Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Snow White and the Huntsman [3.5/5]


Το «Η Χιονάτη και ο Κυνηγός» είναι η τελευταία προσθήκη σε μια σειρά ταινιών που δείχνουν τη ξαφνική αγάπη του Χόλιγουντ για τη μεταφορά γνωστών παραμυθιών στη μεγάλη οθόνη. Η Κοκκινοσκουφίτσα και το Καθρέφτη, Καθρεφτάκι Μου είναι κάποιες από αυτές που έχουμε ήδη δει και ακολουθούν πολλές ακόμα. Ποια είναι, όμως, η τελική ετυμηγορία για τη δεύτερη ταινία του 2012 με πρωταγωνίστρια την Χιονάτη; Λοιπόν, θα χαρείτε να ακούσετε ότι είναι μια μάλλον αναπάντεχη επιτυχία.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της ταινίας είναι ο τόνος και το ύφος που υιοθετεί εδώ ο πρωτάρης σκηνοθέτης Rupert Sanders. Καταφέρνει και φτιάχνει έναν βρώμικο και ζοφερό κόσμο γεμάτο φαντασία. Στο πνεύμα του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, δημιουργεί έναν κόσμο που περιέχει μυστικιστικά στοιχειά, αλλά παράλληλα διατηρεί κι ένα γειωμένο ρεαλισμό. Τα επιβλητικά σκηνικά και πλάσματα είναι όλα φτιαγμένα με ένα αριστοτεχνικό CGI, ενώ τα trolls, τα ξωτικά ακόμα και οι νάνοι διαθέτουν εκπληκτική εμφάνιση. Ο ρυθμός της ταινίας είναι ταχύς, αφού χωρίς να χρονοτριβεί προχωράει από σκηνή σε σκηνή παρουσιάζοντας νέους κόσμους και χαρακτήρες. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το δυνατό σάουντρακ και το επιδέξιο μοντάζ, μας κάνουν να μιλάμε για μια δεξιοτεχνικά φτιαγμένη ταινία. Δυστυχώς, η ιστορία ποτέ δεν εναρμονίζεται πλήρως με το οπτικό υπερθέαμα. Σίγουρα, δεν είναι μια ιστορία που μπορεί να προβλεφθεί σκηνή-σκηνή αφού αρκετές ανατρεπτικές τροποποιήσεις σου διατηρούν το ενδιαφέρον. Το γεγονός, δε, ότι είναι διατυπωμένες με λιγότερο επεξηγηματικό ύφος, όπως συνήθως συμβαίνει στα παραμύθια για την εύκολη πέψη από τα παιδιά, είναι κάτι που οι ενήλικες θα εκτιμήσουν. Υπάρχουν, όμως, κάποια προβλήματα. Ενώ η ανισόρροπη βασίλισσα που η Theron πλάθει προσφέρει θεατρική απειλή και οι πολυάριθμες συγκρούσεις διαθέτουν δράση κι ανεβάζουν τους παλμούς, το σενάριο μοιάζει να περιορίζεται από μια σειρά τυχαίων συναντήσεων μεταξύ της Χιονάτης κι ανούσιων δεύτερων χαρακτήρων. Ενώ ακόμα και οι βασικοί είναι πάρα πολλοί. Φτάνοντας στο τέλος, έχεις την εντύπωση ότι δεν τους έχει καλύψει όλους όσο θα έπρεπε, με τον αδελφό της βασίλισσας και τον «Prince Charming» να είναι οι πιο παραμελημένοι, ενώ ακόμη και ο Κυνηγός είναι αποκομμένος από τις τελευταίες στιγμές της ταινίας. Επιπροσθέτως, υπήρχαν διαστήματα που η ιστορία έσπευσε σαν βολίδα προς την τελική πράξη. Θέματα που μπορούν να συγχωρεθούν σε μια υπερπαραγωγή του καλοκαιριού, είναι όμως άξια αναφοράς σε μια κριτική.

Σε αντίθεση με το όχι ιδιαίτερα αξιόλογο σενάριο, οι περισσότεροι ηθοποιοί τα καταφέρνουν περίφημα. Πρώτη και καλύτερη η Charlize Theron. Η ταινία είναι ένα καθαρό δικό της show και εκείνη ξεκάθαρα, από την πρώτη κιόλας σκηνή, δείχνει να το απολαμβάνει. Διαθέτοντας μια υπερβολή, καταφέρνει να ερμηνεύσει εξαιρετικά τη σατανική κι εγωιστική βασίλισσα που έχει εμμονή με την ομορφιά της. Έχει πολλές ισχυρές στιγμές, οι όποιες συνδυαζόμενες με το απειλητικό σάουντρακ την κάνουν να μοιάζει σαν μια πραγματική παραμυθένια κακιά. Ο Hemsworth, από την άλλη, παίζει μια πιο τραγική φιγούρα από ότι τον έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα (π.χ., στο Thor). Και τα καταφέρνει εξαίσια πλάθοντας έναν ήρωα που βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Διαβάζοντας τώρα μερικά από τα ονόματα των ηθοποιών που παίζουν τους οκτώ νάνους (Ian McShane, Ray Winstone, Toby Jones, Nick Frost και Bob Hoskins, μερικοί από αυτούς) νομίζω ότι τα λόγια είναι περιττά. Παρέχουν απολαυστικά την απαραίτητη κωμική ανακούφιση στο έργο. Μοναδική παραφωνία η Kristen Stewart. Δυστυχώς δεν διαθέτει ούτε το κατάλληλο εκτόπισμα, ούτε την απαραίτητη ερμηνευτική δεινότητα, και ας μη γελιόμαστε… ούτε πιο όμορφη από τη Theron είναι. Εδώ ακολουθεί τη μανιέρα των μορφασμών που έχει και στο Twilight. Είναι λες και η Χιονάτη έχει μονίμως μια δυσάρεστη γεύση στο στόμα της και χαμόγελα σαν να μην τρέχει τίποτα. Λυπάμαι που το λέω αλλά συνεχώς σκεφτόμουν πόσο πιο καλές θα ήταν δεκάδες άλλες νέες ηθοποιοί του Χόλιγουντ. Η επιλογή της συγκεκριμένης ηθοποιού, πάντως, συνοψίζει και το παράπονο μου για την ταινία. Θα ήθελα οι παραγωγοί της να είχαν ξοδέψει περισσότερο χρόνο ανησυχώντας για το τι ακριβώς θέλει η ταινία να είναι, παρά σε ποιους απευθύνεται. Άσχετα, όμως, από τις ατέλειές της, παραμένει ένα πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο. Θα ήθελα πραγματικά να δω το επόμενο σκηνοθετικό βήμα του Sanders.

Τέλος, συνοψίζοντας, θα το πω όσο πιο απλά: η ταινία έχει στιγμές αληθινού μεγαλείου, οι όποιες όμως αδυνατούν να ολοκληρωθούν, παρά το μαγικό ραβδάκι του Sanders. Δεξιοτεχνικά λεπτομερής με ως επί το πλείστον εξαίσιες ερμηνείες, το «Η Χιονάτη και ο Κυνηγός» παίρνει το κλασσικό παραμύθι της Χιονάτης, σβήνει ορισμένα παραδοσιακά σημεία και ταυτόχρονος εγχέει νέο υλικό. Αξίζει να τη δείτε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...