Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Titanic 3D [5/5]

Είτε ανήκετε σε αυτούς που τους αρέσει η ταινία, είτε σε αυτούς που την κρίνουν αρνητικά, νομίζω ότι είναι αναμφισβήτητο το γεγονός ότι ο «Τιτανικός» σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα του Χόλιγουντ, μια ταινία που είχε ξεπεράσει κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό της και που πριν ακόμα βγει στους κινηματόγραφους, την αντιμετώπιζαν σαν μια σίγουρη αποτυχία. Πράγμα που φυσικά δεν συνέβη πότε, αφού η ταινία έσπασε όλα τα τότε ρεκόρ και για 12 χρονιά θεωρούταν η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία όλων των εποχών. Όπως ήταν φυσικό, όμως, 1,8 δισεκατομμύρια εισπράξεις και 11 Όσκαρ μετά, ο «Τιτανικός» απέκτησε εχθρούς. Ίσως ήταν αυτή η υπερβολική υπερέκθεση από τα media, που άρχισε να λειτούργει εναντίον του.

Εγώ ήμουν πάντα ένας από αυτούς που τον θεωρούσαν αριστούργημα και συνεχίζω να τον θεωρώ. Ο «Τιτανικός» είναι ένα συνονθύλευμα ιστορίας και φαντασίας. Αρκετοί από τους βασικούς χαρακτήρες βασίζονται σε πραγματικά πρόσωπα, όπως ο καπετάνιος του πλοίου (υποδυόμενος από τον Bernard Hill), ενώ το ίδιο το πλοίο είναι μια τρομερά λεπτομερής απεικόνιση του αληθινού. Ωστόσο, η ίδια η ουσία της ταινίας είναι ο, αλά «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», απαγορευμένος έρωτας μεταξύ του Jack Dawson (Leonardo DiCaprio) και της Rose DeWitt Bukater (Kate Winslet). Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, μπορούμε να εκτιμήσουμε την γεμάτη παιδικότητα ερμηνεία του DiCaprio. Ενώ η τότε υποψήφια για Όσκαρ, Kate Winslet, ήταν προφανές από την αρχή, ότι είναι μια από της καλυτερες ηθοποιούς.

Τώρα, αν κάποιος επρόκειτο να μετατρέψει τον «Τιτανικό» σε 3D, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον ίδιον τον James Cameron. Αλλά αυτό που είναι εκπληκτικό είναι ότι για μια ταινία που γυρίστηκε σε 2D, είναι καταπληκτική και σε 3D. Η προστιθέμενη διάσταση ανεβάζει την ταινία κατά έναν τόνο σε οπτικό επίπεδο, ιδίως στις σκηνές των υποβρύχιων λήψεων και, φυσικά, αφού το καταδικασμένο πλοίο χτυπά το παγόβουνο κι αρχίζει την τραγική κάθοδό του στον πυθμένα του Ατλαντικού. Αλλά για το αν ή όχι το 3D κάνει τον «Τιτανικό» μια καλύτερη ταινία σε συναισθηματικό επίπεδο, η απάντηση είναι πως όχι, δεν τον κάνει. Στην αρχή, το 3D είναι εντυπωσιακό, αλλά μετά από λίγο (και ειδικά κατά τη διάρκεια μιας 3ων ωρών και 15 λεπτών ταινίας), η επίδραση αποτυγχάνει να διατηρηθεί αφού το συνηθίζεις. Εξάλλου, ο «Τιτανικός» ήταν ήδη μια μεγάλη ταινία, έτσι εάν πρόκειται να τη δείτε σε 3D, δείτε την για την μοναδική ευχαρίστηση τού να δείτε ένα μεγάλο έπος όπως αυτό πάλι στη μεγάλη οθόνη, όπου και προφανώς ανήκει. Μερικοί κριτικοί διαμαρτύρονταν τότε για τις μπανάλ ατάκες και τους διαλόγους. Αλλά δεν πειράζει. Εάν το επίπεδο των συνομιλιών μιας ταινίας είναι το λιγότερο σημαντικό μέρος του σεναρίου, είναι επειδή η αφηγηματική δομή είναι σαφής κι ο τόνος της ταινίας σωστός.

Το εκπληκτικό είναι ότι στα 15 χρόνια από το ντεμπούτο του, ο «Τιτανικός» διατηρεί ακόμη όλη τη μαγεία και το μεγαλείο που τον έκανε ένα τόσο τεράστιο φαινόμενο: τα εντυπωσιακά ειδικά εφέ, το απίστευτο soundtrack του James Horner, το μοναδικό τραγούδι της Celine Dion και φυσικά, η ακαταμάχητη χημεία μεταξύ του Leonardo DiCaprio και της Kate Winslet.

Σχόλια

  1. Titanikos & Pop Corn! Ante na thumithoume ligo ta palia, na ksexastoume!!! Pote vgainei?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μία από τις πιο άρτιες ταινίες και τεχνικά πέρα από την τεράστια επιτυχία!Όταν είδα πως έγιναν τα γυρίσματα και οι τεχνικές που είχαν χρησιμοποιηθεί τότε είχα εντυπωσιαστεί!Συγκλονιστική και η αληθινή ιστορία της!Έχει αποδείξει την αξία της με τη διαχρονικότητά της!Ανυπομονώ να τη δω και σε 3D!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Επιτέλους επιτέλους επιτέλους, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! Θα έχω τη χαρά να δω και εγώ τον Τιτανικό στη μεγάλη οθόνη, μιας και όταν είχε πρωτοβγεί ήμουν πολύ μικρή...! Πόσο μα ΠΟΣΟ ΤΟΝ αγαπάω!!<3:):)
    Το μόνο που ελπίζω, είναι να μη μου σπάσουνε τα νεύρα οι υπόλοιποι που θα είναι στην αίθουσα με χαζούς σχολιασμούς του στυλ: Oh Jack! I'm Flying! @#$%&!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

The Amazing Spider-Man [3/5]

Reboot. Σε κινηματογραφικούς όρους ισοδυναμεί με την εν μέρει ή και ολική απόρριψη μιας υπάρχουσας ταινίας ή σειράς ταινιών και την επανεκκίνηση της με καινούργιες ιδέες, ιστορίες ή στυλ αφήγησης. Αλλιώς «πώς να βγάλουμε περισσότερα λεφτά», κάτι που δυστυχώς για το The Amazing Spider-Man τείνει να κλίνει προς, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι δεν διαθέτει αρετές. Από το 2005 έως το 2011 μόνο, τουλάχιστον καμιά δεκαπενταριά περιπτώσεις reboot έχουν πραγματοποιηθεί ή βρίσκονται στο στάδιο των γυρισμάτων. Κοινά χαρακτηριστικά σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι η όποια αφηγηματική συνέχεια προηγούμενων ταινιών με το ίδιο θέμα σβήνεται, με αποτέλεσμα ένα φρεσκαρισμένο franchise που και θα προσελκύσει ξανά ένα ευρύτερο κοινό και θα είναι και δικαιολογημένο. Και τι εννοώ με αυτό. Ας πάρουμε παράδειγμα το Batman Begins. Μιλάμε για ένα reboot το οποίο από όποια πλευρά και να το δεις, δικαιολογεί την ύπαρξη του. Χρονικά μεσολαβούσαν οκτώ χρόνια από την τελευταία ταινία Batman (το Batman &

Made in Italy ★

Κάποιος είπε κάποτε ότι η “ζωή” είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν περιμένεις κάτι να συμβεί. Και είναι τόσο αλήθεια. Ο ίδιος άνθρωπος όμως μάλλον δεν θα είχε δει ταινίες σαν αυτή, που περιμένεις κάτι να συμβεί αλλά τελικά τίποτα δεν συμβαίνει, και οι ώρες της ζωής σου σπαταλιούνται άσκοπα. Πριν την κριτική, η συγκεκριμένη ταινία απαιτεί να έχουμε κάποιο υπόβαθρο. Στο έργο πρωταγωνιστούν οι Liam Neeson και Micheal Richardson, πατέρας και γιος αντίστοιχα στην πραγματική ζωή. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 2009 η Natasha Richardson, γυναίκα του Liam Neeson και μητέρα του Micheal Richardson, έφυγε από τη ζωή καθώς ο τραυματισμός της στο κεφάλι κατά τη διάρκεια ενός συνηθισμένου μαθήματος σκι για αρχαρίους απέβη μοιραίος. Η πλοκή της ταινίας τώρα αφορά έναν πατέρα και γιο που επιστρέφουν στην Ιταλία για να πουλήσουν το σπίτι που κληρονόμησαν από την αείμνηστη σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα. Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης της βίλας, θα γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους, βελτιώνοντας τη σχέση τους που

Contraband [1.5/5]

Το «Τελικό Χτύπημα» είναι η κλασσικού τύπου ταινία ληστείας, όπου καθώς προχωράει, τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και που φυσικά έχουμε ξαναδεί εκατοντάδες φορές. Δεν έχει σημασία, βέβαια, αν μια ταινία «θυμίζει» μια άλλη ή έχει την αίσθηση του γνώριμου. Με βάση ένα κάλο σενάριο όλα αυτά ξεχνιούνται. Αλλά, αλίμονο, εδώ δεν υπάρχει η σωστή βάση, με αποτέλεσμα η ταινία να κατατάσσεται στην κατηγορία «το είδαμε, το ξεχάσαμε». Πρόκειται για μια ταινία δομημένη με μια απλή αρχή, ένα απλό τέλος κι ένα περίπλοκο μεσαίο κομμάτι. Το θέμα, όμως, είναι ότι στις ταινίες με ληστείες, καθώς και στα περισσότερα θρίλερ, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν θα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο, ίσως κάπου-κάπου να θέλουμε και να δούμε επιπλοκές προκειμένου να παρακολουθήσουμε την ομάδα των χαρακτήρων καθώς θα προσπαθεί να προσαρμοστεί και να τις ξεπεράσει. Το πρόβλημα είναι ότι στο παρόν φιλμ αυτές οι επιπλοκές δεν αισθάνονται τόσο πολύ ως φυσικές, αλλά περισσότερο σαν στοιχεία πλοκής από άλλες τέτοιες ται