Η ιστορία έχει ως έξης: σε ένα απόμερο νησί της Νέας Αγγλίας, ένα νεαρό αγόρι είχε εξαφανιστεί από τους προσκόπους. Ο αρχηγός των προσκόπων (Edward Norton) μαζί με τη βοήθεια του αρχηγού της τοπικής αστυνομίας (Bruce Willis) ξεκινούν την έρευνα για την ανεύρεση του. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι στην πραγματικότητα, το αγόρι το έχει σκάσει μαζί με την κόρη του Bill Murray και της Frances McDormand. Συγχυσμένα και προβληματισμένα, τα δυο δωδεκάχρονα παιδιά τρέχουν μακριά μαζί, ελπίζοντας να βρουν ο ένας στον άλλον αυτά που δεν τους δίνουν οι μεγαλύτεροι. Καθώς η οικογένεια της κοπέλας, οι πρόσκοποι κι ο μοναχικός σερίφης ψάχνουν για τα παιδιά, μια επικίνδυνη καταιγίδα ετοιμάζεται να χτυπήσει το νησί. Ο Anderson παίρνει τον χρόνο του προκειμένου να μας παρουσιάσει τον νέο κόσμο που έχει κατασκευάσει, αλλά και να αναπτύξει σωστά όλους τους χαρακτήρες. Μόλις αυτό επιτευχτεί και οι δύο νεαροί εραστές τελικά συναντηθούν, η όλη υπόθεση επιταχύνει.
Όπως και στις προηγούμενες ταινίες του, ο Anderson εγχέει χαρούμενα έξυπνα κομμάτια στο στερεοτυπικά ιδιόμορφο στυλ του, δημιουργώντας ένα οπτικά δελεαστικό κι επιδέξια ευρηματικό έργο, γεμάτο με τη φωτεινή παστέλ αισθητική που τον χαρακτηρίζει. Πιο συγκλονιστικό από όλα, όμως, είναι το γεγονός πως αυτή είναι η πρώτη ταινία που ο Anderson προσφέρει ωμά ένα εύκολο να αποκρυπτογραφηθεί μήνυμα. Ξεκινώντας αλλά και τελειώνοντας με μια ηχογράφηση που εξηγεί το πώς να οικοδομήσουμε μια συμφωνία, ο Anderson θέτει ένα κομμάτι χαρτί μπροστά από το πρόσωπό μας, που γραφεί: «Αυτή είναι η ιστορία περίπου. Καθίστε αναπαυτικά και απολαύστε την». Ενώ κερασάκι στην τούρτα είναι και το εξαιρετικό σάουντρακ της ταινίας (σας συνιστώ να καθίσετε μέχρι τους τίτλους τέλους για να το εκτιμήσετε πλήρως). Όλα αυτά μαζί με μια πλειάδα ιδιόρρυθμων χαρακτήρων, παιγμένοι στην εντέλεια από ένα επιτελείο εξαίσιων ηθοποιών, μετατρέπουν το «Ο Έρωτας του Φεγγαριού» σε μια τόσο παράξενη ταινία που βλέπεται όχι μόνον άνετα, αλλά και με φοβερό ενδιαφέρον.
Οι ταινίες του σκηνοθέτη Wes Anderson μπορεί να είναι είτε ευχάριστα παράξενες είτε οδυνηρά ιδιόρρυθμες, ανάλογα με την άποψή σας. Η τελευταία του ταινία, μια κωμωδία σχετικά με τους κινδύνους και τους πόνους της νεανικής αγάπης, δεν παρεκκλίνει ούτε στιγμή από το μοναδικό στυλ του σκηνοθέτη, αλλά για πρώτη φορά η ιδιοσυγκρασία του δεν είναι απωθητική.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου