Μπορεί, εάν η τελευταία δεκαετία δεν είχε κατακλυστεί με ταινίες, βιβλία και τηλεοπτικά προγράμματα για ζόμπι, το όλο εγχείρημα να θεωρούταν ενδιαφέρον, ίσως και πρωτότυπο, όμως είναι πλέον αργά. Βαρετό και καθόλου συναρπαστικό, το μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας είναι αυτή καθεαυτή η σαθρή ιστορία του. Ούτε υπερβολικά σοβαρό, ούτε κιτς, στην αρχή φαινόταν ότι ίσως κάνει τη διαφορά και καταφέρει να μας δώσει μια πιο σωστή και τεκμηριωμένη ματιά του κόσμου, από την οπτική γωνία ενός ζόμπι. Δυστυχώς, όμως, μόλις το ερωτικό κομμάτι της ιστορίας παίρνει τα ηνία, όλες οι δυνατότητες εξανεμίζονται. Δεν μπορώ να πω αν η πρώτη ύλη (ένα βιβλίο με το ίδιο όνομα) είναι το ίδιο κούφια με την προσαρμογή του Levine, αλλά σίγουρα το φιλμ δεν θα εμπνεύσει κανέναν να διαβάσει το βιβλίο. Εξελισσόμενο από ένα σημείο και μετά σαν μια τυπική ρομαντική κωμωδία, το θλιβερό του όλου θέματος είναι ότι το φιλμ δεν καθιστά πότε σαφές γιατί οι συνθήκες μεταξύ του ζευγαριού, εκτός από τους σκοπούς της ανάπτυξης της ιστορίας, είναι διαφορετικές. Κάνοντας δε, το ζόμπι να μοιάζει όσο το δυνατόν λιγότερο σαν ζόμπι και περισσότερο σαν κάποιον που είναι απίστευτα κοινωνικά αδέξιος, στερεί την ταινία από οποιαδήποτε βάθος. Είναι λες και οι δημιουργοί, αξιοποιώντας την τρέχουσα τάση γύρω από τα ζόμπι, υπέθεσαν ότι η «καινοτομία» του απίθανου ειδυλλίου μεταξύ μιας κοπέλας κι ενός ζόμπι είναι μόνο αυτό που αρκεί. Μόλις όμως αυτή εξασθενήσει, και πίστεψε αυτό γίνεται πολύ γρήγορα, η ταινία χρειάζεται κάτι περισσότερο από αστεία τύπου «κοίτα ένα ζόμπι που μιλάει».
Το «Αγάπησα ένα Ζόμπι», εντέλει, διαθέτει πραγματικά ενδιαφέροντα στοιχεία, αλλά πάσχει από δειλία. Σίγουρα θα βρει το κοινό του, όπως άλλωστε και τα «Twilight», απλά εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου