Σε σκηνοθεσία της Phyllida Lloyd (Mamma Mia), η ταινία μάς διηγείται την ιστορία της Θάτσερ μέσα από τα δικά της μάτια. Με τον περισσότερο χρόνο να καταλαμβάνεται από τα πρόσφατα χρόνια της ζωής της, παρακολουθούμε μια γεροντική Θάτσερ στο διαμέρισμά της καθώς αυτή κοιτάζει αναμνηστικά, βλέπει παλιά βίντεο κι αναπολεί. Μέσα, λοιπόν, από την ζωή της στο τώρα, η ταινία παράλληλα εξιστορεί διάφορα γεγονότα της πιο αμφιλεγόμενης γυναίκας πολιτικού. Και ενώ αυτό το μπρος-πίσω μπορεί να είναι έξυπνα δομημένο και δοσμένο, με τις σκηνές να προσθέτουν πόντους στο όμορφο και νοσταλγικό ύφος της ταινίας, είναι πραγματικά δύσκολο να καταλάβει κανείς τι βρίσκει η Lloyd τόσο συναρπαστικό σε αυτό το υλικό που την αναγκάζει, ξανά και ξανά, να διακόπτει τη δραματική δράση της ταινίας για να μας μεταφέρει πίσω στην αποπροσανατολισμένη γριά Θάτσερ. Είναι ξεκάθαρο ότι πολύ πιο ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία της νεαρής Θάτσερ καθώς αγωνίζεται να ξεπεράσει τις ταξικές διαφορές και τις διακρίσεις λόγω φύλου στην άνοδο της στην εξουσία. Αν η Lloyd και η σεναριογράφος Abi Morgan είχαν επικεντρωθεί περισσότερο στα νιάτα της Θάτσερ και την ακμή της ως πρωθυπουργός, το «Σιδηρά Κυρία» θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον.
Όπως έχουν τα πράγματα λοιπόν, η «Σιδηρά Κυρία» μοιάζει να είναι αρκετά επιφανειακή. Κάνει μια γρήγορη παρακολούθηση των σημαντικών γεγονότων χωρίς να επικεντρώνεται ούτε στα ζωτικής σημασίας και απλά παίζει αρχειοθετημένα βίντεο και ομιλίες κάνοντας το αποτέλεσμα, σαν σύνολο, να μην λειτούργει απόλυτα καλά.Είναι ξεκάθαρο πως ενδιαφέρεται περισσότερο για την δυναμικότητα αυτής της γυναίκας και το γεγονός ότι ήταν γυναικά σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, παρά για την πολιτικό, εστιάζοντας στην ιδιωτική ζωή της. Και εδώ, όμως, υπάρχει θέμα αφού παρόλο που υπάρχει μια σύντομη εισήγηση ότι η δέσμευσή της για τη δημόσια υπηρεσία την ανάγκασε να παραμελήσει την οικογένειά της, ακόμα και αυτή η γραμμή σκέψης δεν πάει πουθενά, καταφέρνοντας έτσι η ταινία να μην λαμβάνει μια σταθερή και ουσιαστική θέση για κανένα σκέλος της ζωής της. Ακόμα κι αν διαφωνείται με ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής της, βρίσκω πως είναι μια εξαιρετικά ιδιαίτερη προσωπικότητα και, παρά τις δυνατότητες, αυτό που θα μπορούσε να είναι μια απολύτως αξιόλογη βιογραφία, στα χέρια της Loyd αποδεικνύεται λίγο κι άτολμο. Διαθέτει, όμως, στον πυρήνα του μια Meryl Streep, μια ηθοποιό οπού τα οποιαδήποτε προβλήματα μιας ταινίας τα εξαφανίζει απλά και μόνο με την παρουσία της. Εδώ (όπως και στο Τζούλι & Τζούλια), είναι τόσο συγκλονιστική η απόδοση της που πραγματικά σε αφήνει άφωνο. Από την δυναμικότητα της νεαρής Θάτσερ μέχρι την απεικόνιση της ως γριά, η Meryl Streep παίζει με όλο της το σώμα, πετυχαίνει τον τρόπο ομιλίας καθώς και τις ιδιομορφίες της θυμίζοντας μας για ακόμη μια φορά ότι είναι ίσως η καλύτερη ηθοποιός όλων των εποχών.
Ως η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου και βασικός παράγοντας στην παγκόσμια πολιτική σκηνή της δεκαετίας του 1980, η Μάργκαρετ Θάτσερ αξίζει μια σκληρή αλλά δίκαιη βιογραφία που θα ρίχνει φως στα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της ως άτομο και ως ηγέτης. Μέχρι να γυριστεί, όμως, μια τέτοια ταινία, έχουμε το «H Σιδηρά Κυρία», μια κλασσικά αβλαβής, βασισμένη στα γνωστά πρότυπα του Χόλιγουντ, πολιτική βιογραφία που προσφέρει μόνο μια απλή ανάλυση της Θάτσερ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου