Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ghost Rider: Spirit of Vengeance [0/5]

Η καριέρα του Nicolas Cage είναι άξια μελέτης. Είναι δύσκολο να κατανοήσει κάποιος πώς ένας από τους πιο αξιοσέβαστους υποκριτικά ηθοποιούς (μην ξεχνάμε ότι έχει κερδίσει και Οσκαρ) εξακολουθεί να γίνεται δημόσιος περίγελος και μάλιστα κατ` επιλογή. Σαν ένας άλλος Johnny Blaze, φαίνεται να έχει κάνει κι ο ίδιος συμφωνία με τον διάβολο, αφού προκειμένου να αυξηθεί ο λογαριασμός της τραπέζης του με κάποια παραπάνω μηδενικά, δέχεται και πρωταγωνιστεί σε μερικές από τις χειρότερες ταινίες των τελευταίων ετών. Τι να πρωτοθυμηθώ, το Trespass, το Drive Angry; Η μια παταγώδης αποτυχία διαδέχεται την άλλη και όπως φαίνεται σταματημό δεν έχει…

Τίποτα, όμως, πιστεύω δεν θα μπορέσει να αγγίξει τον βαθμό αθλιότητας που έφτασε το «Ghost Rider: Το Πνεύμα της Εκδίκησης». Πρώτη μα πρώτη φορά δεν βρήκα σε ταινία ούτε μια πτυχή της που να μου αρέσει. Η υποκριτική, το CGI, τα πλάνα, το στυλ και η ιστορία αγγίζουν όλα τα όρια της γελοιότητας. Η πρώτη ταινία, τουλάχιστον (και δεν το πιστεύω ότι το γραφώ αυτό), διέθετε ένα σκοτεινό ύφος με μερικές διασκεδαστικές στιγμές φόβου και μια πλοκή που ήταν και εύκολη να παρακολουθήσεις και που σου τράβαγε, έστω και στο ελάχιστο, το ενδιαφέρον. Ήταν ένα διασκεδαστικό b-movie τυλιγμένο σε μια υψηλού προϋπολογισμού καραμέλα. Αυτή τη φορά, οι δημιουργοί του Crank έφτιαξαν κάτι που μοιάζει να είναι ένα master-class τού πώς να γυρίσεις φρικτές ταινίες. Με ένα σενάριο δύο σελίδων τραβηγμένο από τα μαλλιά, γεμάτο αδιάφορες πλοκές και στερεοτυπικούς διαλόγους, το έργο διαθέτει σκηνές τόσο κακές στην σύλληψη τους, που δεν μπορούν να περιγραφτούν και καταστάσεις που δεν πείθουν δυστυχώς κανέναν. Η απουσία στοιχειώδους ρυθμού, τα τυχαία σβησίματα σε μαύρο, η υποτυπώδης επεξεργασία στο post-production, η άτσαλη κινηματογράφηση και η τραγική και υπερβολική υποκριτική του Nicolas Cage τοποθετούν την ταινία στην κορυφή των χειρότερων που θα δεις στη ζωή σου.

Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με ένα (κόστους 57 εκατομμυρίων δολαρίων, παρακαλώ) αφόρητο, αδικαιολόγητο, περιττό, χωρίς φαντασία και γενικά ανεπιθύμητο σίκουελ. Οι δημιουργοί του δεύτερου Ghost Rider κατάφεραν να κάνουν μια ταινία χειρότερη από την πρώτη. Άθλος, πραγματικά…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται