Η σκηνοθέτης κάνει μια θαυμάσια δουλειά στο να εμφυσήσει το αρχικό μέρος της ταινίας με μια ανάλαφρη, κινούμενη με γρήγορους ρυθμούς, αίσθηση που είναι δύσκολο να της αντισταθείς. Αυτή η απροσδόκητα ακαταμάχητη συμβατική ατμόσφαιρα ενισχύεται από τις χαρισματικές ερμηνείες όλων των εμπλεκόμενων. Ακόμα και η παγωμένη προσωπικότητα της Huppert είναι σε τέλεια αντίστιξη με τη χαλαρή συμπεριφορά του Poelvoorde. Δυστυχώς, όμως, αυτή η γεμάτη ζεστασιά ατμόσφαιρα διαρκεί μέχρι τα μισά περίπου του έργου, αφού από ένα σημείο και μετά, η ταινία θα υποστεί μια περίεργη τονικά αλλαγή καθώς η Fontaine αρχίζει να δίνει έμφαση στα μελοδραματικά σημεία των χαρακτήρων. Η μετατροπή της ταινίας σε ένα παραδοσιακό γαλλικό δράμα που περιστρέφεται γύρω από την απιστία, την μητρότητα κι ένα κλισέ ρομάντζο είναι πέρα για πέρα ενοχλητική και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ταινία, στην προσπάθεια της να φτάσει στην ολωσδιόλου αδιάφορη κλιμάκωση της, εξαντλείται σιγά-σιγά.
Η Fontaine ήθελε να κάνει μια επιπόλαιη φαρσοκωμωδία, αλλά η ταινία της δεν είναι ούτε αστεία αρκετά για να δικαιολογήσει τον τίτλο κωμωδία, ούτε αρκετά συγκινητική για να υπερνικήσει τα μπαγιάτικα αστεία και να θεωρηθεί δράμα. Αντ’ αυτού, είναι ένα άνισο κι αδιάφορο έργο που θα αφήσει τους θεατές σαστισμένους κι απογοητευμένους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου