Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

50/50 [3/5]

Θυμάστε την ταινία του 2009 Funny People του Judd Apatow με πρωταγωνιστή τον Adam Sandler; Μια ταινία που υποσχόταν μια εξαιρετικά δροσιστική ματιά στην ασθένεια μέσω του χιούμορ. Τελικά, δεν το κατάφερε. Και εδώ έρχεται το «50/50» που πετυχαίνει αυτό που παρόμοιες ταινίες έχουν αποτύχει. Ο καρκίνος είναι ένα θλιβερό θέμα και οι χολιγουντιανές ταινίες που αναφέρονται σε αυτό είναι πολύ εύκολο να οριοθετηθούν. Έχουν τον καρκίνο ως θέμα τους, αλλά πολύ λίγες δίνουν έμφαση στο ανθρώπινο στοιχείο της νόσου και ακόμη λιγότερες καταφέρνουν να βρουν την αυθεντική αισιοδοξία και το χιούμορ που απορρέει από τέτοιες καταστάσεις.

Δεν είναι μια ιστορία για την επικείμενη απώλεια, τη θλίψη και την αναπόφευκτη απαρηγόρητη λύπη. Σίγουρα έχει τέτοιες δυνατότητες, αλλά το έξυπνο εδώ είναι ότι η έμφαση είναι σε μεγάλο βαθμό στο ανθρώπινο ταξίδι ενός άντρα που αγωνίζεται να ξεπεράσει τις αντιξοότητες. Ο σεναριογράφος Will Reiser γνωρίζει ότι εμείς ως θεατές έχουμε γνώση των καταστροφικών φυσικών συνεπειών μιας τέτοιας απειλητικής για τη ζωή ασθένειας και αντ’αυτου εστιάζει αλλού. Μέσα από διάφορες σχέσεις (φίλου με φίλου, μητέρας με γιου, ασθενή με γιατρού) δημιουργεί μια πλήρως σφαιρική εικόνα του κεντρικού χαρακτήρα και απεικονίζει εξαιρετικά το πώς κάποιος τα βγάζει πέρα, ανταπεξέρχεται σε κάτι τέτοιο.

Με αυτό κατά νου, το «50/50» είναι μια τεράστια επιτυχία αφού σίγουρα αποτελεί μια σημαντική νέα προσέγγιση στο θέμα της ασθένειας. Ο κεντρικός χαρακτήρας διατηρεί τη συμπάθεια μας και αισθανόμαστε την αγωνία του καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Πέρα από αυτόν, όμως, η ταινία χάνει την αξία της αφού όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν λειτουργούν. Η συμπεριφορά της κοπέλας του δεν μοιάζει πιστευτή, υπάρχει μια συμβατική ρομαντική ιστορία που ακόμα κι αν αναπτύσσεται σωστά μοιάζει πολύ ασφαλής και κουρασμένη σαν ιδέα για μια ταινία που θέλει να σπάσει την πεπατημένη (σοβαρά και χιουμοριστικά) γύρω από την ασθένεια και το θάνατο. Από την άλλη, ο χαρακτήρας του καλύτερου φίλου όταν στην αρχή κάνουν αστεία για την ασθένεια, την εξουθενωτική ιατρική περίθαλψη κι άλλα συναφή μοιάζει ειλικρινής και αληθινός, αλλά από κάποιο σημείο καταλήγει λίγο άξεστος και γραφικός.

Μπορεί λοιπόν να μην είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς, πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι είναι μια ταινία που βρίσκει το γέλιο ακόμα και στις πιο σκοτεινές γωνιές της ζωής ενός ανθρώπου, ενώ παράλληλα αγκαλιάζει και το δράμα χωρίς συγκομιδή δακρύων. Είναι ένα παράδειγμα για το πώς να μην τα χάσετε στις δύσκολες στιγμές και να πολεμήσετε, να είστε ο εαυτός σας ανεξάρτητα από το ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη των προβλημάτων σας. Τελειώνοντας, όμως, σου αφήνει μια παράξενη γεύση στο στόμα αφού το ψαχούλεμα ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει τη θνησιμότητα του δεν μοιάζει ολοκληρωμένο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται