Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

The Descendants [3.5/5]

Το 2005, ο Alexander Payne σκηνοθετεί το Πλαγίως, μια δραματική κομεντί γύρω από τις περιπέτειες δύο αντρών στην ενδοχώρα της Καλιφόρνια όπου έρχονται αντιμέτωποι με σκέψεις, πειρασμούς κι άφθονο κρασί. Ήταν αστείο και διασκεδαστικό σε όλη τη διαδρομή. Έξι χρόνια αργότερα, επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη για να κάνει το «Οι Απόγονοι», μια ταινία για τον Matt King (George Clooney), ο οποίος προσπαθεί να ενώσει την οικογένειά του μετά από ένα δυσάρεστο ατύχημα που άφησε τη γυναίκα του σε κόμμα.

Ο Payne ειδικεύεται σε τέτοιες γλυκόπικρες κωμωδίες που σαν επίκεντρο έχουν χαρακτήρες που οδηγούνται σε ένα ταξίδι αυτό-αφύπνισης. Οι κόσμοι που δημιουργεί καθίστανται εξαιρετικά ακριβής αφού κάθε γραμμή του διαλόγου και κάθε χαρακτήρας μοιάζει αληθινός και βγαλμένος από την πραγματικότητα. Αυτό από μόνο του είναι επίτευγμα για ένα σκηνοθέτη. Στο «Οι Απόγονοι», το ηλιόλουστο περιβάλλον της Χαβάης είναι άπλα ένα εξωτικό σκηνικό στο οποίο διαδραματίζεται ένα οικογενειακό δράμα. Δεν αποτελεί τον χωρίς έγνοιες παράδεισο που έχουμε στο μυαλό μας όταν ακούμε Χαβάη. Έχουμε χαρακτήρες που έρχονται αντιμέτωποι με μια πραγματική σύγκρουση συναισθημάτων. Διαθέτουν θυμό, εκφράζουν την θλίψη τους με διαφορετικό τρόπο, αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις από διαφορετικές όψεις και συμπεριφέρονται διαφορετικά, αληθινά. Και αυτή είναι η ουσία ενός ουσιαστικού δράματος. Οι «Απόγονοι» είναι επίσης μια μεγάλη κωμωδία, οπού το γέλιο πηγάζει από τις καταστάσεις της ζωής και τους ίδιους τους χαρακτήρες. Εδώ, όπως και στην πραγματική ζωή, με σύμμαχο μας το γέλιο και την κωμωδία προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τους καθημερινούς αγώνες και τις αποτυχίες μας, το ίδιο κάνει ο Matt και η οικογένειά του. Πιθανώς να εκπλαγείτε με το πόσο συχνά γελάτε και στη συνέχεια, στo επόμενο λεπτό, έχετε έναν κόμπο στον λαιμό σας. Η συναισθηματική ανταμοιβή της ταινίας είναι μεγάλη. Παρακολουθώντας τον Matt και τις κόρες του να κάθονται στον καναπέ βλέποντας μια ταινία μαζί, θα αισθανθείτε ικανοποιημένοι ότι αυτή η διαλυμένη οικογένεια έχει αρχίσει να θεραπεύει τον εαυτό της.

Στους ηθοποιούς, τώρα, ο Clooney εδώ είναι διαφορετικός από κάθε άλλη φορά αφού δείχνει μια μεγάλη γκάμα, καθώς ο χαρακτήρας του αντιμετωπίζει τη θλίψη του. Δεν υπάρχει «σωστός» τρόπο αφού ο θρήνος είναι κάτι βαθιά προσωπικό. Το δίλημμα του Matt αλλά και τα συναισθήματα της προδοσίας και της σύγχυσης είναι πάρα πολύ πιστευτά: ψάχνει για απαντήσεις τη στιγμή που το άτομο που τις κατέχει κοιμάται. Ο Clooney είναι σε καλή φόρμα, επιδεικνύοντας μια βαθύτερη αίσθηση της απώλειας και του άγχους. Προσπαθεί να βρει τη βάση του, ενώ ο κόσμος γύρω του αλλάζει ριζικά αν και τίποτα δεν έχει αλλάξει περισσότερο από τα δικά του συναισθήματά προς τη σύζυγό του. Χωρίς να έχει μεγάλες δραματικές σκηνές πέραν από μια στο τέλος, η ερμηνεία που δίνει ως ένας άντρα που χάνει τον κόσμο του είναι η ουσία για την οποία οι τελετές απονομής βραβείων φτιάχτηκαν.

Αξιοσημείωτη ανακάλυψη είναι και η Woodley που κοντράρει στα ίσια τον Clooney. Αποδίδει θαυμάσια μια επιθετική, αθυρόστομη κι επαναστατική έφηβο, είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο από αυτό αφού κάθε καμπή της, κάθε δισταγμός της, κάθε κίνηση της μοιάζει απολύτως φυσική για τον χαρακτήρα της και όταν έρχονται οι μεγάλες δραματικές σκηνές της είναι μια υπολογίσιμη δύναμη. Έχει μια σκηνή όπου μετά την ξαφνική είδηση ότι η μητέρα της θα πεθάνει σύντομα, εκείνη βυθίζεται υποβρύχια στην πισίνα και ουρλιάζει τόσο δυνατά όσο αυτή μπορεί. Μόνο για αυτήν την σκηνή θα περιμένουμε με αγωνία τα επόμενα της σχέδια, ενώ ευελπιστούμε η σωρεία βραβείων που κερδίζει να είναι ένα έναυσμα ώστε να αποχωρήσει από το «The Secret Life of the American Teenager», στο οποίο αυτή τη περίοδο πρωταγωνιστεί.

Το «Οι Απόγονοι» ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Όπως στο Πλαγίως, η ταινία λειτουργεί καταφέρνοντας να υπάρχει κωμική ανακούφιση, ενώ εξακολουθεί να είναι πολύ σοβαρή και να εκπέμπει ένα συναισθηματικό αντίκτυπο στους θεατές. Είναι ένα απίστευτα αληθινό δράμα, μια ανθρώπινη και συγκινητική κωμωδία, μια ταινία που ασχολείται με την ακαταστασία των ανθρώπινων συναισθημάτων, όπου κλείνει ευχάριστα με την αποδοχή της ακατανόητης αταξίας της ζωής. Οι «Απόγονοι» έχουν σχεδόν τα πάντα που θα θέλατε σε μια ταινία: υπέροχες ερμηνείες, ισχυρούς χαρακτήρες, μια θαυμάσια ιστορία και συναισθήματα που σε επηρεάζουν. Ώριμη και τρυφερή, η ταινία του Payne είναι μια, μάλλον αισιόδοξη, γιορτή της οικογένειας καθώς αυτή αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες της ζωής.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται