Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Rise of the Guardians [4/5]

Πρέπει να σταματήσω να υποτιμώ τη DreamWorks Animation. Σίγουρα έχουν κυκλοφορήσει κάποιες πατάτες, όπως το Καρχαριο-μάχος και κάποιες από τις ταινίες «Σρεκ». Αλλά αυτό το στούντιο animation πολλές φορές έχει καταφέρει να με εντυπωσιάσει, ειδικά με ταινίες που η υπόθεση τους ακούγεται αρχικά απαίσια (βλέπε Kung Fu Panda και Τέρατα κι Εξωγήινοι).

Νόμιζα ότι βρισκόμουν σε μια χρονική περίοδο όπου θα μου ήταν δύσκολο να καθίσω και, πραγματικά, να απολαύσω μια ταινία κινουμένων σχεδίων που το κοινό στο οποίο στοχεύει είναι, ξεκάθαρα, τα μικρά παιδιά. Ειδικά μετά από τις ταινίες τις Pixar, πίστευα ότι θα ήταν πολύ πιο δύσκολο. Γι’ αυτό έμεινα πραγματικά έκπληκτος από το πόσο το «Οι Πέντε Θρύλοι», βασισμένο στο «The Guardians of Childhood» του William Joyce, στην πραγματικότητα εμπεριέχουν όλα τα καλά συστατικά, από την ποιότητα των κινουμένων σχεδίων, την επιλογή των ηθοποιών που δανείζουν τη φωνή τους, μέχρι την απόδοση των χαρακτήρων και, πολύ βασικό, την ψυχαγωγία. Υπάρχουν πολλές ταινίες που προσπαθούν να το παίξουν διανοούμενες, αλλά κρατώντας τα πράγματα απλούστερα, και χωρίς ποτέ να ξεχνά το διασκεδαστικό της στοιχείο, το «Οι Πέντε Θρύλοι» ξεχωρίζει και τολμώ να πω πως είναι μια από τις πιο απολαυστικές ταινίες κινουμένων σχεδίων της χρονιάς.

Το έργο είναι η ιστορία ενός νέου θρύλου, του Τζακ Φροστ, ο οποίος είναι έτοιμος να ενταχθεί στην ομάδα των υπολοίπων διάσημων θρύλων όπως ο Άγιος Βασίλης, η Νεράιδα των Δοντιών, το Πασχαλινό Λαγουδάκι και τον Σάντμαν (κάτι σαν τον Μορφέα). Επιλεγμένοι από τον Άνθρωπο στο Φεγγάρι, οι φύλακες θρύλοι είναι ένα σύμβολο ελπίδας και είναι υπεύθυνοι για τη διασφάλιση της ευημερίας των νέων. Θρύλοι και παιδιά σχηματίζουν μια συμβιωτική σχέση, εκείνοι τους προστατεύουν και εκείνα πιστεύουν στην ύπαρξη τους. Αν χαθεί το ένα, τότε χάνετε και το άλλο αρκετά γρήγορα.

Με την ταινία να ξεκινά βάζοντάς σε κατευθείαν στο θέμα, η αφήγηση αναπτύσσεται με ιλιγγιώδη ρυθμό. Η εισαγωγή των θρύλων, η επίδειξη των ικανοτήτων τους, καθώς και η εμφάνιση του εχθρού τους, Pitch Black, που είναι κάτι σαν τον μπαμπούλα προσωποποιημένο που ευδοκιμεί στον φόβο και τους εφιάλτες, γίνεται γρήγορα και σωστά. Υπάρχει μια υποβόσκουσα πλοκή με θέμα τη μοναξιά και το πεπρωμένο που αναδύεται κάθε τόσο, μετατρέποντας ουσιαστικά το έργο σε μια «zero to hero» ιστορία για την εύρεση του σκοπού της ζωής και τις θυσίες που χρειάζονται για να φτάσεις εκεί. Εποικοδομητικό θέμα για μικρούς και μεγάλους. Επειδή, τώρα, σαν κοινό είμαστε πολύ εξοικειωμένοι σχεδόν με όλους τους κύριους χαρακτήρες, το «Οι Πέντε Θρύλοι», πολύ έξυπνα, καταφέρνει να μας τους παρουσιάσει κάπως διαφορετικούς απ` ότι θα περιμέναμε, διατηρώντας όμως πολλά από τη χαρακτηριστική τους εικόνα που τους κάνει αυτό που είναι. Για να καταλάβετε, ο Άγιος Βασίλης έχει τατουάζ στο σώμα του και πολεμά με ξίφη, η Νεράιδα των Δοντιών είναι κατά ένα μέρος κολιμπρί, το Πασχαλινό Λαγουδάκι δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με το αναμενόμενο, ενώ ο Σάντμαν είναι απλά μαγεία να τον βλέπεις. Αυτό το τέχνασμα ανεβάζει επίπεδο την ταινία, αφού δίνει δυνατότητες στους σεναριογράφους και μετέπειτα στους υπευθύνους των ειδικών εφέ πρώτον να παρουσιάσουν μια πλειάδα νέων αλλά γνωρίμων χαρακτήρων με τα δεδομένα του τώρα και δεύτερον να μετατρέψουν την ταινία σε ένα ατελείωτο ξεφάντωμα που περιορίζεται μόνο από τις δυνάμεις της φαντασίας των δημιουργών. Αυτές οι μοναδικές προοπτικές μετατρέπουν την ταινία σε ένα μαγικό ταξίδι που εμείς, σαν θεατές, εμπλεκόμαστε συναισθηματικά από την αρχή μέχρι το τέλος και που προσωπικά έμενα δεν με απογοήτευσε ούτε στιγμή.

Δεν είναι πολύ συχνά που μια ταινία με εκπλήσσει και το «Οι Πέντε Θρύλοι» το κατάφερε. Η κάτι παραπάνω από εξαιρετική ποιότητα του animation, το καλύτερο 3D που έχω δει μετά το Avatar, το μοναδικό σκορ του Alexandre Desplat και η σωστή μεταχείριση κι ανάπτυξη της ιστορίας συνθέτουν μια μεγάλη ταινία περιπέτειας που ολόκληρη η οικογένεια μπορεί να απολαύσει οποιαδήποτε εποχή του χρόνου. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...