The Last Witch Hunter [1/5]

Η επιτυχία του «Underworld» το 2003 δημιούργησε ένα νέο υπο-είδος ταινιών μεσαίου προϋπολογισμού, που θολώνει τα όρια μεταξύ τρόμου και περιπέτειας. Μυθικοί ήρωες και κακοποιοί μάχονται στους δρόμους των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, συνήθως τη νύχτα, στη βροχή, περιβαλλόμενοι από μη αληθοφανή εφέ. Απαίσιες ταινίες, συμπεριλαμβανομένης και της τελευταίας προσθήκης: το «Ο Τελευταίος Κυνηγός Μαγισσών» του Breck Eisner.

Όπως γίνεται συνήθως, οι συγκεκριμένες ταινίες ξεκινούν παρουσιάζοντας μας τον εκάστοτε ήρωα στο παρελθόν, σε κάποια αδιευκρίνιστα μεσαιωνική εποχή σε μια γενική ευρωπαϊκή χώρα. Έτσι κι εδώ, η ταινία ξεκινά με τον Vin Diesel, πλήρη με παράλογη γενειάδα και αλογοουρά, να βαδίζει προς μια σπηλιά για να δώσει μάχη με τη βασίλισσα των μαγισσών. Φυσικά, αυτός κερδίζει, αλλά του δίνεται η κατάρα της αθανασίας. 800 χρόνια αργότερα (!!), ο ίδιος ψάχνει για αρχαία αντικείμενα και συνεχίζει το κυνήγι μαγισσών παρέα με έναν βοηθό, ο οποίος δολοφονείται εν μία νυκτί. Τέλος πάντων, για να μη μακρηγορώ, η ταινία ακολουθεί τον Vin Diesel, ο οποίος τρέχει από εδώ κι από εκεί ψάχνοντας για στοιχεία και αναλύοντας σημάδια. Είναι φανερό ότι οι σεναριογράφοι του «Priest» και του «Dracula Untold» έβγαλαν τα μεγάλα όπλα για τη συγγραφή αυτού του δημιουργικού αριστουργήματος.

Η ερώτησή μου είναι η εξής: ποιος ξέρει να μας πει τι συμβαίνει παρακάτω σε αυτή την προβλέψιμη ανοησία; Δεν θα σας πω, γιατί ήδη έχω αναφέρει ένα μεγάλο μέρος της πλοκής. Το θέμα είναι αυτό που βλέπουμε είναι μια φρενήρης γεμάτη ασυναρτησίες κοινότυπη ταινία. Ένα συνονθύλευμα ιδεών και πράγματων που έχουμε δει στο παρελθόν πολύ καλύτερα. Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι, παρόλο που έχουμε να κάνουμε με μια τόσο βασική πλοκή, η ταινία δεν επενδύει στη δράση, η οποία κι αυτή είναι εντελώς αδιάφορη και βαρετή. Όπλα, σπαθιά, slow-motion, όλα επιστρατεύονται αλλά τίποτα δεν σου μένει αλησμόνητο. Μάλιστα, ανά στιγμές, με τον Diesel να έχει έντονο ύφος απέναντι στους αντιπάλους του, σου έρχεται να βάλεις τα γέλια.

Τα μόνα -λίγα- εύσημα που θα δώσω, είναι ότι το φιλμ είναι περιστασιακά οπτικά υπέροχο. Πέρα από αυτό, εάν η έλλειψη εφευρετικότητας σε όλους τους τομείς αποτελεί οποιαδήποτε ένδειξη, ο τίτλος της ταινίας μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί προφητικός. Πάνω από όλα και χωρίς να το νοιάζει τίποτε άλλο, το «Ο Τελευταίος Κυνηγός Μαγισσών» είναι ένα όχημα για τον Diesel. Μια ταινία η οποία του προσφέρει μια ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να θεωρείται ηθοποιός χωρίς να συνδέεται με ένα τιμόνι.