Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Philomena [4.5/5]

Με βάση μια αξιοσημείωτη αληθινή ιστορία και σκηνοθετημένη με ένα περίεργο μείγμα κινηματογραφικών ειδών που συνήθως δεν βλέπουμε να συνυπάρχουν στην ίδια ταινία, η νέα ταινία του Stephen Frears είναι ένα συγκινητικό, γλυκόπικρο φιλμ για τα μυστικά, καθώς και μια εξερεύνηση της θνησιμότητας και της λύτρωσης.

Το πρωτεύον στοιχείο που κάνει την ταινία τόσο επιτυχημένη είναι το σενάριο της. Με επιτακτική την ανάγκη να δείτε την ταινία μην έχοντας καμία γνώση για αυτήν, τα μόνα που μπορώ να αναφέρω είναι ότι η ταινία βασίζεται στο βιβλίο «The Lost Child of Philomena Lee» του Martin Sixsmith και πως αξίζει όλα τα βραβεία που θα πάρει. Οι Steve Coogan και Jeff Pope έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν μια ιστορία γεμάτη από ολοκληρωμένους χαρακτήρες, διάλογους ρεαλιστικούς και μερικές φόρες τολμηρούς και αρκετές δόσεις χιούμορ και γοητείας χωρίς ποτέ να ξεχνούν την πραγματική σημασία της υπόθεσης.

Από εκεί και πέρα, οι υπόλοιποι παράγοντες που συμβάλουν στην επιτυχία της ταινία είναι πολλοί. Πρωτίστως, το όνομα Stephen Frears. Μετά την άκρως επιτυχημένη «Βασίλισσα» του, ο σκηνοθέτης φάνηκε να παλεύει για μερικά χρόνια («Κόρωνα Γράμματα», «Η Επεισοδιακή Επιστροφή της Ταμάρα Ντρου», «Cheri») να βρει τη φόρμα του. Με το «Philomena» επανέρχεται δυναμικά σκηνοθετώντας ένα δράμα που είναι συναρπαστικό, ξεκαρδιστικό και ψυχαγωγικό: όλα την ίδια στιγμή. Ξετυλίγοντας την ιστορία του με ομαλό κι ομοιόμορφο τρόπο, ο Frears ξέρει ακριβώς πότε να είναι σοβαρός, πότε να ελαφρύνει την ιστορία και πάνω από όλα να την κρατά πάντα ενδιαφέρουσα.

Αλλά ακόμα περισσότερο από όλα τα πλεονεκτήματα που αναφέραμε, υπάρχουν οι Judi Dench και Steve Coogan σε δύο από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας τους. Δίνοντας μια στωική και γενναία ερμηνεία μιας γυναίκας που έζησε μια ζωή γεμάτη τύψεις και μυστικά, η Dench φέρνει μια αίσθηση αισιοδοξίας και πραγματικής λαχτάρας στον ρόλο, δημιουργώντας έναν χαρακτήρα πάντα πιστευτό χωρίς πότε να γίνεται καρικατούρα. Απέναντι της ο Steve Coogan, αφήνοντας πίσω του τη συνήθως κωμική περσόνα του, δίνει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του ως Martin Sixsmith. Αστείος, επίμονος, προστατευτικός και κυνικός, ο Coogan πρέπει να είχε ένα πραγματικό πάθος για αυτό το έργο και αυτό φαίνεται.

Δεν υπάρχουν πολλές ταινίες που έχουν τη δυνατότητα να σου προκαλέσουν γέλιο και κλάμα ταυτόχρονα. Το «Philomena», νικητής του βραβείου καλύτερου σεναρίου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας, επιτυγχάνει αυτό τον άθλο αριστοτεχνικά. Ήπια αστεία και ταυτόχρονα καταστροφικά τραγική, είναι μια θαυμάσια ταινία που καταφέρνει να βγάλει πραγματικά συναισθήματα από το κοινό της. Ένα πραγματικά εξαιρετικό φιλμ που σας συστήνω ανεπιφύλακτα να δείτε.

Σχόλια

  1. Καλησπέρα!

    εχω δει τις κριτικές σου για ταινίες που εχεις γράψει στο athinorama με σύνδεσμο προς το moviemoviemovieworld

    έχω φτιάξει μία σελίδα για κινηματογράφο (το cinedeals.gr) όπου ξεκίνησα να βάζω επιλεγμένες κριτικές από επιλεγμένους bloggers/σελίδες στο internet. Έχω την άδειά σου να αντιγράψω τις κριτικές σου όπως τις έχεις στο αθηνόραμα; (βάζοντας πάντα το όνομά σου και το σύνδεσμο στο moviemoviemovieworld;)

    Μπορείς να δείς παράδειγμα εδώ http://cinedeals.gr/films/blue-jasmine.html

    επικοινωνία στο info@cinedeals.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται