Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Wreck-It Ralph [3.5/5]

Αν και σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί που θα υποστηρίζουν το αντίθετο, προσωπικά πιστεύω ότι το 2012 ήταν μια σχετικά καλή χρονιά για τα κινούμενα σχέδια. Με τα Brave, Μαδαγασκάρη 3, ParaNorman και Οι Πέντε Θρύλοι να είναι μερικά από αυτά, η φετινή χρονιά διαθέτει πολλές ελκυστικές ταινίες για όλες τις ηλικίες. Και ενώ το «Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα» φαινόταν κάπως λιγότερο ελπιδοφόρα από τις υπόλοιπες (τουλάχιστον στα μάτια μου), κατέληξε να είναι μια απρόσμενη απόλαυση και ένα από τα καλύτερα animation του έτους.

Γραμμένο από τους Jennifer Lee και Phil Johnston και σε σκηνοθεσία Rich Moore, το «Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα» είναι μια εξαιρετικά καινοτόμος ταινία χάρη στον τρόπο που αναμιγνύει πραγματικούς χαρακτήρες βιντεοπαιχνιδιών στον κόσμο του. Δεν περνά ούτε λεπτό χωρίς να γίνεται κάποια αναφορά σε κάποιο βιντεοπαιχνίδι ή κάποιον χαρακτήρα ή κάποιο χαρακτηριστικό κλισέ των συγκεκριμένων παιχνιδιών. Ο Bowser, ο Σόνικ ο Σκαντζόχοιρος, ο Q`Bert, ο Zangief, ο Dig Dug και δεκάδες άλλοι κάνουν κάμεο εμφανίσεις και ο θεατής προσπαθεί απεγνωσμένα να τις δει και να τις πιάσει όλες. Το φιλμ, βέβαια, δεν έχει μονό απήχηση σε όσους παίζουν παιχνίδια. Ακόμα κι εκείνοι που δεν είναι εξοικειωμένοι με τον υπέροχο κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών, θα απολαύσουν εξίσου την ταινία χάρη στο άφθονο χιούμορ της και τη συγκινητική ιστορία της. Επιπρόσθετους πόντους ευχαρίστησης δίνει και το τεχνικό κομμάτι του φιλμ. Το animation είναι φωτεινό και πολύχρωμο. Ο σχεδιασμός τον πιστών και των διαφόρων παιχνιδιών θα σας κάνει να κοιτάτε με το στόμα ανοιχτό. Το 3D είναι ικανοποιητικό. Ενώ το σκορ της ταινίας, επίσης, αξίζει να αναφερθεί, δεδομένου ότι είναι ένα ωραίο μείγμα παλαιού και νέου ήχου που με εντυπωσίασε.

Σταθερά έξυπνο, οπτικά μαγευτικό και άκρως διασκεδαστικό, το «Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα» είναι ένα must-see για τους παίκτες και τους ενήλικες που μεγάλωσαν με αυτά τα παιχνίδια, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται