ParaNorman [4/5]

Αρχικώς, το stop-motion animation δεν είναι μια επαναστατική μέθοδος του κινηματογράφου, αλλά με κάθε ταινία που βλέπω θεωρώ ότι γίνεται όλο και πιο δύσκολο να εντοπίσεις τους μηχανισμούς του. Η τεχνολογία έχει γίνει τόσο προηγμένη και η τεχνική τόσο καλά διαμορφωμένη, έτσι ώστε να νομίζεις ότι αυτό που βλέπεις είναι σχεδιασμένο στο χέρι ή μια καθαρά από υπολογιστή ταινία κινουμένων σχεδίων. Οι σκηνοθέτες Butler και Fell γνωρίζουν καλά αυτό το μέσο κι εδώ συνδυάζουν τα ταλέντα τους εξαιρετικά καλά προκειμένου να δημιουργήσουν έναν κόσμο που είναι νέος στα μάτια μας, αλλά ταυτόχρονα είμαστε εξοικειωμένοι με αυτόν, και μέσα του τοποθετούν την ιστορία τους.

Και το κλειδί για την επιτυχία του «ParaNorman» βρίσκεται ξεκάθαρα στην ιστορία του. Ο σεναριογράφος Chris Butler έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια έξυπνη πλοκή που παίζει με τις συμβάσεις των ταινιών τρόμου, παρέχοντας παράλληλα κι ένα θέμα σχετικά με τους κινδύνους του εκφοβισμού. Ο κύριος χαρακτήρας της υπόθεσης του, ο Norman, είναι περισσότερο γνωστός στη μικρή του πόλη για την ικανότητά του να μιλάει με φαντάσματα, μια κατάρα που κανένας άλλος δεν είναι πρόθυμος να καταλάβει. Η αποσύνδεση του από τον κόσμο είναι η πραγματικότητα και δεν διακωμωδείται ή υποτιμείται στο παραμικρό. Από τους εντελώς αδιάφορους γονείς μέχρι το βάναυσο ψυχολογικό βασανιστήριο στο σχολείο και τη σταθερή αίσθηση της απομόνωσης, η ζωή του Norman είναι χάλια, και ο πόνος του γίνεται αισθητός από νωρίς.

Και μπορεί η κατάσταση του Norman να είναι φανταστική, αλλά τα συναισθήματα είναι εντελώς αυθεντικά κι εντυπωσιακά ειλικρινή. Είναι ένας χαρακτήρας που δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε στα σύγχρονα κινούμενα σχέδια και νομίζω ότι υπάρχουν πολλά παιδιά εκεί έξω που πραγματικά θα ανταποκριθούν σε αυτόν. Εξαλείψτε το παραφυσικό στοιχείο και ο Norman είναι ακριβώς όπως οποιοδήποτε άλλο παιδί που δεν ταιριάζει με τα αλλά, που είναι παρεξηγημένο, μοναχικό και λυπημένο. Και η ταινία αναπτύσσει αυτές τις ιδέες θεαματικά και εξερευνά όμορφα τον ρόλο που παίζει ο φόβος και η άγνοια για τη δημιουργία απόκληρων από την κοινωνία. Αν και το ταξίδι του Norman μεγαλώνει πολύ σε κλίμακα, η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να μάθει να συγχωρήσει εκείνους που τον έβλαψαν και κάνοντας το σημαίνει ότι κατανοεί το πόση κακία γεννιέται συνήθως μέσα από τις βασικές ανθρώπινες αδυναμίες, όπως το άγχος και η αναισθησία. Είναι όλα τυλιγμένα σε μια μεγάλη, μυστική μεταφορά, αλλά το τελικό μήνυμα της ταινίας είναι εκπληκτικά ζεστό και εξαιρετικά ισχυρό στην εκτέλεση του. Προσωπικά, υπήρξε μια στιγμή στο έργο που πραγματικά με άφησε άφωνο. Χωρίς σπόιλερ, θα πω ότι ο Norman κάνει μια κρίσιμη ανακάλυψη σχετικά με τη μάγισσα που τρομοκρατεί την πόλη του.

Πέρα, όμως, από το σοβαρό κομμάτι της ταινίας, το «ParaNorman» δεν παύει να είναι και μια ξεκαρδιστική κωμωδία. Διαθέτει πραγματικά έξυπνο χιούμορ που βοηθά να ελαφρύνει το κλίμα από νωρίς. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένα αστείο που δεν προκαλεί γέλια. Οι ενήλικες και οι οπαδοί των ταινιών τρόμου θα το λατρέψουν λόγω των πολλών αναφορών στις κλασσικές ταινίες τρόμου, αλλά και της παρωδίας τους και τα παιδιά θα το εκτιμήσουν γιατί οι κύριοι χαρακτήρες μοιάζουν και συμπεριφέρονται σαν πραγματικά παιδιά, αλλά κι επειδή υπάρχει αρκετό κυνηγητό για να τα κρατήσει στην άκρη των καθισμάτων τους. Και όπως το μήνυμα της ταινίας, μην αφήνετε τις πρώτες εντυπώσεις να σας ξεγελάσουν. Περά από την απλή παρουσία τρομακτικών στοιχείων (όπως φαντάσματα και μάγισσες), υπάρχει μια εσωτερική γλυκύτητα στο έργο που είναι τρυφερή και γνήσια κάνοντας την ταινία απολύτως ασφαλή για τα μικρά παιδιά.

Εν γένει, το «ParaNorman» είναι ένα σχεδόν τέλειο και πρωτότυπο μείγμα κωμωδίας, συγκίνησης και τρόμου. Ξεκαρδιστικό, σκεπτόμενο και τρομερά σκηνοθετημένο, είναι αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ταινίες κινούμενων σχεδίων, κι όχι μόνο, της χρονιάς.