Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Wreck-It Ralph [3.5/5]

Αν και σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί που θα υποστηρίζουν το αντίθετο, προσωπικά πιστεύω ότι το 2012 ήταν μια σχετικά καλή χρονιά για τα κινούμενα σχέδια. Με τα Brave, Μαδαγασκάρη 3, ParaNorman και Οι Πέντε Θρύλοι να είναι μερικά από αυτά, η φετινή χρονιά διαθέτει πολλές ελκυστικές ταινίες για όλες τις ηλικίες. Και ενώ το «Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα» φαινόταν κάπως λιγότερο ελπιδοφόρα από τις υπόλοιπες (τουλάχιστον στα μάτια μου), κατέληξε να είναι μια απρόσμενη απόλαυση και ένα από τα καλύτερα animation του έτους.

Γραμμένο από τους Jennifer Lee και Phil Johnston και σε σκηνοθεσία Rich Moore, το «Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα» είναι μια εξαιρετικά καινοτόμος ταινία χάρη στον τρόπο που αναμιγνύει πραγματικούς χαρακτήρες βιντεοπαιχνιδιών στον κόσμο του. Δεν περνά ούτε λεπτό χωρίς να γίνεται κάποια αναφορά σε κάποιο βιντεοπαιχνίδι ή κάποιον χαρακτήρα ή κάποιο χαρακτηριστικό κλισέ των συγκεκριμένων παιχνιδιών. Ο Bowser, ο Σόνικ ο Σκαντζόχοιρος, ο Q`Bert, ο Zangief, ο Dig Dug και δεκάδες άλλοι κάνουν κάμεο εμφανίσεις και ο θεατής προσπαθεί απεγνωσμένα να τις δει και να τις πιάσει όλες. Το φιλμ, βέβαια, δεν έχει μονό απήχηση σε όσους παίζουν παιχνίδια. Ακόμα κι εκείνοι που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον υπέροχο κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών, θα απολαύσουν εξίσου την ταινία χάρη στο άφθονο χιούμορ της και τη συγκινητική ιστορία της. Επιπρόσθετους πόντους ευχαρίστησης δίνει και το τεχνικό κομμάτι του φιλμ. Το animation είναι φωτεινό και πολύχρωμο. Ο σχεδιασμός τον πιστών και των διαφόρων παιχνιδιών θα σας κάνει να κοιτάτε με το στόμα ανοιχτό. Το 3D είναι ικανοποιητικό. Ενώ το σκορ της ταινίας, επίσης, αξίζει να αναφερθεί, δεδομένου ότι είναι ένα ωραίο μείγμα παλαιού και νέου ήχου που με εντυπωσίασε.

Σταθερά έξυπνο, οπτικά μαγευτικό και άκρως διασκεδαστικό, το «Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα» είναι ένα must-see για τους παίκτες και τους ενήλικες που μεγάλωσαν με αυτά τα παιχνίδια, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...