Αν... [3/5]

Να πω την αμαρτία μου την ταινία την έχω δει πολλές μέρες τώρα, αλλά απέφευγα να γράψω γιατί ήθελα να περάσει λίγο αυτή η πρώτη εντύπωση και να σκεφτώ τι είδα, πως ήταν κ.ο.κ.

Μετά από σκέψεις λοιπόν και συζητήσεις, αποφάσισα να μη μπω σε λεπτομέρειες, ούτε και να το πολύ-αναλύσω και να μείνω στο έξης: το «Αν…» είναι μια καλή ταινία. Είναι τόσο απλό. Θα ακούσετε ότι είναι μια τηλεταινία, θα πουν ότι η βασική ιδέα είναι κλεμμένη, ότι το τέλος θυμίζει την τάδε ταινία και γενικά επικριτές υπάρχουν πολλοί. Το κακό βέβαια στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι η κακή άποψη και το κακεντρεχές σχόλιο είναι έτοιμο να γραφτεί και να ειπωθεί πριν καλά-καλά δουν την ταινία, απλά και μόνο επειδή την υπογράφει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης.

Να ξεκαθαρίσω κάπου εδώ ότι δεν είμαι φαν του κ. Παπακαλιάτη. Σαφώς και έχω δει τις σειρές του, όπως όλοι άλλωστε, αλλά μέχρι εκεί. Τον θεωρώ έναν καλό καλλιτέχνη, ότι κι αν αυτό περιλαμβάνει. Το πρώτο κινηματογραφικό εγχείρημα του, τώρα, περιλαμβάνει κάποια αρνητικά σημεία, διαθέτει όμως κι αλλά τόσα προτερήματα. Η ιδέα της ενσωμάτωσης του πρωταγωνιστικού διδύμου Κοντού-Κωνσταντίνου από την ταινία Η δε Γυνή να Φοβήται τον Άνδρα είναι επιτυχημένη και πολύ ωραία δοσμένη. Στο σύνολο της διαθέτει ένα σφιχτοδεμένο σενάριο που μπορεί κάπου-κάπου να διαθέτει μια φλυαρία αλλά δεν σε χαλάει, ούτε σε βγάζει από το γενικότερο κλίμα. Τεχνικά η σκηνοθεσία του Παπακαλιάτη είναι άρτια, η φωτογραφία της Αθήνας είναι εξαιρετική και μόνη παραφωνία υπάρχει στο κάπως διεκπαιρεωτικό μοντάζ. Διαθέτοντας κάποιο ιδεολογικό επίπεδο ασχολούμενο με την κρίση και τις συνέπειες τις στην ζωή μας, καθώς και στον έρωτα το έργο είναι και πολύ επίκαιρο. Και γενικώς, έχουμε να κάνουμε με ένα, προσεγμένο από όλες τις απόψεις, φιλμ, κάτι που δεν μπορούμε να πούμε για πολλές ελληνικές ταινίες, μεγάλες ή μικρές παράγωγες.

Και το σημαντικότερο όλων, σαν ταινία είναι ειλικρινής απέναντι στο κοινό της και στον ίδιο της τον εαυτό, αληθινή μέσα στη συμβατικότητα της. Δεν προσπαθεί να το παίξει κουλτούρα, ούτε βαθυστόχαστο έργο. Ξέρει τι είναι και αυτό πλασάρει. Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια ταινία που, μιλώντας με κινηματογραφικούς όρους, είναι αξιοπρεπέστατη και, φαν ή όχι του Παπακαλιάτη, θα απολαύσετε.