθοποιός (για επιβεβαίωση και στα δυο, δείτε και το Σύζυγος για Ενοικίαση). Χαρακτηριζόμενη άδικα ως θρίλερ και με θέμα την εισβολή σε ένα σπίτι τεσσάρων κακοποιών που αναζητούν τα διαμάντια που έχει φυλαγμένα ο σπιτονοικοκύρης στο μεγάλο χρηματοκιβώτιο, το Trespass αποτυγχάνει παταγωδώς σε όλα μα όλα τα επίπεδα. Γυρισμένη με μια άσκοπα φρενήρη σκηνοθεσία, γρήγορα κοψίματα κι άσχημη επεξεργασία εικόνας, με τη μουσική υπόκρουση στη διαπασών και ...

Με ελάχιστες σκηνές δράσης και με τα επίθετα προβλέψιμο και κοινότυπο να το συνοδεύουν, το The Double απογοητεύει κι αποτυγχάνει παταγωδώς να πείσει ως ένα θρίλερ κατασκοπείας, αφού καταφέρνει και διαλύει όλη την ένταση και την αγωνιά του θεατή κάνοντας το απίστευτο λάθος να αποκαλύψει ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του μέσα στα πρώτα τριάντα λεπτά. Μόλις αυτό το κομμάτι ξεκαθαριστεί, το μόνο που μένει είναι ο Gere κι ο Grace να αναζητούν κάτι που ήδη γνωρίζουμε καθώς και μια σειρά από όλο και πιο εξωφρενικές ανατροπές καθώς πηγαίνουμε προς το τέλος. Κύριος υπεύθυνος της αποτυχίας του έργου δεν είναι άλλος από τον σκηνοθέτη Michael Brandt. Αφού πέρα από το γεμάτο τρύπες σενάριο που έγραψε παρέα με τον Derek Haas, η σκηνοθεσία του με όλη αυτή την slow-motion κινηματογράφηση για την ενίσχυση του υποτιθέμενου σασπένς, την αδέξια χρήση των αναδρομών στο παρελθόν και την σκουρόχρωμη παλέτα χρωμάτων που χρησιμοποιεί καταφέρνει να κάνει τα πράγματα χειρότερα. Μεγάλο πρόβλημα είχα κ...

Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι συνέβη στο διάστημα μεταξύ των τίτλων έναρξης και των τίτλων τέλους. Νομίζω ότι είδα μια ταινία, αλλά υποθέτω ότι δεν θα είμαι ποτέ απόλυτα σίγουρος. Το Άγγελος του Πάθους είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις που μπορούμε εύλογα να υποθέσουμε ότι με ονόματα όπως Rourke και Murray να εμπλέκονται θα έπρεπε να διαθέτει τουλάχιστον να έχει μια κάποια αξία, αλλά δυστυχώς κανένας δεν θα μπορούσε να το σώσει από αυτό που πραγματικά είναι… μια φρικτή ταινία. Και είναι φρικτή για διάφορους λόγους. Σημαντικότερος όλων, η βλακώδης ιστορία της. Ένα είδος παραμυθιού και γελοίας ιστορίας αγάπης μεταξύ ενός ξεπεσμένου αυτοκαταστροφικού μουσικού και μιας γυναίκας… πουλί, ναι πουλί με φτερά και όλα. Άλλος λόγος, η ανύπαρκτη χημεία μεταξύ Rourke και Fox. Πραγματικά, δεν έχω δει πιο αταίριαστο ζευγάρι, ενώ η σκηνή σεξ μεταξύ τους, ας πούμε ότι είναι περίεργη και κακογυρισμένη. Και τέλος, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για ταινία. Τίποτα, μα τίπ...

Να πω την αλήθεια, δεν ήμουν ο μεγαλύτερος θαυμαστής του πρώτου Happy Feet. Ναι μεν διέθετε πολλά προτερήματα, αλλά βρήκα ότι το φινάλε του με το οικολογικό μήνυμα (όσο άξιο κι αν ήταν) το χάλασε. Με όλους τους γνώριμους χαρακτήρες να επιστρέφουν και με την προσθήκη πολλών νέων (με κορυφαίο το απολαυστικό δίδυμο Damon-Pitt στους ρόλους δυο μικροσκοπικών κρίλ, που προσπαθούν να κινηθούν πέρα από το κοπάδι τους και να ανεξαρτητοποιηθούν) βρήκα ότι το Happy Feet 2, παρόλο που είναι μια άψογα εκτελεσμένη ταινία, μοιάζει ξαναζεσταμένο… φαί, αφού αναμασά θέματα από την πρώτη ταινία, ενώ η χρήση τετριμμένων κλισέ διαλόγων, προβλέψιμων καταστάσεων καθώς και το πλήθος χαρακτήρων που έρχονται και φεύγουν σε ένα απείθαρχο στυλ αφήγησης την αποδυναμώνουν αισθητά. Παρόλα αυτά, όμως, η ταινία του Miller διατηρεί κι όλα αυτά τα στοιχειά της πρώτης που την έκαναν να ξεχωρίζει και που δεν είναι άλλα από την πολλή μουσική, την πολλή διασκέδαση και τον χορό. Διαθέτοντας ένα καθαρό και ζωντανό anim...

Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι μόνο αστεία μπορεί να σου φανεί μια ταινία, της οποίας η υπόθεση μιλάει για ρομπότ που μάχονται σε ένα ρινγκ, με τους προπονητές να τα ελέγχουν παίζοντας με ένα χειριστήριο. Αλλά παρόλο αυτό το ομολογουμένως σαχλό σενάριο, χάρη σε κάποιες καταπληκτικές σκηνές μάχης, βγαλμένες κατευθείαν από το Ρόκι, εξαιρετικά οπτικά εφέ και καθαρή 100% διασκέδαση, το «Real Steel» αναδεικνύεται σε νικητή. Βασισμένο «εν μέρει» στην σύντομη ιστορία του 1956, «Steel», γραμμένη από τον Richard Matheson, το «Real Steel» λαμβάνει χώρα στο εγγύς μέλλον και εξιστορεί την ιστορία του Charlie Kenton (Hugh Jackman), ενός ξοφλημένου μποξέρ που μαζί με τον ανήλικο γιο του, Μαξ, με τον οποίο είχαν αποξενωθεί, αποφασίζουν να προπονήσουν ένα εγκαταλειμμένο ρομπότ παλιάς τεχνολογίας που ανακάλυψαν τυχαία και να το οδηγήσουν μέχρι τη διεκδίκηση του τίτλου. Με αφορμή την αγάπη που μοιράζονται οι δυο τους για την πυγμαχία με ρομπότ, το σενάριο του John Gatins καταπιάνεται περισσότερο...

Υπάρχουν ταινίες που βγαίνοντας από την αίθουσα σού αφήνουν μια αίσθηση κάθαρσης και ένα συναίσθημα ευτυχίας. Ε, το «Πολεμώντας για τη Νίκη» είναι μια από αυτές. Η Valerie Donzelli, στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινίας της, γράφει και σκηνοθετεί για την αληθινή ιστορία του γιου της. Κρατώντας και τον πρωταγωνιστικό ρόλο παρέα με τον Jeremie Elkaim, ερμηνεύουν τον Ρωμαίο και η Ιουλιέτα, δυο αμέριμνους Γάλλους που ερωτεύονται, αποκτούν τον Άνταμ και έρχονται αντιμέτωποι με το απόλυτο σενάριο τρόμου κάθε γονέα, τη διάγνωση καρκίνου του εγκεφάλου στον γιο τους. Εξελισσόμενη σε ένα διάστημα πολλών ετών, η ταινία περιγράφει πώς το ζευγάρι προσπαθεί να ζήσει την καθημερινή ζωή του μέσα από όλη αυτή την οδυνηρή διαδικασία πασχίζοντας να ανταπεξέλθει. Το «Πολεμώντας για την Νίκη» είναι μια γλυκόπικρη και τρυφερή ταινία που ξεχωρίζει, αφού παρά το θέμα της, το οποίο ομολογούμενος είναι δύσκολο και βαρύ, δεν καταντάει ούτε στιγμή μελό ενώ αντίθετα σε ξαφνιάζει με την παιχνιδιάρικη αφήγηση το...

Η ταινία του Croneberg μας μεταφέρει στα πρώτα χρόνια της σύγχρονης ψυχιατρικής και περιγράφει τη σχέση μεταξύ του Γιούνγκ και του Φρόυντ, όταν ο πρώτος εφάρμοζε τις ιδέες του δευτέρου στην κλινική που εργαζόταν, και πώς αυτή θα τεθεί σε κίνδυνο όταν ο Γιούνγκ συνάπτει δεσμό με μια ασθενή, τη Σαμπίνα. Χωρίς να γίνεται υπερβολικά ακαδημαϊκό ή να παίρνει μια ξεκάθαρη πλευρά κι έχοντας σαν επίκεντρο την σχέση μέντορα-μαθητή που αναπτύσσεται μεταξύ του Γιούνγκ και του Φρόυντ, το σενάριο του Christopher Hampton εξερευνά προκλητικά την ψυχαναλυτική θεωρία. Μελετώντας δυο εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις (ο Φρόυντ επικεντρώνεται στην ιδέα πως όλες οι νευρώσεις έχουν σεξουαλική προέλευση, ενώ αντιθέτως ο Γιούνγκ ήταν πιο ανοιχτός σε εμπειρίες και επιρροές), υπάρχει πρώτης τάξεως υλικό για γεμάτες ένταση συζητήσεις. Θέματα σεξουαλικότητας, ερμηνείας των ονείρων, διαφορών ως προς το θέμα της θρησκείας, απωθημένων από την παιδική ηλικία, αλλά και ανακάλυψης του εαυτού μας είνα...

Έχοντας ως υπόβαθρο την ελληνική μυθολογία, οι παραγωγοί του Χόλιγουντ μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη, ξαναγράφοντας την όπως αυτοί την φαντάζονται, την ιστορία του Θησέα. Εδώ, ο Θησέας (Henry Cavill) είναι ένας θνητός άνθρωπος που ο Δίας (Luke Evans) τον επέλεξε να ηγηθεί του αγώνα ενάντια στον αδίστακτο και φιλόδοξο βασιλιά Υπερίωνα (Mickey Rourke), ο οποίος ψάχνει όλη την Ελλάδα για να βρει ένα μαγικό τόξο με το οποίο θα ελευθερώσει τους κλεισμένους από τους θεούς του Ολύμπου στα Τάρταρα, τιτάνες. Ο Tarsem Singh (τον οποίο πρωτογνωρίσαμε ως σκηνοθέτη το 2000 με το "Κελί") δανειζόμενος την αισθητική των "300" και του πιο πρόσφατου "Η Τιτανομαχία" και συνδυάζοντας τον με την δικιά του πρόσφατη ταινία "Εξωπραγματικότητα" (The Fall), καταφέρνει να φτιάξει ένα πρωτότυπο σύμπαν σε μνημειώδη κλίμακα όπου χωριά βρίσκονται σε πανύψηλους βράχους και ακρωτήρια, με θέα απέραντες πεδιάδες και εγκαταλελειμμένες εκτάσεις κάτω από τον τεράστιο ουρανό στον ...

Το Carnage βασίζεται στο πολύ επιτυχημένο θεατρικό έργο τηςYasmina Reza, «God Of Carnage», το οποίο διηγείται μια ιστορία γύρω από ένα μάλλον τυπικό συμβάν, αυτό ενός παιδικού καυγά και την συνάντηση των γονιών τους ύστερα. Η ταινία λαμβάνει χώρα σε ένα διαμέρισμα στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης (η ταινία στην πραγματικότητα γυρίστηκε στο Παρίσι για ευνόητους λόγους), όπου παρακολουθούμε τα δυο ζευγάρια καθώς αυτά ξεκινούν μια φαινομενικά πολιτισμένη συζήτηση. Κατά τη διάρκεια της αρχικά ευγενικής ψιλοκουβέντας, θα γνωρίσουν ο ένας τον άλλον επιφανειακά. Καθώς όμως η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τον καυγά των παιδιών, η όποια ευπρέπεια και τρόποι καλής συμπεριφοράς ξεχνιούνται και τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή. Νομίζω ότι οποιαδήποτε περαιτέρω λεπτομέρεια αναφέρω απλά θα αποτελούσε ένα μεγάλο spoiler. Το μόνο που θα πω είναι ότι το σενάριο αναπτύσσεται με βιτριολικό χιούμορ και καταπιάνεται με ένα πλήθος θεμάτων και συναισθημάτων καθώς εμείς παρακολουθούμε τα ζευγάρια να επιδί...

Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω ότι τις κριτικές μου εκτός απο εδώ θα μπορείτε να τις βρείτε και στο cine.gr κάτω από κάθε ταινία ή συγκεντρωμένες σε αυτό το link: http://cine.gr/contrib.asp?name=DavGeo Επίσης να πω ότι έγινε αλλαγή στον τρόπο βαθμολόγησης των ταινιών και από εκεί που βαθμολογούσα στα 10 τώρα πια θα βαθμολογώ στα 5.

Ένα σπουδαίο γεγονός, το οποίο θα μάθετε σύντομα, με απασχόλησε τις τελευταίες μέρες και με έκανε να μην ανεβάσω νέα κριτική... Θα επιστρέψω δριμύτερος και από Δευτέρα έρχονται κριτικές για: Carnage The Artist A Dangerous Method Happy Feet 2 Real Steel και άλλα πολλά!!!

Η Bella, ο Edward καθώς και όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με τις συνέπειες που προέρχονται από τον γάμο, την εγκυμοσύνη και την ταραχώδη γέννηση ενός παιδιού ... το οποίο φέρνει μια απρόβλεπτη και συγκλονιστική εξέλιξη για τον Jacob. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Με τον Bill Condon (σκηνοθέτη του Dreamgirls και βραβευμένο με Όσκαρ σεναριογράφο του Gods & Monsters) στο σκηνοθετικό τιμόνι, το Twilight Saga: Breaking Dawn - Part 1 σαφώς και είναι καλύτερο από τα προηγούμενα, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι είναι μια καλή ταινία. Το πρώτο μέρος του φινάλε, διαθέτει μια ροη σε αντίθεση με το Eclipse, ενώ συμβαίνουν γεγονότα που προχωρούν την δράση και την εξέλιξη. Δεν παύεις όμως να αισθάνεσαι ότι, παρά τις δραματικές δυνατότητες που υποθέτω έχει το τέταρτο βιβλίο της Stephenie Meyer, όλα εδώ έχουν μια αίσθηση σαπουνόπερας. Έχουμε το ρομάντζο της Bella και του Edward, τη σχέση του Jacob με την Bella, τις σχέσεις του Jacob με τους άλλους λυκάνθρωπους και ούτε ο καθ...

Αφού απολύεται από τη δουλειά του, ένας μεσήλικας άνδρας επανεφευρίσκει τον εαυτό του, πηγαίνοντας πίσω στο κολέγιο. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Είσαι ο Tom Hanks, έχεις ήδη σκηνοθετήσει αξιοπρεπέστατα το "That Thing You Do!", έχεις πρωταγωνιστήσει σε κάποιες από τις καλύτερες και μεγαλύτερες παραγωγές υπό τις οδηγίες κορυφαίων σκηνοθετών, έχεις βραβευτεί με όχι ένα αλλά δυο Όσκαρ ερμηνείας και αποφασίζεις να σκηνοθετήσεις μια δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία. Μια ταινία η οποία είναι βασισμένη σε δικό σου πρωτότυπο σενάριο που έγραψες παρέα με την καλή σου φίλη και υποψηφία για Όσκαρ σεναρίου Nia Vardalos. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό εδώ το πράγμα?? Και το λέω πράγμα γιατί ταινία δεν το λες. Απαράδεκτο από όλες τις απόψεις. Δεν υπάρχει συνοχή, δεν υπάρχει σκηνοθεσία, οι ερμηνείες είναι ανύπαρκτες και το χειρότερο όλων ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΥΠΌΘΕΣΗ. Δεν γίνεται τίποτα, δεν οδηγούμαστε πουθενά, δεν ενδιαφερόμαστε για κανέναν χαρακτήρα και όταν σε κάποιες στιγμέ...

Ο Ιάσονας ξεκινάει μία νέα καριέρα ως «ξεναγός αρχιτεκτόνων» και αναλαμβάνει μία ομάδα με φοιτητές αρχιτεκτονικής από το εξωτερικό, με σκοπό να τους ξεναγήσει στην Ακρόπολη και σε άλλα μνημεία της Αθήνας, διαπιστώνοντας στην πορεία ότι τα ενδιαφέροντά τους είναι άλλα. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Η νεανική κωμωδία του Ζαχαρία Μαυροειδή προσπαθεί να αναδείξει ή απλά να παρατηρήσει την αλήθεια της Αθήνας μέσα από τα μάτια των ξένων, που βλέπουν πράγματα που οι κάτοικοι της πολλές φορές επιλέγουν να αγνοούν. Και είναι αυτή ακριβώς η πόλη, μια πόλη που αλλάζει, που βρίσκεται σε μεταβατική περίοδο, που μεταμορφώνεται, στην οποία ο ήρωας της θέτει τις βάσεις για την δική του αναζήτηση ταυτότητας. Βρήκα αυτό τον παραλληλισμό ιδιαίτερα έξυπνο. Σε συνδυασμό με την αρχιτεκτονική μάτια του σκηνοθέτη για την πόλη, καθώς και τους πολύ έξυπνους διαλόγους που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των πρωταγωνιστών στις διαφορές τοποθεσίες που επισκέπτονται, ο «Ξεναγός» αποτελεί μια αξιοθαύμαστη...

Η Mary Surratt είναι η μόνη γυναίκα που κατηγορείται ως συνωμότης στη δολοφονία του Abraham Lincoln. Ολόκληρο το έθνος στρέφεται εναντίον της και είναι στα χέρια του απρόθυμου δικηγόρου υπεράσπισης της να αποκαλύψει την αλήθεια και να σώσει τη ζωή της. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Είδα την ταινία χθες και ακόμα σκέφτομαι το πόσο πολύ μου έμεινε στο μυαλό λόγω της δυναμικής της. Το να βλέπεις κινηματογράφο και μετά να προσπαθείς να γράψεις κάτι για αυτό που είδες είναι δύσκολο. Φυσικά και μετράει το τεχνικό μέρος του θέματος αλλά για μένα περισσότερο έχει να κάνει με το τι συναίσθημα σου αφήνει η κάθε ταινία όταν ανοίγουν τα φώτα και βγαίνεις από την αίθουσα. Και η συγκεκριμένη μου άφησε ένα συναίσθημα συγκίνησης και προβληματισμού για το τι είναι ικανοί οι άνθρωποι να κάνουν. Το “The Conspirator” αποτελεί το ντεμπούτο της American Film Company, μιας εταιρίας παραγωγής που σαν στόχο έχει τη δημιουργία ταινιών, με υψηλό επίπεδο ιστορικής ακρίβειας, αναφορικά με το παρελθό...

Έχοντας μεγαλώσει ορφανή και μες στη φτώχεια, η γκουβερνάντα Jane Eyre, μαλακώνει την καρδιά του εργοδότη και ιδιοκτήτη του απομονωμένου και επιβλητικού σπιτιού στο οποίο εργάζεται και σύντομα ανακαλύπτει ότι κρύβει ένα τρομερό μυστικό. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Το μυθιστόρημα της Charlotte Bronte αποτελεί από μονό του μια παθιασμένη, δυνατή ερωτική ταινία, από τις πιο ρομαντικές που έχουν ειπωθεί ποτέ και ο Cary Fukunaga προσεγγίζει το υλικό με σεβασμό και το μεταφέρει στο κινηματογράφο σε μια λιτή και κομψά μελετημένη προσαρμογή. Με την έναρξη της ταινίας ο Fukunaga σφυρηλατεί έναν συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στην ηρωίδα του και το κοινό. Και με σύμμαχο του, την εξαιρετική φωτογραφία του Adriano Goldman αναπαράγει μια σκοτεινή μελαγχολική εποχή με μουντά χρώματα και διατηρεί καθολη την διάρκεια της ταινίας το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο μέχρι τη συγκλονιστική κορύφωση του. Και χάρη στις ερμηνείες και την χημεία των δυο βασικών πρωταγωνιστών ανυψώνεται η ταινία. Η...

Μια επίδοξη συγγραφέας κατά τη διάρκεια του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα της δεκαετίας του 1960 αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο παίρνοντας συνεντεύξεις από μαύρες υπηρέτριες που δουλεύουν σε σπίτια λευκών περιγράφοντας τις εμπειρίες τους καθώς και τις δυσκολίες που περνούν σε καθημερινή βάση. Κάτι που θα τις βάλει σε μεγάλο ρίσκο, πάντα σε σχέση με την εποχή και την περιοχή που ζούνε. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Μπορεί το σενάριο να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά αυτή εδώ η ταινία στα 146 λεπτά που διαρκεί αποτελεί μια βαθιά συγκινητική ανθρώπινη ιστορία γεμάτη χιούμορ και θλίψη. Η εξαιρετική παράγωγη της ταινίας (από κουστούμια μέχρι μακιγιάζ και από σκηνικά μέχρι την φωτογραφία), η πολύ καλή απεικόνιση της εποχής και κυρίως οι ερμηνείες συνθέτουν μια προσεκτικά περιποιημένη ταινία που θα σε κάνει να γελάσεις, να νευριάσεις και να συγκινηθείς. Το γεγονός δε ότι η ιστορία εδώ εξελίσσεται μέσα από τα μάτια της υπηρέτριας προσθέτει αρκετούς πόντους στο όλο εγχείρημα. ...

Ένα ιστορικό δράμα το οποίο προωθεί την θεωρία ότι ήταν στην πραγματικότητα ο Edward De Vere, κόμης της Οξφόρδης, ο οποίος έγραψε τα έργα του Shakespeare. Και δραματοποιεί τα γεγονότα που οδηγούν στην εξέγερση Essex και τη διαδοχή της βασίλισσας Ελισάβετ. Η ΓΝΏΜΗ ΜΟΥ Έχοντας κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη σε κάποιες από τις πλέον μεγαλύτερες big budget παραγωγές των τελευταίων ετών (2012, Independence Day) ο Ronald Emmerich αποφασίζει με την νέα του ταινία να αλλάξει πλεύση και να καταπιαστεί με ένα δράμα εποχής με άνισα όμως αποτελέσματα. Στα θετικά της ταινίας ο Rhys Ifans κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να διατηρήσει το ερμηνευτικό κομμάτι της ταινίας σε ένα επίπεδο καθώς και το σενάριο του John Orloff το οποίο παίζει με πραγματικά γεγονότα και θεωρίες συνωμοσίας τα οποία είναι έτσι δεμένα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικό για μια σαφώς καλύτερη ταινία. Από εκεί και πέρα όμως φοβάμαι ότι τα υπόλοιπα δεν λειτουργούν. Η σκηνοθεσία του Emmerich θα ταίριαζε καλύτερα σε...

Νομίζω ότι ο τίτλος του blog τα λέει όλα. Έχω την εντύπωση ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε σε έναν καθαρά κινηματογραφικό κόσμο και αυτό γιατί το σινεμά πλέον αποτελεί μια από τις κυρίαρχες μορφές διασκέδασης. Το επίπεδο της τηλεόρασης μας, το γεγονός ότι πλέον διοργανώνεται στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη φεστιβάλ όπως οι Νύχτες Πρεμιέρας, το Πανόραμα Κινηματογράφου και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καθώς και ότι ο ελληνικός κινηματογράφος χαίρει άκρας προσοχής και αναγνώρισης από το εξωτερικό, όλα αυτά αποτελούν λόγους για τους όποιους το ελληνικό κοινό επιλεγεί το σινεμά για τις εξόδους του και έχει βάλει τις ταινίες στην ζωή του. Νομίζω ότι η πλέον κλασσική ερώτηση η οποία γίνεται μεταξύ συντρόφων ή φίλων σε μια παρέα, είτε κανονίζεις μια χαλαρή έξοδο, είτε αποφασίζεις μείνεις σπίτι είναι η εξής: "Έχει καμιά καλή ταινία να δούμε;". Το σινεμά μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς διάφορα, να σε κάνει να αναρωτηθείς για πολλά, να σε κάνει δεις και να ακούσεις απόψεις πο...