It's a Movie Movie Movie World

Η ιστορία εξελίσσεται στην Αλγερία το 1920 κι έχει σαν κεντρικούς ήρωες έναν ραβίνο, την κόρη του και τη γάτα τους. Η γάτα από την στιγμή που τρώει έναν ομιλούντα παπαγάλο είναι σε θέση και η ίδια να μιλήσει. Τα πρώτα λόγια που λέει είναι ένα ψέμα, αλλά παράλληλα αρχίζει να δείχνει ενδιαφέρον και να θέλει να μάθει για τον Ιουδαϊσμό. Η παρουσία, τώρα, ενός Ρώσου θα τους οδηγήσει σε ένα αξέχαστο ταξίδι. Γοητευτικό κινούμενο σχέδιο που προέρχεται από ένα δημοφιλές γαλλικό κόμικ του ίδιου του σκηνοθέτη, Joanne Sfar. Σίγουρα προϊόν αγάπης, λοιπόν, το «Le Chat Du Rabbin» είναι ευχάριστο και πολύχρωμο, πάσχει όμως από μια μεγάλη αδυναμία που όσο παίρνει η ώρα τόσο πιο έντονη γίνεται. Μοιάζει ανολοκλήρωτο. Η αρχή της ταινίας, όταν η γάτα μόλις έχει αρχίσει να μιλάει, είναι σίγουρα το καλύτερο κομμάτι της. Είναι απλά υπέροχο να βλέπεις την ταινία να ξεδιπλώνονται και να μην ξέρεις τι να περιμένεις. Η γάτα είναι ο παραμυθάς μας. Βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια της. Η ιστορία εδώ μοιάζε...

Ένα σπίτι στην εξοχή, μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα στα τέλη της δεκαετίας του 1970, παραμονή της προβλεπόμενης συντριβής του δορυφόρου Skylab. Θείοι, θείες και ξαδέλφια έχουν μαζευτεί για την επέτειο των γενεθλίων της γιαγιάς. Πολλά παιδιά, νόστιμο φαγητό, ποτό και καθημερινές καταστάσεις που όλοι έχουμε ζήσει. Και αυτό ήταν. Η κριτική μου τέλειωσε! Είναι από τις λίγες φορές που πραγματικά δεν ξέρω τι να γράψω. Όχι επειδή η ταινία ήταν τόσο κακή, άλλα επειδή ήταν τόσο μα τόσο αδιάφορη. Ο τίτλος της είναι παντελώς άσχετος και στη μιάμιση ώρα που διαρκεί δεν γίνεται τίποτα. Και το εννοώ. Απολύτως τίποτα. Τρώνε, μιλάνε, τα παιδιά παίζουν, αρχίζει να βρέχει, μπαίνουν μέσα στο σπίτι, σταματά να βρέχει, βγαίνουν έξω, πάνε για μπάνιο κ.τ.λ. Υπάρχουν τρυφερές στιγμές, έντονες συζητήσεις, αστεία περιστατικά και είναι φανερό πως όλοι οι εμπλεκόμενοι το διασκεδάζουν. Ο τόνος, όμως, της ταινίας είναι άνισος. Η Delpy παρόλο που διαθέτει ένα εξαιρετικό καστ, δεν διαθέτει τις τεχνικές δεξιότητες...

Η Barbara (Louise Bourgoin) είναι μια φιλόδοξη κι όμορφη μεταπτυχιακή φοιτήτρια, ενώ ο Nicolas (Pio Marmai), γεμάτος με αγορίστικη γοητεία, είναι υπάλληλος σε ένα βίντεο-κλαμπ. Μετά από μια χιουμοριστική γνωριμία στο κατάστημα όπου ο Nicolas εργάζεται, το ζευγάρι αρχίσει ένα παθιασμένο ειδύλλιο που εξελίσσεται σε σχέση. Διασκεδάζουν, κάνουν έρωτα, συζούν και πολύ γρήγορα θα πάρουν την απόφαση να κάνουν ένα παιδί. Και θα τα καταφέρουν, παρά το γεγονός ότι και οι δύο είναι αυτό που θα λέγαμε ελεύθερα πνεύματα και δεν διαθέτουν την οικονομική ασφάλεια να το κάνουν. Αλλά αυτό που ξεκινά ως ένα βήμα προς τη ζωή που με τόσο ενθουσιασμό θέλουν να ξεκινήσουν, γρήγορα αρχίζει να αλλάζει σχήμα (τόσο μεταφορικά, όσο και κυριολεκτικά) καθώς η κοιλιά της Barbara διογκώνεται με το αγέννητο παιδί τους και νέες πιέσεις αρχίζουν να επηρεάζουν αρνητικά τη σχέση τους. Μετά τη γέννηση του παιδιού, η Barbara κι ο Nicola πρέπει να αντιμετωπίσουν τις πολλές δυσκολίες που προέρχονται από τη μητρότητα, με τ...

Δυο τρία πράγματα θα πω γιατί είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που αναπόφευκτα, η γνώμη σας για αυτήν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο συμφωνείτε ή διαφωνείτε με την πολιτική της. Σίγουρα, στον πυρήνα της ασχολείται με ένα ξεκάθαρο και οικουμενικό μήνυμα, αλλά είναι μια μάλλον χαλαρά δομημένη ταινία, πράγμα που σημαίνει ότι ο καθένας θα τη δει και θα την κρίνει διαφορετικά. Προσωπικά, λοιπόν, η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου για τους εξής λογούς. Αρχικά, ο τίτλος της είναι παραπλανητικός, αφού ουδεμία σχέση έχει με το κίνημα των Αγανακτισμένων, όπως εμείς εδώ το γνωρίζουμε. Η ταινία διαπραγματεύεται τη μετανάστευση και έχει σαν κεντρικό χαρακτήρα ένα κορίτσι αφρικανικής προέλευσης, που έχει φτάσει στην Ευρώπη, και μέσω των περιπετειών της (συνάντα την εχθρότητα των αστυνομικών και των γραφειοκρατών κ.ο.κ) αναφέρεται στα γεγονότα και τις μαζικές συγκεντρώσεις στην Αθήνα, το Παρίσι και τη Μαδρίτη. Και ναι, μπορεί όλα να συνδέονται μεταξύ τους (κρίση, μετανάστευσ...

Για όσους ακόμα κλαίνε εκείνα τα 12 Ευρώ που έδωσαν στο σινεμά για να δουν το, παραδόξως αρκετά ανιαρό, Η Τιτανομαχία σε 3D και ήρθαν αντιμέτωποι με σχεδόν μια 2D ταινία, μπορούν να κοιμηθούν ήσυχοι αφού οι κινηματογραφιστές πίσω από την «Οργή των Τιτάνων» πήραν το μάθημα τους κι έχουν ρίξει αρκετό χρήμα τόσο στην παράγωγη, όσο και σε μια καλύτερη απόδοση της τρίτης διάστασης. Όχι ότι είναι το καλύτερο που έχω δει, αλλά είναι σίγουρα ικανοποιητικό. Με τα χρόνια να έχουν περάσει από τότε που ο Περσέας (Sam Worthington) έσωσε τους κατοίκους του Αργούς κι αφού γύρισε την πλάτη του στον κόσμο των θεών και των τεράτων, τώρα ζει σε ένα μικρό ψαροχώρι με το γιο του, Helius (John Bell). Παρά τις αλιευτικές του ικανότητες και την επιθυμία να είναι μόνιμα καλυμμένος από χώμα, αρχίζει να φαίνεται ότι η επιλογή του να μείνει έξω από τον τρόπο ζωής που του αξίζει σαν ημίθεος δεν ήταν και η σωστότερη. Ακόμα και ο Hellius δεν έχει πεισθεί πλήρως, έχοντας περάσει τον ελεύθερο χρόνο του φτιάχνοντ...

«Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ντοκιμαντέρ και μιας ταινίας μυθοπλασίας», ρωτά ένας αθέατος δημοσιογράφος έναn μουσικό στην αρχή αυτής της θορυβώδης αλλά κάπως απλής εξέτασης της ασφυκτικής κουλτούρας των νέων της Αλεξάνδρειας. Ο Αιγύπτιος σκηνοθέτης Ahmad Abdalla φεύγει απ’ τό πλάνο πριν προλάβει να δοθεί απάντηση, η ιδία η ταινία όμως είναι η απάντηση στο ερώτημα. Περνώντας από διάφορες μορφές, είδη και αφηγήσεις, η ταινία διαθέτει τον άνισο ρυθμό των skaters του δρόμου πάνω στους όποιους επανειλημμένα βασίζεται, ενώ θέτει πολλά περισσότερα ερωτήματα από όσα καταφέρνει να απαντήσει. Διαθέτει, όμως, μια αυθεντικότητα που υπερβαίνει την αισθητική χειρός που χρησιμοποιείται για να απεικονίσει τους νέους κατοίκους της Αλεξάνδρειας που κινούνται γρήγορα, αλλά μοιάζουν να μην πηγαίνουν πουθενά. Η μουσική αποτελεί ένα μεγαλύτερο μέρος αυτής της ταινίας, καθώς επίσης κι ένα μεγάλο μέρος της ιδίας της ιστορίας. Υπάρχουν πολλαπλές μουσικές παραστάσεις που χρησιμεύουν τόσο ως ιντερλούδια, όσ...

Ένα γκρουπ Βρετανών συνταξιούχων, δελεασμένοι από διαφημίσεις, αποφασίζουν να «επενδύσουν» τη σύνταξή τους σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην Jaipur. Όταν φτάνουν, θα βρουν το ξενοδοχείο στα πρόθυρα κατάρρευσης με τον διαχειριστή του (ένας κεφάτος Dev Patel) να είναι εντελώς αναποτελεσματικός. Ωστόσο σταδιακά, παρασυρόμενοι από την απόκοσμη περιπέτεια που τους προσφέρει η Ινδία, θα ανακαλύψουν ότι η ζωή δεν έχει τελειώσει ακόμα… Μετά από μια αρκετά μακρά, αλλά απολαυστική εισαγωγή στην οποία οι χαρακτήρες παρουσιάζονται, η δυναμική της ομάδας λαμβάνει σύντομα σχήμα. Η Evelyn (Judi Dench), πρόσφατα χήρα, ψάχνει για την αγάπη και την ανεξαρτησία, ο Douglas και η Jean (Bill Nighy και Penelope Wilton) έχουν χάσει τις αποταμιεύσεις τους, ο Norman (Ronald Pickup) είναι αρκετά «ξεσηκωμένος», η Madge (Celia Imrie) ψάχνει έναν άντρα, ο Graham (Tom Wilkinson) επιστρέψει στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας και η Muriel (Maggie Smith) είναι εκεί για μια αντικατάσταση γοφού. Σαφώς προσδιορισμένοι...

Η ιστορία αφορά έναν Αμερικανό συγγραφέα, ο οποίος φτάνει στο Παρίσι και προσπαθεί να δει την κόρη του. Αλλά η πρώην σύζυγός του (που φαίνεται να έχει μια περιοριστική εντολή εις βάρος του), αρνείται να του επιτρέψει την πρόσβαση. Παίρνει ένα λεωφορείο, αποκοιμιέται και καταλήγει στο τέλος της γραμμής με τα πράγματα του κλεμμένα. Βρίσκει καταφύγιο σε ένα καφενείο, όπου του δίνουν δωμάτιο με αντάλλαγμα να κάνει μια νυκτερινή εργασία. Μέσα σε όλα αυτά, συναντά και μια μυστηριώδη κι όμορφη γυναίκα (Kristin Scott Thomas). Ο Ethan Hawke δεν μου ήταν ποτέ συμπαθής σαν ηθοποιός κι εδώ αυτή η παθητική «βλακεία» του καθώς περιφέρεται γύρω από το Παρίσι κάνοντας ότι του πουν χωρίς να λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις, είναι από μόνος του ένας λόγος που δεν λειτούργει η ταινία. Ένας άλλος είναι η παντελής έλλειψη αξιόπιστων κι ενδιαφερόντων χαρακτήρων με τους οποίους θα μπορούσες να ταυτιστείς. Και φυσικά υπάρχει το πρόβλημα ολοκλήρου του σεναρίου που συνοψίζεται με μια φράση: «Τι ακριβώς συνέβη...

Εκτός κι αν ζείτε σε έναν άλλο μακρινό πλανήτη, μονό τότε δεν θα έχετε αντιληφθεί ή ακούσει κάτι για αυτή την ταινία. Οι «Αγώνες Πεινάς» είναι αυτό που ονομάζω εγώ «σκεπτόμενο μπλοκμπάστερ». Και τι εννοώ με αυτό. Είτε πιστεύετε ότι το «Transformers» είναι σκουπίδι, είτε ταινιάρα, πρέπει να παραδεχτείτε ότι η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι: «Τα ρομπότ είναι τέλεια ειδικά όταν σπάνε πράγματα». Είναι δηλαδή ταινίες που το μόνο που σου προσφέρουν είναι η καθαρή διασκέδαση και υπερθέαμα. Κάτι που δεν το κρίνω ως αρνητικό, απλά λέω ότι υπάρχει και η άλλη μεριά. Η μεριά του υπερθεάματος σε συνδυασμό με μια ιστορία με μηνύματα. Ταινίες όπου οι χαρακτήρες και οι αποφάσεις τους οδηγούν την ιστορία. Και οι «Αγώνες Πείνας» είναι ακριβώς αυτό. Οι σημαντικότερες ταινίες επιστημονικής φαντασίας τείνουν να μένουν αξέχαστες όταν έχουν κάτι περισσότερο από ρομπότ, διαστημικά σκάφη και γενικά την απεικόνιση του μέλλοντος. Αυτό που τις καθιστά αξιοσημείωτες είναι οι ιδέες και έννο...

Στις «Ακακίες» έχουμε να κάνουμε με αυτό που λεμέ «αργός κινηματογράφος» που ορίζεται από φυσικό ήχο, μακρινά πλάνα και αργό μοντάζ. Σε αυτό το βραβευμένο με Χρυσή Κάμερα στο τελευταίο Φεστιβάλ των Κανών road movie, ένας μεσήλικας Αργεντινός οδηγός φορτηγού πηγαίνει μια νεαρή ανύπαντρη μητέρα και την οκτώ μηνών κόρη της από την Παραγουάη στο Μπουένος Άιρες. Και οδηγούν. Οδηγούν λίγο περισσότερο. Θα σταματήσουν για φαγητό. Το ταξίδι θα συνεχιστεί. Ο Giorgelli δομεί την ταινία του γύρω από το θέμα της επανάληψης. Εδώ η έννοια «αργός κινηματογράφος» εμφανίζεται ως συνώνυμο για έναν κινηματογράφο στον οποίο δεν συμβαίνει τίποτα. Ίσως, όμως, είμαι υπερβολικός, ένα κοινό λάθος όταν κάποιος βρίσκεται αντιμέτωπος με μια τεχνική που διαφέρει από τον κανόνα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο σκηνοθέτης ήθελε να δημιουργήσει ένα αγνό, ρεαλιστικό σινεμά που αποφεύγει σκόπιμα κάθε δραματοποίηση. Και όντως, εντός των ορίων του σεναρίου, ο Pablo Giorgelli πετυχαίνει κάπως το στόχο του. Ενώ στην πραγματικότητ...

Πρέπει να ομολογήσω ότι, παρόλο που έχει να κάνει «σοβαρή» ταινία από το 2007 και το American Gangster, ο Denzel Washington διαθέτει εκείνο το εκτόπισμα που από μόνο του είναι ικανό να ανεβάσει μια ταινία ακόμα κι αν είναι μετρία σαν το Deja Vu: 4 Ημέρες, 6 Ώρες Πίσω, για παράδειγμα. Κι αυτό γιατί η παρουσία τού διπλά βραβευμένου με Οσκαρ ηθοποιού δίνει ένα κυρός σε κάθε ταινία. Στο «Κρησφύγετο», ο Washington επιστρέφει στο πιο «κοινό» τον ρόλο του τα τελευταία χρόνια, εκείνον του γερασμένου μεν αλλά σκληρού και cool τύπου. Και μπορεί η ταινία να είναι μακριά από μια πρωτότυπη ιδέα και το μοτίβο των κεντρικών χαρακτήρων να είναι το ίδιο με πολλές άλλες (ένας βετεράνος μεγαλύτερος άντρας σε αντιστοιχία με ένα νέο), ωστόσο, το «Κρησφύγετο» είναι πραγματικά καλό. Ξεκινάμε γνωρίζοντας τον Matt Weston (Ryan Reynolds), ο οποίος είναι ένας μυστικός πράκτορας της ΣΙΑ που εργάζεται σε ένα κρησφύγετο στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Επιτρέψτε μου να πω εδώ ότι η επιλογή της τοποθεσίας ήτα...

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...

«Κόκκινη κλωστή δεμένη» γύρω από μια δύσκολη περίοδο της νεότερης ιστορίας του ελληνικού έθνους, τον Εμφύλιο Πόλεμο, μας παρουσιάζει ο Κώστας Χαραλάμπους. Ο τίτλος της ταινίας έχει διττή έννοια καθώς συνδέει τη γνώριμη φράση που συνοδεύει την έναρξη της αφήγησης ενός παραμυθιού με τη γραμμή του αίματος που διατρέχει την ανθρώπινη ιστορία. Ο εμφύλιος είναι μια ιστορική περίοδος σκληρή κι αληθινή, που δίχασε την Ελλάδα όσο καμία άλλη και άφησε σημάδια που φαίνονται ως σήμερα. Εξακολουθώντας και τώρα να παραμένει, κατά πολλούς, ένα θέμα ταμπού, εγώ δεν θα ασχοληθώ με το κατά πόσο το έργο είναι ιστορικά ακριβές ή όχι, θα ασχοληθώ μονάχα με την ταινία ως ένα καλλιτεχνικό δημιούργημα. Και την αλήθεια, δεν έχω να πω και πολλά. Ρεαλιστική απεικόνιση, εξαιρετικά σκηνικά και τοποθεσίες, μια πλούσια παράγωγη άλλα κι ωραίες ερμηνείες είναι πράγματα που προσθέτουν πόντους στο όλο εγχείρημα. Από την άλλη, όμως, το λέω και θα το ξαναλέω μέχρι να βαρεθείτε να με ακούτε. Αυτό το ανέκφραστο ύφος, α...

Το «Κολλητοί με Παιδί» είναι ένα κλασσικό παράδειγμα τού τι συμβαίνει όταν βάζεις έξυπνους και ταλαντούχους ανθρώπους σε μια προσπάθεια να ανυψώσουν μια ταινία που είναι… μια από τα ίδια. Εξίσου δραματική όσο και κωμική, αυτή η σε στυλ Woody Allen ταινία είναι σκηνοθετημένη και γραμμένη από την ίδια την πρωταγωνίστρια Jennifer Westfeldt, η οποία κάνει ότι καλύτερο μπορεί πραγματικά. Φέρνει στην επιφάνεια το ζήτημα τού τι συμβαίνει σε μια ομάδα φίλων όταν κάποιοι από αυτούς ξεκινούν να κάνουν παιδιά. Καθώς οι άνθρωποι φαίνεται να αναζητούν ανθρώπους με παρόμοια γούστα κι ενδιαφέροντα όταν έρχεται ένα παιδί, είναι απόλυτα φυσιολογικό ότι θα επηρεάσει τη δυναμική μιας παρέας αφού γίνεται πια το κύριο ενδιαφέρον στη ζωή τους και οι άτεκνοι είναι που πιο συχνά «θυσιάζονται», αφού δεν έχουν πλέον κοινούς κώδικες με τους γονιούς. Κι εδώ φαίνεται η εξυπνάδα της ταινίας, αφού παίρνει δυο κεντρικούς χαρακτήρες και ασχολείται με το τι συμβαίνει σε αυτούς όταν παρατηρούν ότι το γεγονός ότι δεν ...

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται...

Η «Πεντάμορφη και το Τέρας» είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα κλασσικά της Ντίσνεϊ. Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτή την ταινία. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε να κάνουμε με την πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Εντελώς δικαιολογημένα, κατά την άποψη μου, αφού όλα τα θετικά στοιχεία των προηγούμενων μεγάλου μήκους ταινιών της Ντίσνεϊ, στην «Πεντάμορφη» συνδυάζονται και μας δίνουν ένα καθαρό αριστούργημα. Αυτό που κάνει την «Πεντάμορφη» μια τόσο λαμπρή ταινία είναι το γεγονός ότι η σχέση μεταξύ των δύο χαρακτήρων του τίτλου δεν μοιάζει τεχνητή ή μονοδιάστατη, ακόμα κι αν είναι από χαρτί. Σε αντίθεση με άλλα διάσημα παραμύθια, το συγκεκριμένο είναι αρκετά ρεαλιστικό ως προς τον ορισμό της αγάπης. Η ιστορία σπάει όλες τις συμβάσεις, καθώς δεν ακολουθεί τον δρόμο του «έρωτας με την πρώτη ματιά», αλλά αφήνει τον ρομαντισμό να εξελίσσεται με έναν λογικό ρυθμό. Η Belle αποδεικνύεται επίσης μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ηρωίδες της Ντίσνεϊ, δεδο...

Κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, εκατομμύρια ζωές χάθηκαν. Είμαστε στο 1921 και όπως λένε, είναι περίοδος φαντασμάτων. Η Florence Cathcart (Rebecca Hall) είναι αφοσιωμένη στην επιστήμη κι αποφασισμένη να αποκαλύπτει τους τσαρλατάνους που κοροϊδεύουν τους ανθρώπους και επωφελούνται από αυτούς μέσω πνευματιστικών συγκεντρώσεων. Είναι τόσο διάσημη στη χώρα, που το βιβλίο της βρίσκεται στα ράφια των ανθρώπων δίπλα στην Αγία Γραφή. Μετά από μια επίσκεψη από τον διευθυντή ενός σχολειού, Robert Mallory (Dominic West), συσκευάζει τα πράγματα της και πάει στην Cumbria για να ανακαλύψει πώς ένας από τους μαθητές, ο Walter, πέθανε κάτω από το άγρυπνο μάτι της οικοδέσποινας Maud (Imelda Staunton). Κατά την άφιξή της, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και η Florence πρέπει να παλέψει με κάτι πολύ πιο σκοτεινό απ` όσα έχει αντιμετωπίσει πριν. Το «The Awakening» είναι μια καλή, ντεμοντέ ιστορία φαντασμάτων. Χωρίς να είναι επουδενί μια ταινία τρόμου, διαθέτει ένα αξιοσέβαστο ποσοστό σ...

Ο Josh Hutcherson επιστρέφει στον ρόλο του Sean Anderson, ενός επαναστατικού έφηβου ο οποίος σέρνει (πολύ εύκολα νομίζω) τον θετό πατέρα του, Hank (Dwayne Johnson), σε μια περιπέτεια για να βρει ένα μυστηριώδες νησί. Προκειμένου να φτάσουν εκεί, θα χρειαστούν τις υπηρεσίες ενός πιλότου (Luis Guzman) και της κόρης του (Vanessa Hudgens), έτσι ώστε να τους πετάξουν στο πιο επικίνδυνο τμήμα του Ειρηνικού Ωκεανού, όπου (φυσικά) μια φρικτή θύελλα θα τους αναγκάσει να προσγειωθούν στο νησί του προορισμού τους. Το Ταξίδι στο Κέντρο της Γης ήταν μια από τις πρώτες ταινίες που κατάλαβε την εμπορική σημασία του 3D και το χρησιμοποίησε ως εργαλείο για την «καλυτέρευση» της κινηματογραφικής ποιότητας, αλλά κυρίως και της ενίσχυσης των ταμιών στα σινεμά. Κι ενώ η πρώτη ταινία ήταν, ας πούμε, κάπως μπροστά από την εποχή της, οπότε είχε ένα ενδιαφέρον, το «Ταξίδι 2: Το Μυστηριώδες Νησί» συγκριτικά υστερεί σχεδόν με όλες τις υπόλοιπες ταινίες που έχουν την ένδειξη 3D στον τίτλο τους. Κι ...