Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

No Escape [1.5/5]

Τις περισσότερες φορές που κάποιος αντιμετωπίζει καταστάσεις και ζητήματα ζωής και θανάτου, έχει μια αξιοσημείωτη ικανότητα να παλέψει για να μείνει ασφαλής. Ο ήρωας του «Χωρίς Διέξοδο», Jack Dwyer, και η πολιορκούμενη οικογένειά του είναι μια απλή και συνηθισμένη οικογένεια που ποτέ δεν αντιμετώπισε τέτοιον κίνδυνο και δεν έχει καμία ξεχωριστή ικανότητα. Είναι συνηθισμένοι άνθρωποι όπως εσείς κι εγώ. Όταν λοιπόν ρίχτηκαν στο μάτι του κυκλώνα, εν μέσω πολιτικών αναταραχών, με τους επαναστάτες να επιτίθονται κατά κύματα στην πόλη, άρχισαν να ψάχνουν απεγνωσμένα για ασφάλεια με οποιοδήποτε τρόπο.

Η παραπάνω παραδοχή είναι αυτή που θέτει τις βάσεις και ως ένα βαθμό δημιουργεί ένα συναρπαστικό και πραγματικά ψυχαγωγικό έργο. Τα πρώτα λεπτά της ταινίας διαθέτουν έντονες κι ενοχλητικές σκηνές, γεμάτες ένταση, που σε κρατούν στην άκρη του καθίσματός σου με τον τρόμο της απειλής να γίνεται αισθητός ακόμα και στον θεατή. Από ένα σημείο και μετά, όμως, όσο μανιωδώς κι αν προσπαθεί η ταινία να είναι καλή, καταλήγει να πατάει συνεχώς τα λάθος κουμπιά και να γίνεται, με κάθε σκηνή που περνάει, όλο και περισσότερο παρατραβηγμένη. Αν και ορισμένοι έχουν πει ότι πρέπει να απολαύσεις την ταινία ως ένα παράλογο «popcorn movie», διαφωνώ πρώτον γιατί το θέμα αντιμετωπίζεται ως οτιδήποτε άλλο εκτός από διασκεδαστικό και δεύτερον επειδή όσο κι αν το δεις στην πλάκα, κάποια στιγμή θα απηυδήσεις.

Η ασταθής κάμερα χρησιμοποιείται σε σημείο ναυτίας και η ταινία βρίθει από κλισέ. Το ένα παράλογο λάθος επαναλαμβάνεται μετά το άλλο, με επαναστάτες να αφήνουν τα όπλα τους στο έδαφος, κόσμο να εμφανίζεται από το πουθενά σώζοντας τους ήρωες και το αποκορύφωμα, η πιο αστεία σκηνή σε ταινία του 2015: το άλμα των τεσσάρων χαρακτήρων μεταξύ κτιρίων. Συνεχίζοντας με τα λάθη, το υπόβαθρο της -σε άλλα χέρια ενδιαφέρουσας- ιστορίας είναι σχεδόν ανύπαρκτο, αφήνοντας το κοινό με άφθονα αναπάντητα ερωτήματα. Για παράδειγμα, δεν ξέρουμε τίποτα σχετικά με το πραγματικό κίνητρο πίσω από την επίθεση που παρακολουθούμε. Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα: στη διάρκεια της ταινίας η ερώτηση «γιατί γίνονται όλα αυτά;» δεν θα βγει από το μυαλό σας.

Ο σκηνοθέτης John Erick Dowdle κι ο σεναριογράφος αδερφός του, Drew Dowdle, κατανοούν πώς να κάνουν τους ανθρώπους να ουρλιάξουν. Έχουν την ικανότητα να ανεβάσουν την αδρεναλίνη στο κοινό. Αυτό που δεν ξέρουν είναι πώς να δημιουργήσουν ένα έργο που δεν θα ταλαντεύεται ασταθώς από το καλό στο κακό και το αντίστροφο όλη την ώρα. «Δυνατότητα» είναι η μόνη λέξη που ειπώθηκε από το στόμα μου μετά τους τίτλους τέλους. Το «Χωρίς Διέξοδο» είχε τη δυνατότητα να είναι ένα συγκλονιστικό δράμα που τελικά γλίστρησε στο πρώτο εμπόδιο του.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Three Billboards outside Ebbing, Missouri ★★★★

Μετά το εξαιρετικό «Αποστολή στην Μπριζ» και το άκρως ενδιαφέρον «Επτά ψυχοπαθείς», ο ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν Μακ Ντόνα έχει καθιερωθεί ως ένας από τους πιο λαμπρούς κινηματογραφιστές της εποχής μας. Η έντονη αίσθηση του αντίκτυπου των λέξεων, των χειρονομιών και των εικόνων που διαθέτει είναι σπάνια στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου και συμβαδίζει με την πρωτοφανή επιμέλεια του στην κατασκευή των λεπτομερέστατων, σύνθετων αφηγήσεών του. Με δεδομένη την έκφραση “το καλό πράγμα αργεί να γίνει”, ως ένας επιτυχημένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης, ο Μακ Ντόνα πήρε το χρόνο του για ετοιμάσει το νέο του κινηματογραφικό πόνημα. Και μετά από πέντε χρόνια σιωπής επιστρέφει με το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri» ένα άλλο μικρό θαύμα αφηγηματικής ισορροπίας όπου ο βαθύς πόνος και το λακωνικό χιούμορ, οι απροσδόκητες ανατροπές, η οργανική ροή δράσης και οι χαρακτήρες που αλλάζουν αλλά πάντα παραμένουν οι ίδιοι, δένουν αρμονικά. Η ιστορία απλή: Η κόρη της...

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που ...

Δεσμά Αίματος [0/5]

Η πρώτη ψηφιακή ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου ανήκει στην κατηγορία των ταινιών που δεν μπορεί να περιγραφτεί. Θα πρέπει κάποιος να την δει για να καταλάβει το πόσο κακή είναι. Και είναι μεγάλο κρίμα γιατί από τον σκηνοθέτη του Αυτή η Νύχτα Μένει περιμένεις πολλά περισσότερα. Αναλογιζόμενος τώρα και την προηγούμενη συμμετοχή του, το Απ’ τά Κόκαλα Βγαλμένα, μια ομολογουμένως αξιοπρεπέστατη ταινία, σε κάνει άπλα να αναρωτιέσαι γιατί γύρισε το «Δεσμά Αίματος». Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι είχε στο μυαλό του όταν τη γύριζε και τι προσπαθούσε να πει με αυτή του τη ταινία. Δυστυχώς, το έργο είναι ανούσιο και δεν πετυχαίνει ούτε μια στιγμή να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή ή να επιτύχει τον όποιο στόχο της. Και αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες. Από άποψη παράγωγης, η ταινία είναι μια κλίμακα κάτω από την κατηγορία «ερασιτεχνική». Κάτι που δεν ταιριάζει όταν διαβάζεις τους συντελεστές, αλλά που πιστέψτε με ισχύει. Η σκηνοθεσία είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη με τα κλασσικά α...