Το κλείσιμο τις παρωδίας, λοιπόν, που λέγεται «Twilight» έρχεται με το «Χαραυγή: Μέρος 2». Μια άνευ προηγούμενου ανεκδιήγητη ταινία όπου αποτελεί τον θρίαμβο της σεναριακής κενότητας. Στα πρώτα σαράντα λεπτά της ταινίας παρακολουθούμε κάποιες αργόσυρτες και άκρως βαρετές σκηνές, όπου κόσμος πάει και έρχεται και κυρίως ετοιμάζεται για μια μάχη που κάποιοι από τους χαρακτήρες αναμένουν για 1.500 χρόνια. Κι εσύ σαν θεατής σκέφτεσαι δεν μπορεί, τόσα χρόνια περιμέναμε αυτό το αποτέλεσμα, θα δούμε κάτι καλό. Και η επική μάχη έρχεται τελικά και είναι ενδιαφέρουσα εικαστικά και καλογυρισμένη και αποτελεί το μοναδικό άξιο λόγου κομμάτι του έργου, το οποίο καταφέρνει έστω και κατά το ελάχιστο να δικαιολογήσει τη δράση. Όμως όχι, με ένα παντελώς ηλίθιο τέχνασμα που μονό σκοπό έχει τη δημιουργία και περαιτέρω χειραγώγηση συναισθημάτων, αυτή η μάχη ουσιαστικά δεν έρχεται ποτέ. Γιατί, βλέπετε, το κοινό στο οποίο απευθύνεται το έργο δεν θα μπορούσε να ανεχθεί το σκότωμα των αγαπημένων του ηρώων και την ύπαρξη μη happy-end. Αλλά άμα δεν έχεις τα κότσια και το σθένος να πράξεις και να πεις αυτό που θέλεις φτάνοντας εκεί που πραγματικά σε πάει το έργο, τότε μην το κάνεις καθόλου. Και κυρίως, μη μας σερβίρεις ξαναζεσταμένο φαΐ τόσο σε ποιότητα όσο και σε ποσότητα. Γιατί το μόνο που καταφέρνεις είναι να μας γελοιοποιήσεις σαν θεατές κουνώντας μέσα στα μούτρα μας το τσεκ με τα κέρδη από τις εισπράξεις. Αλλά, στην τελική, ακόμα και αν επιλέξεις την εύκολη λύση του «όλα καλά και όλα ωραία», τότε βρες και κάντο με έναν τρόπο που δεν υποβιβάζει τη νοημοσύνη μου. Γιατί μονό αυτό μπορώ να σκεφτώ όταν μας πλασάρεις τον έρωτα του λυκανθρώπου με την κόρη της Μπέλα. Βιβλίου υπάρχοντος, spoiler δεν υπάρχει…
Τοποθετώντας, λοιπόν, την ταφόπλακα σε μια ούτως ή άλλως παντελώς αδιάφορη και αστεία πενταλογία, το τελευταίο μέρος του «Twilight» απευθύνεται αποκλειστικά στους φαν. Όλοι οι άλλοι ας ευχόμαστε να ζήσουμε να μην το θυμόμαστε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου