Το στόρι, δομημένο ως μια σειρά από αναδρομές στο παρελθόν, βρίσκει έναν μεσήλικα ονόματι Piscine Molitor `Pi` Patel (Irrfan Khan) να αφηγείται σε έναν μυθιστοριογράφο (Rafe Spall) τα γεγονότα της επιβίωσης του πάνω σε μια σωσίβια λέμβο, στη μέση του Ειρηνικού ωκεανού, μαζί με μια τίγρη της Βεγγάλης. Από τα χέρια του Ang Lee, η ταινία είναι απλά εκπληκτική. Η απίστευτη CGI τεχνολογία επιτρέπει στην τίγρη να εμφανίζεται δίπλα-δίπλα με τον Suraj Sharma (ο νεαρός Pi), καθώς παλεύουν για την επιβίωση ενάντια στις πιθανότητες. Κάθε σκηνή είναι πανέμορφα σκηνοθετημένη διαθέτοντας απίστευτη φωτογραφία. Η απεικόνιση του Ειρηνικού Ωκεανού, με σκηνές που εικονίζουν τη μαινόμενη δύναμη της φύσης, αλλά και σκηνές απόλυτης ησυχίας και ηρεμίας, σου προκαλεί δέος. Ηλιοβασιλέματα, εμφάνιση απειλητικών και μη ζώων και θαλασσίων πλασμάτων, ο νυχτερινός γεμάτος άστρα ουρανός να καθρεφτίζεται στη θάλασσα και άλλα πολλά συμβάλλουν στα μαγευτικά και εντυπωσιακά εφέ της ταινίας. Το σημαντικότερο όμως, πέρα από τη σκηνοθετική ματιά του Lee και την εκθαμβωτική χρήση τόσο του CGI όσο και του 3D (επιβάλλεται να το δείτε με αυτήν την τεχνολογία), είναι ότι το οπτικό θέαμα δεν αποτελεί μόνο απόλαυση για τα μάτια, άλλα θα καταστεί προφανές ότι όλα όσα βλέπουμε είναι ένα περίπλοκο μέρος του πλαισίου της αφήγησης.
Ο Lee χρησιμοποιεί το 3D όχι ως ένα τέχνασμα για να ανεβάσει τις τιμές των εισιτηρίων, όπως τόσες ταινίες κάνουν, αλλά το χρησιμοποιεί για να ενισχύσει το όραμά του. Δεν αναλώνεται σε φτηνές στιγμές πραγμάτων που εξέχουν από την οθόνη, άλλα χρησιμοποιεί τις τρεις διαστάσεις και το CGI σαν πλεονεκτήματα που του επιτρέπουν να αφηγηθεί, όπως εκείνος θέλει, την ιστορία του. Μιλάμε πραγματικά για ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά τεχνικά θαύματα του 21ου αιώνα. Και ευτυχώς, το έργο του Lee διαθέτει και το απαραίτητο συνοριακό υπόβαθρο προκειμένου η αφήγηση να ταιριάζει με την απίστευτη αισθητική του. Χωρίς να υπάρχει ούτε μία χαμένη σκηνή σε ολόκληρο το σφιχτοδεμένο σενάριο του υποψήφιου για Όσκαρ David Magee (Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ), o Lee υφαίνει ένα περίπλοκο, αλλά όχι ακατανόητο, δίχτυ θίγοντας θέματα όπως η πίστη, η θρησκεία, η οικογένεια, ο αποχωρισμός, η ελπίδα, η επιβίωση και πολλά άλλα δοσμένα μέσα σε ένα κυκεώνα συναισθημάτων. Το κλείσιμο της ταινίας, δε, θέτει ένα ουσιαστικό ερώτημα που οδηγεί σε μια λαμπρή αντίθεση. Είναι μια τολμηρή κι εκπληκτική κίνηση που ανοίγει την ταινία σε αμέτρητες ερμηνείες σχετικά με τη σημασία της και τη φύση της ιστορία που θέλει να πει.
Μία από τις καλύτερες ιστορίες που έχουν ειπωθεί στο σινεμά, το «Η Ζωή του Πι» είναι μια πραγματικά όμορφη ταινία που παίρνει άριστα στο οπτικό, στο αφηγηματικό, και στο θεματικό κομμάτι της και θα σας αφήσει με ένα δέος. Πιστευτή φαντασία ή απίστευτη πραγματικότητα, το «Η Ζωή του Πι» είναι ένα ακόμα παράδειγμα της μαγείας του κινηματογράφου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου