Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές.

Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman & Robin του 1997). Εισπρακτικά η ταινία του 1997 ήταν μια μεγαλειώδεις αποτυχία, ενώ από καλλιτεχνικής πλευράς τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα. Στο τεχνικό κομμάτι, στα οκτώ χρόνια που μεσολάβησαν έγιναν θαύματα όσον αφορά τα εφέ, τα σκηνικά, τα κοστούμια, το μακιγιάζ, όλα. Τέλος, ερμηνευτικά μιλάμε για μέρα με νύχτα. Πέντε παράγοντες που πάνω-κάτω όλες οι ταινίες που δεχτήκαν τη μεταχείριση του reboot κάλυπταν (αντιπροσωπευτικά δείγματα τα Casino Royale, Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέγερση, Star Trek, The Karate Kid και άλλα). Αναλύοντας τον νέο Spiderman θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπήρχε η αναγκαιότητα για ένα reboot. Το χρονικό διάστημα μεταξύ του Spiderman 3 και του The Amazing Spider-Man είναι μόνο 5 χρόνια. Χρονικό διάστημα το οποίο δεν δικαιολογεί σχεδόν καθόλου το reboot. Εισπρακτικά τα Spiderman είναι από τις πιο επιτυχημένες τριλογίες στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ λαμβάνοντας υπόψιν ότι μιλάμε και καλλιτεχνικά και κριτικά για μια από τις καλύτερες τριλογίες, η όλη επαναπροσέγγιση του Spiderman φαντάζει ακόμα πιο παράλογη. Τέλος, τεχνικά (η τριλογία απαριθμεί 5 τεχνικές υποψηφιότητες για Όσκαρ) πέρα από το 3D δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο ακόμα κι από το πρώτο Spiderman. Μόνο ερμηνευτικά πρέπει να ομολογήσω ότι η νέα ταινία υπερτερεί κατά πολύ κι από τις τρεις προηγούμενες ταινίες. Με αυτά στο μυαλό, το The Amazing Spider-Man δεν δικαιολογεί την ύπαρξη του, παρά μόνο, κακά τα ψέματα, για να φέρει περισσότερα λεφτά. Και ενώ υπάρχουν πολλά να σου αρέσουν, δυστυχώς, δεν υπάρχουν αρκετά εδώ για να κάνουν το όλο εγχείρημα «amazing».

Ας το αναλύσουμε, όμως, λίγο περισσότερο και ας ξεκινήσουμε από την πλοκή του έργου. Με την ταινία να πλασάρεται στο εμπόριο ως η «ανείπωτη ιστορία» του Peter Parker, έχεις στο μυαλό ότι παρόλο που θα ασχοληθεί με κάποια, παρόμοια με την πρώτη ταινία, θέματα, θα ήταν περισσότερο η αφήγηση μιας διαφορετικής καταγωγής. Ότι θα βλέπαμε αυτό το κάτι παραπάνω που ενδεχομένως θα υπήρχε στο δάγκωμα της αράχνης. Με λύπη σας πληροφορώ ότι κάτι τέτοιο τελικά δεν υφίσταται. Θα μου πείτε, έως ένα βαθμό αναμενόμενο, αλλά εδώ, παρόλο που κάποια συγκεκριμένα γεγονότα διαθέτουν ένα κάποιο twist, το γενικό αφηγηματικό πλαίσιο είναι σχεδόν ίδιο με την πρώτη ταινία. Παρόλο που η ταινία ξεκινά δίνοντας μια τεράστια προσοχή για τους γονείς του Peter και το πώς ο θείος Ben και η θεία May έχουν αποκρύψει πράγματα από τον Peter, το όλο πράγμα καταλήγει να είναι απλά και μόνο το μέσο που οδηγεί τον Peter στην Oscorp για να δαγκωθεί από την αράχνη. Από εκεί και μετά, τα πάντα εξελίσσονται με εξωφρενικά παρόμοιο τρόπο με την ταινία του 2002. Χωρίς να θέλω να κάνω spoiler, όλα όσα νομίζετε ότι πρόκειται να συμβούν... συμβαίνουν. Ακόμη κι εάν κρίνεις την ταινία αξιοκρατικά αγνοώντας τις προηγούμενες ταινίες, υπάρχει μια αίσθηση του γνώριμου σε όλο το εγχείρημα. Ακόμα και ο κακός, παρά την εξαιρετική δουλειά από το τμήμα των οπτικών εφέ και την ερμηνεία του Rhys Ifans, μοιάζει ένα συνονθύλευμα του εγωιστή Green Goblin και της παραπλανημένης μεγαλοφυΐας του Doc Ock από τη δεύτερη ταινία του Raimi. Η μόνη αλλαγή εδώ είναι πως έχουμε πιο αυθεντικά στοιχεία από το κόμικ. Η αρχική κοπέλα του δίνει το παρόν, οι εκτοξευτές ιστού το ίδιο και γενικά η όλη ταινία είναι κάπως πιο πιστή στα κόμικ.

Και περνάμε στα υπόλοιπα. Το καστ της ταινίας είναι πραγματικά λαμπερό. Ο Andrew Garfield παίζει έναν εντελώς διαφορετικό Spiderman από εκείνον του Tobey Maquire. Σίγουρα ικανότερος σαν ηθοποιός, ο Garfield επιδεικνύει μεγάλο κωμικό ταλέντο, ενώ διαθέτει κι ένα εκπληκτικά εκφραστικό πρόσωπο. Από την άλλη, η Emma Stone, γλυκύτατη και χαριτωμένη, κάνει ότι καλύτερο μπορεί με τον αναπάντεχα μικρό και μέτρια γραμμένο ρόλο που έχει. Οι Sally Field και Martin Sheen κάνουν ακριβώς αυτό που περιμένετε να κάνουν, αλλά και μόνο το ότι παίζουν στην ταινία ανεβάζει το κύρος της κατά πολύ. Ο Dennis Leary είναι αξιοπρεπέστατος και παρόλο που παίζει έναν αυστηρό μεν πατέρα και υπηρέτη του νόμου, καταφέρνει να γίνει συμπαθής. Ενώ ο Rhys Ifans είναι ηθοποιάρα και το αφήνω εκεί. Η επιλογή του σκηνοθέτη Marc Webb, τώρα, οδήγησε στην επίτευξη μιας ελαφρώς off-beat αίσθησης, κάτι που δεν συναντάμε συχνά σε τέτοιου μεγέθους ταινίες. Υπάρχουν πιο ήσυχες στιγμές στο πλαίσιο της δράσης, που οι περισσότεροι σκηνοθέτες τέτοιων μπλοκμπάστερ δεν προσπαθούν καν για κάτι παρόμοιο. Όπως η σκηνή της διάσωσης ενός παιδιού (καλύτερη σκηνή της ταινίας για μένα), παιγμένη στην τελειότητα από τον Garfield, στην οποία ο Spiderman αντιλαμβάνεται τον σκοπό του. Εντυπωσιακές βρήκα και τις σκηνές που ο Spiderman πέταγε και ειδικά την χρήση μιας συγκεκριμένης κάμερας. Αν και υπήρχε ένα πρόβλημα με το μοντάζ, μιας και ήταν πολύ γρήγορο ανά στιγμές, το τελικό σκηνοθετικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά καλό. Το The Amazing Spider-Man, τώρα, δημιουργήθηκε χρησιμοποιώντας πραγματικά στοιχεία όπου ήταν δυνατό και οπτικά εφέ όπου ήταν απαραίτητο. Μια έξυπνη κίνηση καθώς οι κινήσεις του Spiderman έμοιαζαν πιο αληθοφανείς από ποτέ. Από την άλλη, ο Lizard είχε λίγο άσχημο CGI στο πρόσωπο, αλλά στο σύνολο ήταν πολύ ρεαλιστικός. Το 3D υπαρκτό σε δυο-τρεις στιγμές μόνο.

Εντέλει, σίγουρα θα διασκεδάσεις και θα περάσει ευχαρίστα η ώρα σου, αλλά η ταινία, είτε πιστεύεις ότι έπρεπε να της κάνουν reboot ή όχι και παρά τα μερικά προτερήματα της, σε αφήνει με μια αίσθηση ανικανοποίητου.

Σχόλια

  1. Έκλεισα ήδη εισιτήρια στα Village!!!! Θέλω να πιστεύω ότι θα μας ικανοποιήσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή προβολή φίλε/φίλη μου. Περιμένω τις εντυπώσεις σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Hello George!
    Το είδα και δεύτερη φορά και ίσως τώρα που μου είχε φύγει η αναμονή,να του έβαζα και κανά 6αράκι.

    Garfield,Stone και Webb πρέπει να τους κρατήσουν.
    Αλλά σενάριο και μοντάζ θέλουν οπωσδήποτε αλλαγές.

    Τα πρώτα δύο του Raimi,μπορεί να φαίνονται αφελή και ξεπερασμένα ίσως,αλλά έχουν αυτή η αφέλεια συο έβγαζε κάτι πιο παραμυθένιο,με καρδιά και κόμικ ατμόσφαιρα.
    Ακόμα και το Spiderman 3,έχει κάποιες καλές στιγμές(αλλά και πολλές εξίσου κακές)

    Το Amazing...άντε να πεις πως ήταν λίγο καλύτερο απο spidey 3.
    Αλλά έτσι όπως θέλαν να το κάνουν πιο σημερινό,ώριμο και σκοτεινό,κατέληγε τελικά απρόσωπο,σαν μία ακόμη αχρείαστη συνέχεια.

    Δεν ξέρω...κάτι του έλειπε.
    Για να δούμε τι θα γίνει με το sequel...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Garfield,Stone και Webb πρέπει να τους κρατήσουν.
      Αλλά σενάριο και μοντάζ θέλουν οπωσδήποτε αλλαγές." Αυτή η πρόταση τα λέει όλα.

      Το δεύτερο του Raimi προσωπικά εγώ το θεωρώ πάρα πολύ καλή ταινία. Και το πρώτο εξίσου καλό. Το τρίτο λίγο μας τα χάλασε αλλά και αυτό διέθετε όντως κάποια προτερήματα (λίγα αλλά διέθετε).

      Όχι ότι το Amazing δεν διέθετε. Τα βρήκα όμως "αναμασημένα", χωρίς κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Θα συμφωνήσω και πάλι μαζί σου λοιπόν: Άντε να πεις πως ήταν λίγο καλύτερο απο spiderman 3. Τίποτα παραπάνω.

      (Υ.Γ: Στο σίκουελ ποιος θα είναι ο κακός ξέρουμε;;)

      Διαγραφή
  4. Aν έμεινες μετά τα πρώτα πρώτα credits,έρχεται ένας και μιλάει στον Connors.
    Αρχικά,δεν καταλαβαίνεις και ούτε φαίνεται καλά ποιος είναι.

    Λογικά όμως και με τόσες αναφορές στο όνομα του μέσα στην ταινία....ο Norman Osbourne,θα reboot-αριστεί κι αυτός!
    http://www.youtube.com/watch?v=gQL4EkEHFQ8

    κι αν γίνει αυτό και φροντίσουν τα sequel να είναι καλύτερα,ίσως δούμε και μια καλή εκδοχή,αυτής της ιστορίας!:
    http://en.wikipedia.org/wiki/Death_of_Gwen_Stacy

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται