Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αν... [3/5]

Να πω την αμαρτία μου την ταινία την έχω δει πολλές μέρες τώρα, αλλά απέφευγα να γράψω γιατί ήθελα να περάσει λίγο αυτή η πρώτη εντύπωση και να σκεφτώ τι είδα, πως ήταν κ.ο.κ.

Μετά από σκέψεις λοιπόν και συζητήσεις, αποφάσισα να μη μπω σε λεπτομέρειες, ούτε και να το πολύ-αναλύσω και να μείνω στο έξης: το «Αν…» είναι μια καλή ταινία. Είναι τόσο απλό. Θα ακούσετε ότι είναι μια τηλεταινία, θα πουν ότι η βασική ιδέα είναι κλεμμένη, ότι το τέλος θυμίζει την τάδε ταινία και γενικά επικριτές υπάρχουν πολλοί. Το κακό βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι η κακή άποψη και το κακεντρεχές σχόλιο είναι έτοιμο να γραφτεί και να ειπωθεί πριν καλά-καλά δουν την ταινία, απλά και μόνο επειδή την υπογράφει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης.

Να ξεκαθαρίσω κάπου εδώ ότι δεν είμαι φαν του κ. Παπακαλιάτη. Σαφώς και έχω δει τις σειρές του, όπως όλοι άλλωστε, αλλά μέχρι εκεί. Τον θεωρώ έναν καλό καλλιτέχνη, ότι κι αν αυτό περιλαμβάνει. Το πρώτο κινηματογραφικό εγχείρημα του, τώρα, περιλαμβάνει κάποια αρνητικά σημεία, διαθέτει όμως κι αλλά τόσα προτερήματα. Η ιδέα της ενσωμάτωσης του πρωταγωνιστικού διδύμου Κοντού-Κωνσταντίνου από την ταινία Η δε Γυνή να Φοβήται τον Άνδρα είναι επιτυχημένη και πολύ ωραία δοσμένη. Στο σύνολο της διαθέτει ένα σφιχτοδεμένο σενάριο που μπορεί κάπου-κάπου να διαθέτει μια φλυαρία αλλά δεν σε χαλάει, ούτε σε βγάζει από το γενικότερο κλίμα. Τεχνικά η σκηνοθεσία του Παπακαλιάτη είναι άρτια, η φωτογραφία της Αθήνας είναι εξαιρετική και μόνη παραφωνία υπάρχει στο κάπως διεκπαιρεωτικό μοντάζ. Διαθέτοντας κάποιο ιδεολογικό επίπεδο ασχολούμενο με την κρίση και τις συνέπειες τις στην ζωή μας, καθώς και στον έρωτα το έργο είναι και πολύ επίκαιρο. Και γενικώς, έχουμε να κάνουμε με ένα, προσεγμένο από όλες τις απόψεις, φιλμ, κάτι που δεν μπορούμε να πούμε για πολλές ελληνικές ταινίες, μεγάλες ή μικρές παράγωγες.

Και το σημαντικότερο όλων, σαν ταινία είναι ειλικρινής απέναντι στο κοινό της και στον ίδιο της τον εαυτό, αληθινή μέσα στη συμβατικότητα της. Δεν προσπαθεί να το παίξει κουλτούρα, ούτε βαθυστόχαστο έργο. Ξέρει τι είναι και αυτό πλασάρει. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ταινία που, μιλώντας με κινηματογραφικούς όρους, είναι αξιοπρεπέστατη και, φαν ή όχι του Παπακαλιάτη, θα απολαύσετε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...