Ο Dennis (Kim Kold) είναι ένας καλός άνθρωπος. Περνά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας προσέχοντας τη διατροφή του και σηκώνοντας βάρη στο γυμναστήριο της περιοχής του μέχρις ότου επιστρέψει στο μικροσκοπικό δωμάτιο του σε ένα μικρό σπίτι όπου έχει περάσει σαφώς το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Εκεί ζει μαζί με τη δεσποτική και αυταρχική μητέρα του. Η ταινία συναντά τον Dennis λίγο αφότου έχει πάρει την απόφαση να αλλάξει τη ζωή του. Η αφοσίωση στην μητέρα του είναι εμφανής, παρά την ακατάλληλη συμμετοχή της στην καθημερινή ζωή του. Μετά από μια σειρά από κακά ραντεβού, τα μάτια του ανοίγουν στην προοπτική του να βρει μια νύφη στην Ταϊλάνδη όπως αντίστοιχα έπραξε ένας θείος του.
Εάν διαθέτετε έστω και ίχνος παλμού, τότε είναι σίγουρο πως θα αγαπήσετε αυτόν το καλόκαρδο γίγαντα καθώς ο ίδιος αδέξια βυθίζεται σε ένα κοινωνικό πλαίσιο τόσο ξένο και άγνωστο όπως ο κόσμος του σεξουαλικού τουρισμού. Οποιαδήποτε προκατάληψη και αν έχετε ως θεατής απέναντι στους έντονα γυμνασμένους και ογκώδεις ανθρώπους νομίζοντας τους απότομους αγρίους και μάγκες χάνεται μέσα στα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας. Ο Dennis είναι ένας μαζεμένος, με καλούς τρόπους, ευγενικός άνθρωπος με τον οποίο θα ταυτιστείτε άμεσα και θα υποστηρίζετε καθόλη τη διάρκεια του έργου.
Το «Teddy Bear» είναι μια απλή, αλλά επιδέξια ειπωμένη ιστορία για την ενηλικίωση, του να βρίσκεις την φωνή σου αλλά και της αναζήτησης της πραγματικής αγάπης. Η απλότητα όμως της ιστορίας είναι μόνο μια πρόσοψη, καθώς το συναισθηματικό βάθος σε επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό. Πέρα από το γεγονός ότι είναι λίγο αργή σε κάποια σημεία δεν υπάρχουν πολλά πράγματα με τα οποία μπορείς να διαμαρτυρηθείς. Από την άλλη είναι δύσκολο να πεις τι σου άρεσε περισσότερο: Η αξέχαστη και λεπτών αποχρώσεων ερμηνεία του Kim Kold ή το γεμάτο αυτοπεποίθηση σενάριο που οδηγεί τον θεατή σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας που τελικά συμβαίνει, όπως συνηθίζεται, πολύ μακριά από το σπίτι. Νομίζω το δεύτερο γιατί παρά το γεγονός ότι ακόμη και οι λιγότερο εξοικειωμένοι θεατές θα βγουν από το σινεμά έχοντας επιτυχώς προβλέψει το τέλος, είναι τόσο πλούσια και ικανοποιητική η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στην κατάληξη που δεν έχει σημασία αν την γνωρίζαμε από πριν. Ο τρόπος που το καταπληκτικό σενάριο των Mads Matthiesen και Martin Zandvliet πλάθει τον κεντρικό χαρακτήρα του και αυτή η αντιδιαστολή του σωματικού όγκου του πρωταγωνιστή με την καταπίεση της μητέρας του είναι κάτι το μοναδικό.
Έχουμε να κάνουμε με είδος κινηματογράφου που στηρίζεται στη στενή σχέση μεταξύ του χαρακτήρα και του κοινού προκειμένου να λειτουργήσει η ιστορία του. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση το δέσιμο επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό, δεδομένου ότι είναι μια σχετικά ελαφριά ταινία, πράγμα που την καθιστά προσιτή σε ένα ευρύτερο κοινό, και ταυτοχρόνως συνδυάζει με εκπληκτικό ρεαλισμό το χιούμορ, τη τρυφερότητα και τον πόνο δοσμένα μέσα από μια όμορφη ιστορία ενηλικίωσης για έναν άνθρωπο ο οποίος θα έπρεπε να είχε φύγει από τα δεσμά της οικογένειας του χρόνια πριν. Κάθε επιλογή που έγινε στο «Teddy Bear» είναι σκόπιμη και το τελικό αποτέλεσμα είναι μια τέλεια εκλεπτυσμένη, συναισθηματικά πλούσια ταινία που αναδεικνύει την αξία του σκηνοθέτη αλλά και το ταλέντο ολόκληρου του καστ. Ψάξτε να την δείτε με οποιοδήποτε τρόπο μπορείτε γιατί θα σας αποζημιώσει…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου