Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

People Like Us [2/5]

Οι Kurtzman και Orci είναι οι σεναριογράφοι των δύο πρώτων ταινιών «Transformers», του Star Trek και του Cowboys & Aliens, μεταξύ άλλων. Αποτελεί σίγουρα έκπληξη το γεγονός ότι η νέα τους προσπάθεια είναι ένα δράμα σχέσεων, το οποίο στερείται ειδικών εφέ και ίσως να είναι και λίγο πιο ελκυστική από τις ταινίες που ανέφερα, αλλά εξακολουθεί να μην διαθέτει ψυχή.

Ίσως το πραγματικό πρόβλημα της ταινίας να είναι η κεντρική της ιδέα. Ο Sam Harper ανακαλύπτει μετά τον θάνατο του πατέρα του ότι έχει μια ετεροθαλή αδελφή κι έναν ανιψιό. Όμως, αντί να ομολογήσει τους οικογενειακούς δεσμούς τους, μπαίνει στη ζωή τους έως ότου η αδελφή του να είναι σε κίνδυνο να τον ερωτευτεί. Ένα τέχνασμα που είναι περιστασιακά ενοχλητικό, σε σημείο που εμποδίζει την ταινία να πει αυτό που πραγματικά θέλει να πει, να απεικονίσει δηλαδή αυθεντικά κατεστραμμένους ανθρώπους που αγωνίζονται να συμβιβαστούν με μια συναισθηματική κρίση. Το γεγονός, δε, ότι η ταινία είναι λουσμένη στο φως του ήλιου και διαθέτει στερεότυπη μουσική υπόκρουση προκειμένου να εντείνει τα συναισθήματα και να τα διαχειριστεί, δεν βοηθά και πολύ τα πράγματα.

Ενδεχομένως, όμως, να είναι και η προσέγγιση του υλικού από τον Kurtzman. Και το λέω αυτό γιατί μπορεί να ως σκηνοθέτης να διαθέτει ένα καλό μάτι (υπάρχουν κάποιες πολύ ωραίες σκηνές διάσπαρτα), αντιμετωπίζει όμως το έργο όπως τις υπερπαραγωγές του. Ας μαζέψουμε ένα σωρό συγκρούσεις. Ας ρίξουμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε στον ήρωα και την ηρωίδα μέχρι να σπάσουν ψυχολογικά. Κάτι που είναι περιττό. Στην πραγματικότητα, τα πιο δυνατά τμήματα της ταινίας είναι οι πιο ήσυχες, ανθρώπινες στιγμές όπως ο νυχτερινός περίπατος μάνας και γιου στο πάρκο. Αν ο Kurtzman είχε επικεντρωθεί στις σχέσεις και τις συνδέσεις των ανθρώπων αντί των εξωτερικών συγκρούσεων, η ιστορία θα ήταν πολύ ισχυρότερη. Το πολύ καλό καστ όμως που έχει επιστρατεύσει, ανεβάζει, κάπως, το επίπεδο. Ο Chris Pine είναι ιδανικός στον ρόλο του Sam, η Elisabeth Banks φέρνει έναν αέρα αυτοπεποίθησης στον ρόλο της αδελφής, ενώ την παράσταση κλέβει η ανεπανάληπτη Michelle Pfeiffer σε έναν μικρό αλλά ουσιαστικό ρόλο. Και γενικώς, όλοι οι εμπλεκόμενοι δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και ερμηνευτικά κατατάσσουν την ταινία αρκετά ψηλά.

Το «Άνθρωποι σαν κι Εμάς», επομένως, διαθέτει ένα-δυο στοιχεία ικανά να ψυχαγωγήσουν το mainstream κοινό, ειδικά εκείνο που του αρέσουν τα μελοδράματα τύπου Nicholas Sparks (Το Ημερολόγιο, Δικός σου για Πάντα). Είναι μια καλή πρώτη προσπάθεια που χωρίς να πετυχαίνει διάνα, διαθέτει μικρές απολαύσεις μέσα στη σαχλαμάρα του.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται