Εδώ, ο Burton το καραδιασκεδάζει και φαίνεται. Καταφέρνει και αναφέρεται σε μια πλειάδα από κλασσικά και εικονικά τέρατα διαφόρων ταινιών τρόμου (Δράκουλας, Φρανκενστάιν, Γκρέμλιν κ.ο.κ.), ενώ το ίδιο εμφανή είναι και το κλείσιμο του ματιού στο δικό του έργο. Και αυτό λειτουργεί στο μεγαλύτερο κομμάτι του έργου, στα σημεία όμως το «Frankenweenie» μοιάζει περισσότερο με ένα ερωτικό γράμμα προς τον κινηματογραφικό κόσμο του Burton, παρά ως ένα νέο, εντελώς πρωτότυπο φιλμ. Το τετριμμένο, αν κι αναμφισβήτητα τρυφερό, σενάριο επίσης δεν ευνοεί και πολύ την ταινία, αφού αφαιρώντας πλήρως την απειλή και το αμετάκλητο του θανάτου από όλη την εξίσωση, της προσδίδει έναν κάπως διαστρεβλωμένο διδακτισμό. Επίσης, παρόλο που μερικές από τις καλύτερες στιγμές του Burton προέρχονται από την ενασχόληση του με το stop-motion (όπως το Νεκρή Νύφη), η στιλιστική εξέλιξη εδώ, σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες του, είναι ανεπαίσθητη έως μηδενική θα έλεγα. Γοητευτήκαμε την πρώτη φορά, αλλά πιστεύω πως ο Burton κερδίζει μια (ως επί το πλείστον αρνητική) φήμη ως ένα καινοτόμος, αλλά ανακυκλώσιμος σκηνοθέτης.
Και μπορεί το μη εκπαιδευμένο κοινό κάλλιστα να γοητευτεί από το έργο, για εκείνους όμως που έχουν ακολουθήσει πιστά τον φημισμένο «auteur» κατά τη διάρκεια της καριέρας του, η έλλειψη δημιουργικότητας και φαντασίας των τελευταίων ταινιών του αποτελεί κάτι περισσότερο από μια μικρή ανησυχία. Στο σύνολο της δεν είναι κακή ταινία αλλά δεν θα τρελαθούμε κιόλας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου