Υπάρχει κάτι σχετικά με τις χειροποίητες μαριονέτες και το stop-motion animation που κάνει τα έργα της Aardman τόσο αξιαγάπητα. Και οι «Πειρατές!» είναι το αποκορύφωμα της τέχνης τους. Το πόση δουλειά έχει πέσει στην ταινία είναι κάτι το φοβερό, ενώ τα φόντα, οι χαρακτήρες, τα σκηνικά και γενικώς ολόκληρο το έργο είναι τόσο καλοσχεδιασμένο και προσεγμένο που έχουμε να κάνουμε με ένα εκπληκτικό οπτικό αποτέλεσμα. Αξίζει μια δεύτερη και τρίτη προβολή, απλά για να δώσεις προσοχή σε όλες τις λεπτομέρειες.
Σαν ταινία τώρα, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Οι σκηνές δράσης είναι πάνω-κάτω προβλέψιμες και το σενάριο έχει ελάχιστη ανάπτυξη. Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα, όμως, είναι ότι διέθετε χιούμορ περισσότερο για παιδιά και όχι τόσο για ενήλικες. Θα περίμενε κανείς ότι ένα πειρατικό πλήρωμα που περιλαμβάνει μια γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άντρα, έναν αλμπίνο πειρατή κι έναν άνθρωπο του οποίου τα περισσότερα άκρα έχουν αντικατασταθεί με ξύλο θα προσέφεραν έναν τεράστιο αριθμό ευκαιριών για γέλια. Δυστυχώς, όμως, παρόλο που οι χαρακτήρες είναι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, μοναδικοί, οι περισσότεροι από αυτούς σπαταλούνται και τα πιο περισσότερα αστεία δεν βρίσκουν το στόχο τους.
Αισθάνομαι γενικά ότι οι δημιουργοί της ταινίας ήταν τόσο απασχολημένοι με τις τεχνικές πτυχές του έργου, που ξέχασαν το σημαντικότερο συστατικό: τη ψυχή. Αδιάφορο παντελώς, λοιπόν. Να αναφερθώ, κλείνοντας, στο μηδαμινό 3D και στο ότι χρειάζεται προσοχή να το αναζητήσετε στη γλώσσα του.
Σαν ταινία τώρα, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Οι σκηνές δράσης είναι πάνω-κάτω προβλέψιμες και το σενάριο έχει ελάχιστη ανάπτυξη. Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα, όμως, είναι ότι διέθετε χιούμορ περισσότερο για παιδιά και όχι τόσο για ενήλικες. Θα περίμενε κανείς ότι ένα πειρατικό πλήρωμα που περιλαμβάνει μια γυναίκα μεταμφιεσμένη σε άντρα, έναν αλμπίνο πειρατή κι έναν άνθρωπο του οποίου τα περισσότερα άκρα έχουν αντικατασταθεί με ξύλο θα προσέφεραν έναν τεράστιο αριθμό ευκαιριών για γέλια. Δυστυχώς, όμως, παρόλο που οι χαρακτήρες είναι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, μοναδικοί, οι περισσότεροι από αυτούς σπαταλούνται και τα πιο περισσότερα αστεία δεν βρίσκουν το στόχο τους.
Αισθάνομαι γενικά ότι οι δημιουργοί της ταινίας ήταν τόσο απασχολημένοι με τις τεχνικές πτυχές του έργου, που ξέχασαν το σημαντικότερο συστατικό: τη ψυχή. Αδιάφορο παντελώς, λοιπόν. Να αναφερθώ, κλείνοντας, στο μηδαμινό 3D και στο ότι χρειάζεται προσοχή να το αναζητήσετε στη γλώσσα του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου